Johanneke | Bonusmoeder van twee jongens
Eerste date
16 oktober 2017. Die dag staat in mijn geheugen gegrift. Die dag had ik een date met maar liefst drie mannen. Eentje daarvan kon ik al. Maar de andere twee… poeh daar was ik zenuwachtig voor. Hoe zouden ze zijn? Zouden ze mij wel leuk vinden?
De twee andere ‘mannen’ waren de -toen- zevenjarige tweelingjongens van mijn vriend. Een ‘date’ met hen was allesbepalend. Hoe verliefd mijn vriend en ik ook waren: als het met zijn kinderen niet zou klikken, zou deze relatie geen kans van slagen hebben. We gingen naar de kinderboerderij. Dan konden we elkaar op een ongedwongen manier leren kennen. Die dag verliep boven verwachting goed. Ze kletsten de oren van mijn hoofd en maakten ruzie wie naast mij mocht zitten. Ze hadden mij meteen in hun hart gesloten en uiteraard was dat geheel wederzijds.
Spekhand op de muur
Na jaren van vrijgezel zijn, genoot ik van het gezinsleven wat mij nu, om het weekend, in de schoot werd geworpen. Iets waar ik al die jaren naar had verlangd. Maar waar je met een baby langzaam in het ouderschap rolt, spring je met twee onstuimige zevenjarigen het diepe in. Jarenlang had ik mijn huisje voor mezelf gehad. Wat was het heerlijk dat ik er nu met mijn gezinnetje aan tafel zat. Maar soms was het ook even slikken. Zoals toen één van de jongens een pannenkoek met spek met zijn handen at en daarna zijn handafdruk op de muur zette… Aiiiiiii. Mijn huis werd ons huis en dat was wennen. Niet meer altijd ongestoord tv kijken, breekbare spullen goed opruimen, speelgoed wat overal slingert en ook wat meer herrie dan ik gewend was. Gelukkig werd dat makkelijker toen we officieel in mijn huis gingen samenwonen en we het samen opnieuw (kindproof) hadden ingericht. De jongens kregen een eigen kamer waar ze lekker konden spelen.
Meer lezen over bijzondere gezinnen en (bonus)ouderschap? Kirsten vertelt over haar samengestelde gezin!
Onze jongens
Sinds we met elkaar onder één dak wonen, is er een opvoedkundig aspect bijgekomen. Ik moet nu wel eens ingrijpen als iemand iets doet wat niet mag, als er onderling ruzie is of als er tranen zijn. Maar ook een verhaaltje voorlezen, samen erop uit, moppen tappen aan tafel en veel knuffels en kusjes incasseren. Dat hoort ook bij de bonus natuurlijk!
En zo veranderde het van ‘de kinderen van mijn vriend’ naar ‘onze jongens’. Tot grote vreugde van de kinderen werd mijn vriend, mijn man. Als kers op de taart kregen de jongens bij ons een zusje erbij. Het is fantastisch om te zien wat een lieve broers ze voor haar zijn. En andersom is zij ook stapelgek op hen.
Is de liefde die ik voel voor onze dochter anders dan de liefde voor mijn bonusjongens? Absoluut. Het zou vreemd zijn als dat niet zo was. De liefde die de jongens voor hun moeder voelen is ook anders dan die voor mij. Dat heeft de natuur zo bepaald. De liefde voor onze dochter is onvoorwaardelijk en vanzelfsprekend door onze bloedband. De liefde voor mijn bonuskinderen is vergelijkbaar met de liefde die ik voor mijn man voel. Je kiest er bewust voor om samen te zijn en je best voor elkaar te doen. Dat is een hele grote, mooie vorm van liefde. Toen ik met mijn man trouwde, zei ik ook ‘ja, in voor en tegenspoed’ tegen de jongens.
Missen
En tegenspoed is er, zoals in ieder gezin, ook wel eens. In een samengesteld gezin loop je soms tegen zaken aan die niet leuk zijn. Je hebt te maken met een ex-partner wat de nodige afstemming vraagt. Dat betekent dat plannen soms aangepast moeten worden vanwege andere activiteiten.
De afgelopen periode is het zwaar geweest door de Corona waardoor we de jongens soms een aantal weken niet konden zien. Elkaar missen was verdrietig.
Dat is misschien nog wel het zwaarste aan bonusmoeder zijn: het omgaan met gemis. Ik vind het moeilijk om te zien hoe erg mijn man zijn kinderen mist en hoe zwaar het hem valt als na een gezellig weekend het stapelbed weer leeg is. Wanneer we iets leuks ondernemen waar de jongens niet bij zijn, denken we er altijd aan hoe leuk het voor hen was geweest. Tegenwoordig begint hun zusje steeds meer te beseffen dat ze haar broers weer een tijdje niet zal zien. Dan kan ze heel verdrietig zijn als de jongens terug naar hun moeder gaan.
Meer dan een bonus
Voordat ik mijn man leerde kennen dacht ik altijd dat ik er nooit aan zou willen beginnen: een man die al kinderen had. Maar wat ben ik blij dat ik mijn man en zijn jongens heb leren kennen. De jongens horen bij mijn man en hebben hem gemaakt tot wie hij is. Dankzij hen wist ik ook al wat een fantastische vader hij is en durfde ik het eerder aan om samen nog een kindje te krijgen. Een samengesteld gezin eist aanpassingsvermogen, creativiteit en heeeeel veel geduld. Maar wat je daarvoor terug krijgt: dat is meer dan een bonus!
Over (bonus)moederschap schrijf ik regelmatig gedichten en blogs. Ben je nieuwsgierig? Je kunt ze lezen op www.johanneke-schrijft.com en ik ben te vinden op Facebook en Instagram onder Johanneke Schrijft.
Volg je The Stout Journal al op Social Media?
