Help, mijn kind is enorm brutaal!

Een poos geleden schreef ik over de geboorte van Luc. Een heel verschil met de geboorte van Rosemarijn. Ook schreef ik in een blog dat het echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn is allemaal…
Wat zo heerlijk was, was dat we dezelfde avond (zes uur na de geboorte van onze kleine man) weer naar huis mochten. Rosemarijn logeerde bij mijn ouders en zou de volgende ochtend thuiskomen om kennis te maken met haar broertje. Tegelijkertijd zou dan ook de kraamhulp komen. 
Ik kon niet wachten. Ik hoopte zo dat ze het leuk zou vinden en trots zou zijn op Luc. Mijn hart paste niet meer in mijn borstkas toen ik hen voor het eerst samen zag. Daarnaast kon ze het ook goed met de twee kraamverzorgsters (we hadden op dag één een andere dan de rest van de week) vinden. Het kon niet anders dan dat het allemaal soepeltjes zou verlopen. Toch? Oh boy, ik had geen brutaal kind verwacht…

Wervelwind en brutaliteit

Oh wat had ik het mis. Ook al vond Rosemarijn haar broertje echt wel lief en schattig en wilde ze graag bij alles betrokken worden, haar gedrag veranderde in een oogopslag. Ze werd ontzettend druk. Ze rende de hele dag door het huis heen, terwijl ze hard riep, brulde en zong. Dat gaf voor ons niet veel rust, maar ik dacht: tja, dat hoort erbij. Er verandert ook zoveel! Haar hele ritme is weg, alles draait opeens om de baby. Maar naast de wervelwind van energie die door het huis heen waaide, werd ze ook opeens ontzettend brutaal. Ze negeerde het als ik zei dat ze rustig moest doen, haalde streken uit die ik nog nooit had gezien. Ook had ze er lak aan als ik haar aansprak op haar gedrag. Dan keek ze me ronduit uitdagend aan, terwijl ze gewoon doorging met negatief gedrag vertonen. 

Ik was in de kraamweek best veel boven voor het voeden en slapen. Wel probeerde ik meer naar beneden te gaan, omdat ik energiek genoeg was en ik Augustijn en Roos miste. Ik snakte al gauw weer naar normaal leven. Niet dagen in bed. Ik voelde me te goed om in bed te liggen de hele dag.

Maar meer en meer voelde ik me boos en geïrriteerd worden door haar gedrag. En daarbij bang dat ik haar minder bij me in de buurt zou willen hebben. 

Explosie

De dag nadat de kraamhulp was vertrokken, steeg de spanning in huis. Nog heftiger verzette Rosemarijn zich tegen ons. Nog brutaler en onverschilliger gedroeg ze zich. Toen ze tijdens haar middagdutje (ze ging dus niet slapen) steeds met haar voeten tegen de muur bleef bonken, bedacht ik me dat ik nu echt streng moest optreden. Ik had haar al drie keer gewaarschuwd en terug naar bed gestuurd. Ze ging toch door. Boos heb ik haar toen een laatste keer terug in bed gezet. Ze deed het gewoon om brutaal te zijn.

En toen begon het. Krijsen, brullen, huilen, stampen; alle spanning kwam eruit. Ze krijste zo hard, dat ze hier en daar amper adem kon halen. Half in paniek. Maar dat alles om boven mij uit te komen. Ik deed de deur dicht en liet haar een poosje uitrazen. Later ging ik terug om te zien of ik haar rustig kon krijgen. Nog harder krijste ze in mijn gezicht. Constant kokhalzen erbij van de heftige emoties die loskwamen. Het duurde echt lang voordat ze eindelijk rustig werd. We knuffelden en ik nam haar mee naar beneden. De rest van de middag verliep redelijk rustig. 

Een ziek meisje

Die avond bracht Augustijn haar naar bed. Niks aan de hand. Maar hij was nog geen tien minuten beneden, toen hetzelfde gekrijs weer begon. Precies zoals die middag. Kokhalzen, huilen, krijsen en roepen. Geen brutaal gedrag nu, maar echt overstuur. Ik ging naar boven, liep haar kamer in. Rosemarijn liet zich in mijn armen vallen, met grote ogen vol paniek. Ze was weer zo overstuur, dat ze geen adem kreeg. Ik besloot haar naar beneden mee te nemen, maar op de overloop jammerde ze dat ze naar bed wilde, kokhalsde nog eens en gaf toen over. Enorme boeren liet ze daarbij. Toen dat er eenmaal uit was, wilde ze terug naar bed en viel ze uitgeput in slaap. 

De volgende ochtend was ze ziekig. Koorts, verkouden en een zere keel. Van alle spanning, de veranderingen en de emoties. Het was haar teveel geweest. En dat had niks te maken met Luc als persoontje, maar wel met alles er omheen. Het veranderde zo, dat gaf enorm veel prikkels. 

Mama was veel boven, voeden, slapen en rust zoeken met Luc. Er was een week lang een kraamverzorgster in huis en het huishouden was uitgebreid, waardoor ze een ander plekje kreeg in het gezin; niet meer enigst kind. 

Poeh wat een periode was dat…! Herkennen jullie dat?