na jou preview verhaal E-book Ineke Stout

Een verhaal preview – Na Jou

Tjonge, wat is het eigenlijk griezelig om te schrijven en je verhaal te laten lezen door andere mensen. Het was voor mij een beste stap om te gaan bloggen. Schrijven is één ding, maar als mensen het ook daadwerkelijk gaan lezen, is een tweede. En echt een eng iets. Elke keer wanneer ik iets publiceerde op mijn website, zat ik met een knoop in mijn maag te wachten op reacties van lezers. En nog, hoor! Na anderhalf jaar is het er echt niet makkelijker op geworden. 
Begin dit jaar deed ik, om mezelf gewoon weer over een nieuwe drempel te hijsen, mee aan een groepsproject, waar ik met vijf andere schrijfsters een bundel in elkaar zette. Ieder schreef zijn eigen verhaal, dat gebundeld werd en in een E-book te koop werd gezet op internet. Nu, meer dan een maand later, heb ik mijn verhaal te koop gezet in de vorm van een E-book, op mijn eigen website. En om jullie nieuwsgierig te maken naar het hele verhaal, is hier vast een preview.
Lees-ze! En laat je weten wat je ervan vindt?

Proloog

Een grijze dag met regelmatige miezerbuien. Een stoet in het zwart geklede mensen, die over de begraafplaats terug lopen naar hun auto’s. Ik blijf staan bij het geopende graf en voel de koude handjes van mijn peuter zich aan mijn been vastklemmen. Ik negeer zijn roep om aandacht en blijf staren naar de massa mensen. Sam was geliefd. Nog steeds geliefd. Het idee dat hij nu echt niet meer in leven is, is niet te bevatten. Het landt niet, het komt niet bij me binnen. Micha vraagt opnieuw mijn aandacht. Hij trekt aan mijn rok en roept zachtjes om zijn mama. Het moet voor hem een verwarrende dag zijn. Verwarrende dagen. Opeens ligt zijn papa daar stilletjes. Huilende mensen, een afwezige moeder en allerlei vreemd volk over de vloer. Vreemden die met elkaar fluisterden over de tragische gebeurtenis, over het verleden van Sam, elkaar sterkte wensten en hoofdschuddend naar Micha keken. Een bang, verward jongetje, die geen idee had van wat er gebeurde. 
“Mama!” Roept hij weer smekend. Ik scheur mijn ogen los van de groep familie, vrienden, bekenden en belangstellenden en laat mijn blik naar beneden dwalen. Micha’s krullen zijn verwaaid, plukken nat haar plakken tegen zijn smalle, bleke gezicht. 
“We gaan, lieverd.” Fluister ik schor. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waarheen. Ik weet niet waar ik naartoe moet. Ik voel me alleen. Ik grijp Micha bij zijn hand en werp een laatste blik in het langwerpige gat in de grond, waar de kist, met daarin mijn man, nog maar net in is gezakt. Ik mis je zo. Ik wil me omdraaien en je gezicht zien. Opgelucht mijn arm door de jouwe steken en beseffen dat het totaal iemand anders is die daar ligt. 
Verstijfd van de kou en nat van de buien lopen we naar de parkeerplaats, waar de meeste auto’s al in beweging zijn gekomen. De belangstelling lijkt al te zijn weggevaagd. Degenen die me herhaaldelijk hebben verzekerd dat ik bij hen terecht kon voor werkelijk alles, lijken mijn blik te vermijden en maken dat ze wegkomen. Ik open het slot van de auto, het achterportier en zet Micha in zijn stoeltje. Zonder een kik te geven laat hij zich in de riempjes binden en legt gelaten zijn hoofd tegen de zijkant van de autostoel. Misschien beseft hij het verlies toch enigszins. Ik prop mezelf achter het stuur en start de motor. En zodra ik zit, voel ik ook de drang om zo snel mogelijk van deze plaats weg te rijden. 

P.S.: Ik ben bezig met een tweede boek. Vinden jullie het leuk om op de hoogte gehouden te worden en mee te beslissen over dingen zoals karakters?
Laat me maar weten!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Vergelijkbare berichten

6 reacties

  1. Je begint met een gevaarlijk onderwerp, Ineke. ‘Gevaarlijk’ in die zin dat het heel moeilijk is om een begrafenis te omschrijven zonder in cliché’s te vervallen. Qua interpunctie zie ik wel een paar verbeterpuntjes, maar over het algemeen is je tekst goed verzorgd, zo goed als foutloos. Jij hebt duidelijk oog voor detail. Ik zie immers nog geregeld gepubliceerd werk van anderen dat meer fouten bevat dan jouw tekst. Ik ben absoluut geen Neerlandicus, maar voor mijn gevoel ben je heel goed bezig, Ineke!

  2. Spannend hé, zo’n tweede boek. Na de opluchting van het eerste boek starten met iets nieuws.
    Ik sta voor hetzelfde.
    Ik wens jou veel succes.
    Tjitske Stroop

  3. Om te beginnen vind ik de teks hierboven: top. Ik voel je pijn en verdriet dus heb je dat mooi beschreven. Het spijt me dat je dit verdriet hebt moeten meemaken.
    Ten tweede vind ik het leuk en fijn om meelezer te zijn. Ik leer daar namelijk ook van. Leg deze weken de laatste handen aan mijn manuscript Rafels (zie mijn site) en ga daarna verder met Bork twee. Ik zou t ook fijn vinden om je feedback op Rafels de roman en later de tweede te krijgen.

    1. Ha Marianne, gelukkig is het geen autobiografisch verhaal, maar wel bedankt voor je compliment! Jij veel succes, ik ben erg benieuwd!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *