Hanna | Hoe mijn omgeving reageert op mijn PCOS
‘Ga maar aan de pil.’ Is het advies dat ik kreeg toen ik als puber voor het eerst bij de huisarts terecht kwam. Ik voelde mij niet geholpen. Nu, 24 jaar en samen met mijn partner een kinderwens, kwam er opeens duidelijkheid: Ik heb PCOS. Mijn naam is Hanna en ik deel graag ons verhaal in de hoop dat ik jullie ermee kan helpen.
Vroege symptomen
Velen onderschatten wat PCOS is. Dat deed ik zelf, maar ook de artsen om mij heen. Al jaren had ik mentale klachten, darmklachten en een uitblijvende menstruatie. Bij mij was als puber al een alarmbel gaan rinkelen, maar mijn huisarts dacht er anders over. ‘Ga maar aan de pil.’ Was het antwoord. Er van uitgaande dat een arts het wel beter zal weten dan ik als puber. Ik ging braaf aan de pil, maar dat leek merendeel van mijn klachten niet veel goeds te doen. Zo sukkelde ik nog lang door met mijn klachten, ziekenhuis bezoekjes en psychologen. We hadden inmiddels maar geaccepteerd dat ik een erg gevoelig, stressend persoon was met veel darmklachten.
Kinderwens
We maken een sprong vooruit. Ik heb inmiddels bijna 5 jaar een relatie met mijn vriend, en we zijn bijna 3 jaar aan het hopen en proberen voor een kindje voor onszelf. We hadden namelijk een sterke kinderwens. We hielden het in het begin angstvallig stil. Wat zouden anderen wel niet denken als het niet lukt? Inmiddels zijn we die angst wel voorbij. Nadat we het voor twee jaar zelf hebben geprobeerd, hebben we de moed verzameld om opnieuw naar de huisarts te stappen. Een nieuwe deze keer. Eindelijk voelde wij ons begrepen en kwam ik op de wachtlijst voor de gynaecoloog. Daar bleek al na een simpele inwendige echo dat het mis zat. Cystes op mijn eierstokken. Het echobeeld en mijn uitblijvende menstruaties maakte dat ik de diagnose PCOS kreeg. Het advies was om af te vallen. Ik voelde me verslagen en bedonderd. Al jaren voelde ik dat het niet goed zat, en mijn vermoeden bleek werkelijkheid. Ik begon als slank meisje, en inmiddels met overgewicht wordt mij de oplossing aangewezen om af te vallen. Achteraf gezien blijkt dit iets te zijn waar veel vrouwen mee kampen. Toen ik een doorverwijzing kreeg naar een diëtist vanuit het ziekenhuis, kreeg ik een simpel schijf van 5 advies. Totaal niet afgestemd op mijn diagnose. Radeloos ben ik maar zelf aan de slag gegaan. Nadat ik na 6 maanden aangaf echt verder te willen met onze kinderwens, ben ik uiteindelijk aan de Letrozol gegaan, waar ik nog altijd mee rondloop. Een medicijn dat moet helpen mijn eisprong op te wekken.
Wil je weten welke klachten er nog meer bij PCOS horen? Lees dan deze blog: PCOS | Dit zijn de symptomen
Aan de wereld vertellen
Het moment dat we aan de medicatie gingen hebben wij besloten dat we het aan familie wilde vertellen. We waren bang dat zij het er niet mee eens zouden zijn, maar het tegendeel was waar. We kregen hele begripvolle reacties vanuit de omgeving. ‘We steunen je!’ ‘Waar kunnen we je mee helpen?’ en ‘Ik geef jullie groot gelijk!’ Waren over het algemeen de reacties. Mijn vriend en ik besloten het ook groter aan te pakken. We delen het met de hele wereld. Wij zullen niet de enigen zijn met het probleem dat je van het kastje naar de muur word gestuurd. Ik deel openhartig ons verhaal, in de hoop dat we andere mensen met een ongehoorde kinderwens of een niet begrepen PCOS diagnose een stem te geven. Een stem waar deze mensen erkenning in kunnen vinden. We willen hun een luisterend oor bieden. Hier krijg ik erg veel positieve reacties op, levensverhalen, maar ook veel vrouwen die aangaven eindelijk de moed te hebben gekregen om verder te zoeken dan waar ze tot nu toe waren gestrand. Natuurlijk heb ik ook reacties gehad van mensen die vonden dat als ik er zo over ‘zeurde’, ik geen kind waard was. Dat ik gewoon te dik ben om kinderen te krijgen, of het er zelf naar heb gemaakt. Die reacties kan ik tegenwoordig verdringen. Het zijn mensen die niet weten waar ze het over hebben en niet weten dat PCOS meer is dan onvruchtbaarheid.
Op het goede pad
Nog altijd krijg ik steun van familie, maar ook van buitenaf. Daarnaast vind ik veel ontspanning bij mijn eigen paard, wat mij rust geeft en mij even terug bij zinnen kan brengen. Door research te doen ben ik achter veel informatie gekomen rondom mijn hormoonstoornis en wat ik hier zelf aan kan doen, zonder tussenkomst van een arts. Door het heft in eigen handen te nemen heb ik het gevoel op het goede pad te zijn beland. Wij kiezen voor een weg die voor ons het beste aanvoelt. Dat is ook een tip die ik nog wil meegeven. Er zijn ontzettend veel adviezen. Pak aan waar jij je goed bij voelt en laat je niet anders vertellen. We zullen zien wat de toekomst ons brengt. Hopelijk met een heel geliefd mensje in onze armen.
Volg je The Stout Journal al op Social Media?
Hoi hanna,
Wat vervelend dat je pcos hebt. En je niet gehoord voelt.
Er lijkt ook zo weinig kennis over de zijn.
Ik heb ook pcos en ben idd al vanaf mijn 15 jaar aan de pil gegaan.
Toen we kinderen wilde hebben we idd het een en ander geziekenhuisd en hormonen geslikt en gespoten.
Maar eigenlijk ben ik altijd na de zwangerschap weer aan de pil gegaan.
Terwijl er toch eigenlijk een andere oplossing zou kunnen zijn.
Ik voel me eigenlijk altijd prima zolang ik de pil gebruik, dus mischien is het uit gemakzucht dat ik nooit verder heb gekeken.
Wij hebben uiteindelijk 3 zoons gekregen. 2 met hulp en 1 spontaan.
Dus houd vol en sterkte!
Groet arianne