Er zitten verschillende kanten aan het moederschap. Het is mooi, wonderlijk, maar kan ook erg veel energie kosten en zo nu en dan gaat het werk je echt de pet te boven. Zo nu en dan zie je het even niet meer zitten en voel je je een falende moeder. Maar gelukkig zijn er veel momenten waarop je gewoon helemaal warm van binnen wordt, smelt en oer-, echt óér gelukkig bent. En trots als een pauw. Ik merk zelf echt dat ik zo nu en dan wegdroom bij het zicht van Rosemarijn. Mijn meisje. Zo groot, zo’n slim popje en reuze grappig. Op het moment ben ik echt heel verbaasd over hoe snel haar woordenschat uitbreidt. Ze kan steeds meer aangeven wat ze bedoelt en wat ze wil. Dat is iets waar ik intens van geniet. En ik glim dan ook echt als een opgepoetste diamant. Bling bling!
Het is heel vertederend om een klein baby’tje in je armen te hebben die nog compleet afhankelijk van je is. Alle zorg ligt op mama’s schouders en dat kan (al kan het heel groots aanvoelen) als een hele eer zijn. Maar ik merk dat ik het groter worden erg leuk vindt! Het leren, doen, proberen…Niet meer huilen om iets duidelijk te maken, maar echt om mama roepen en woordjes roepen. Soms zelf al twee achter elkaar.“Rosemarijn, wat wil je op brood? Pindakaas of vlees?”
“Boot?” Reageert Roos dan. “Taas!”
Steeds meer krijg je gesprekken samen. Je gaat elkaar steeds meer begrijpen. Nu is het zo dat je als moeder de geluidjes en brabbels van je kind het best snapt , maar het is zó leuk om te horen hoe ze daar in ontwikkelt!
Vanmorgen toen ze wakker werd, riep ze zoals elke morgen om mama. Dus toen ik de deur van haar kamer opendeed, zei ze: “Uit!”
Ik tilde haar uit bed, waarop ze meteen riep: “Kiefol!” En ze sloeg haar armen om me heen voor een dikke knuffel. Na drie seconden is ze dan al klaar mee en valt haar oog op het speelhoekje in haar kamer. Enthousiast roept ze dan “Pelen!” en “Bouwen” en gaat ze druk blokjes bouwen. Alle vormen van blokjes (Duplo bijvoorbeeld) zijn soms nog wel lastig, waardoor ze dan gefrustreerd wordt als het bouwen niet lukt, maar steeds meer blijft ze rustig en vraagt ze me om te helpen (ze geeft me een blokje en vraagt: “Helpen?”).
Steeds meer loopt het soepel tussen ons, qua communicatie. Het is sneller duidelijk wat ze nodig heeft. Ze hoeft niet meer te huilen als ze honger heeft of moe. Ze kan het gewoon aangeven. Ze vraagt me om fruit als ze trek heeft en roept “eten” als ze toe is aan een broodje.
Ook tijdens het koken, is ze er al mee bezig. Ze wil mama dan graag helpen en gaat de tafel dekken, als ik haar de spullen aangeef. De borden doe ik graag zelf, maar haar eigen bordje en het bestek mag ze al doen. Het ligt dan nog niet op de juiste plek, maar wel op tafel. En trots dat ze dan is! “Goedzo! Jij kan mama al goed helpen zeg!” Roep ik dan enthousiast. Helemaal blij lacht ze dan: “Ja! Helpen!”
Daar smelt ik echt van!
Wat zijn de dingen waar jij op het moment het meest van geniet en je over verwondert?
No Comments