Martine | Lange zware fertiliteitstrajecten, miskramen en een septum

Martine en haar grote liefde hebben al snel in hun relatie een kinderwens. Dat verliep niet zo soepel als ze hadden gehoopt. Sterker nog; het duurde niet lang, voordat ze de medische molen in moesten. Dat zorgde onder andere voor spanning, stress, meerdere keren een miskraam, verdriet en verlies.
Lees je mee met haar verhaal?

Samen een kinderwens

Op 12 juni 2015 leerde ik mijn grote liefde Maurice kennen via Tinder. Ik was toen 37 en hij vijf jaar jonger. Al snel spraken we onze kinderwens uit en we hoopte dat deze snel in vervulling zou gaan. Echter bleef een zwangerschap uit. In augustus 2016 gingen via de huisarts naar de gynaecoloog en in oktober starten we met een ivf/icsi traject. Alles ging in een sneltreinvaart en we lieten het maar gebeuren, we hadden geen idee. Het traject was zwaar maar we deden het goed samen. Na de eerste terugplaatsing had ik een HCG van 25… Het was een “misschien ben je zwanger”. Met deze optie hadden we überhaupt geen rekening gehouden.
Ik liep met mijn zus over de kerstmarkt en daar begon het bloeden, ik raakte de zwangerschap kwijt. Een biochemische zwangerschap werd het genoemd in het ziekenhuis. Nog 4 terugplaatsingen volgde, helaas allemaal zonder succes. 

Toch een kindje!

Voor we aan traject 3 zouden starten, wilden we op vakantie, Sicilië werd het. En wonder boven wonder: ik kwam zwanger terug! Op 24 maart 2018 is onze dochter Xam geboren na een mooie zwangerschap. Na de eerste maanden begon langzaam het verlangen naar een tweede kindje te groeien bij ons beiden. We bespraken de mogelijkheid om weer ivf te starten, maar besloten daarvan af te zien. Het was tenslotte spontaan gelukt! We laten de natuur zijn beloop… We zien wel. Als het komt dan komt het, dachten we. Inmiddels weten we beter.

Elke maand waren we uitermate bewust van de vruchtbare dagen, de druk die erop ligt werd elke cyclus weer een beetje groter, en de daarop volgende teleurstelling heviger. Tot ik ineens een aantal dagen “overtijd’ was. Zou het, echt? De test zegt ZWANGER! Dolgelukkig drukten we denkbeeldig de rode knop in en de hele zwangerschapsmolen begon te draaien. De verloskundige, de blije dozen, echo’s, alles komt voorbij. Totdat er een bloeding kwam en deze doorzette… En toen, was er niks meer. Geen kamertje inrichten, geen namen verzinnen, geen begeleiding, geen broertje of zusje voor Xam, een lege buik.

Lees ook: Waarom ik een webshop begon voor iedereen met verdriet rondom hun kinderwens, fertiliteitstrajecten en na een miskraam.

Zoveel verdriet…

“Leeftijd en domme pech”, hoorden we in het ziekenhuis…Tja, die leeftijd daar was ik me uitermate van bewust; helaas kreeg ik dit nog vele malen te horen. Na deze “eerste” miskraam (eigenlijk natuurlijk de tweede), volgden er helaas nog 3 op een rij. Rouw, teleurstelling, angst, verdriet, onmacht, hoop, kracht, positiviteit, vermoeidheid…. Alles kwam voorbij. We besloten om samen een traject aan te gaan met een miskraam coach (Cindy Kirkillis), en dit was helpend en helend.
We kunnen sindsdien thuis samen ook beter het gesprek aan gaan en durven er opener over te zijn naar de buitenwereld. Al merken we dat deze er nog wel aan moet wennen, het taboe is nog niet verbroken.

Eindelijk serieus genomen

Tijdens het laatste consult in het ziekenhuis hoorden we van een “herhaalde miskramen spreekuur” en de mogelijkheid om hier gebruik van te maken. We voelden ons na alle ellende en verdriet eindelijk serieus genomen. Er volgde een onderzoek, een 3D echo en hierop zagen we dat ik een septum in mijn baarmoeder heb, de aanleiding voor herhaalde miskramen. Onze eerste reactie was: dus toch! Maar ook: hadden we dit maar eerder geweten. Het voelt oneerlijk en machteloos.
Hopelijk brengt het straks ook wat rust deze verklaring… Maar ondanks alles is ons verlangen op het krijgen van een tweede kindje groter dan ooit, we houden hoop!

Wil jij ook jouw verhaal delen? Heb jij een onvervulde kinderwens? Een miskraam door moeten maken en lange trajecten gevolgd? Jouw verhaal is welkom. Zo doorbreken we de taboe om erover te praten en laten we samen zien dat we niet alleen zijn in deze moeite en verdriet!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?