De pasgeboren baby: Een roze wolk? De groeten!

“Nou, geniet er maar van hoor, want ze zijn zo groot!” Iedereen om me heen roept het me toe, nadat ze een blik in de wagen hebben geworpen, naar de pasgeboren baby. Is dat niet wat we automatisch iedere kersverse moeder als tip geven? Genieten? Vooral veel genieten. Dat is wat je hoort te doen als moeder. Genieten van je baby. Alsof er geen donkere kanten aan het moederschap zitten. Alsof je soms niet hartgrondig wenst dat je kind al groot is, zodat je uit deze vreselijk vermoeiende en moeilijke fase bent. Maar ach nee, laten we genieten, want straks zijn ze groot. En je weet het hè, kleine kinderen; kleine zorgen, grote kinderen; grote zorgen. Genieten dus.

Duistere periode

Toen Rosemarijn geboren was en we in het diepe werden gegooid, met de handen in het haar zaten en een dag en nacht krijsende baby vasthielden, kon ik nog glimlachen naar de buitenwereld en beamen dat het absoluut genieten was. Eindelijk mama, eindelijk mijn wens uitgekomen. Ondertussen was ik dag en nacht doodsbang (letterlijk bang om dood te gaan), zat ik drie maanden elke dag huilend op de bank met een krijsende baby. Drie maanden duurde het voordat we eindelijk wisten waarom ze zoveel huilde. Ik durfde geen hulp te vragen en niet toe te geven dat het absoluut geen roze wolk was, waarop wij als gezinnetje vredig op lagen te zweven.
Nu ben ik drie weken geleden bevallen van ons tweede kindje en denk ik echt wel eens: Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Twee kinderen? Kan ik dat wel aan dan? Ik vraag me af of ik wel geschikt ben om moeder te zijn, om meer dan één kind groot te brengen. Misschien verpest ik ze allebei wel.

Hoe gaat het met je?

Nu durf ik aan mezelf toe te geven dat het absoluut geen rozengeur en maneschijn is allemaal. Ik besloot in de zwangerschap al dat ik hier open over wilde zijn naar iedereen die me zou vragen: “Hoe gaat het?” Beleefdheidsvraag of niet, ik antwoord nu naar waarheid. Men mag best weten dat je je soms ontzettend somber voelt, verdrietig, ongeschikt, een slechte moeder.
Ik heb deze weken als zwaar ervaren. Vooral omdat het niet niks is om een ritme te vinden en balans tussen twee kinderen. Allebei hebben ze aandacht en liefde nodig en dat is soms echt puzzelen. Met een pasgeboren baby ben je al gauw druk. Het hele riedeltje afwerken. Voeden, (in mijn geval ook nog na voeden), verschonen, boertje laten…en hup, over anderhalf uur mag je weer. Ondertussen staat de peuter te gillen, jammeren en weet ik even niks anders meer dan: “Ik heb rust nodig!” dus komt de tablet met Youtube Kids weer tevoorschijn. Dat heeft weer als gevolg dat ik me erg schuldig voel naar mijn oudste toe. En zo zakte ik steeds dieper weg in een neerwaartse spiraal. 

Een poosje later…

Nu ben ik inmiddels wat verder en hebben we een ritme gevonden wat ons als gezin past, maar dat neemt niet weg dat het heel wat heeft gekost. Als moeder moet je weer opnieuw beginnen, want al heb je al een kind, toch is een tweede weer nieuw en brengt het nieuwe dingen met zich mee. Bij Rosemarijn was het voeden makkelijk: lekker de fles (ik kon geen borstvoeding geven omdat ik een slechte productie had en Roos had geen kracht om te drinken). Nu bij Luc doe ik hard mijn best om borstvoeding te geven, wat niet van harte gaat. Vandaar ook het bijvoeden. En dit alles in combinatie met het slaapgebrek door de korte nachten en het missen van je eigen middagdutjes (Nee, mijn kinderen slapen niet netjes allebei op dezelfde tijden, zodat ik ook kan slapen), is dat dus echt wel wat anders dan lekker op een roze wolk zweven. Tevens kwam hier nog wat heftigs bij, maar daar lees je binnenkort meer over op de blog!

Dus…een roze wolk? Laat me niet lachen! En genieten? Ja, maar vergeet niet dat er ook een donkere wolk boven je hoofd kan hangen, die het geheel zo somber kan maken, dat genieten bijna niet voorkomt. Helaas is dat de realiteit voor veel moeders!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?