Petra | Een heftige periode vol pijn
Pijn overal pijn… Ik weet niet hoe ik zitten of liggen moet. Het is een zaterdag in maart, mijn man Bas is vrij. De pijn wordt alleen maar erger en komt vanuit mijn onderrug. Wij besluiten de verloskundige te bellen. Op dat moment ben ik 28 weken zwanger van ons eerste kindje.
“Weet je zeker dat het geen weeën zijn?” vraagt de verloskundige.
“Nee, het zijn geen weeën dat weet ik zeker.” antwoord ik. De verloskundige is er al snel ze was in de buurt. Op het moment dat ze binnen komt lig ik te kronkelen van de pijn op de bank. “O meid,” zegt de verloskundige, “ik weet denk ik al wat het is. Ik denk dat je nierstuwing hebt.”
Bas pakt wat spullen in en ondertussen belt verloskundige met het ziekenhuis. De verloskundige had gelijk. Zelf had ik er nog nooit van gehoord. Door de groei van mijn baarmoeder werd de doorstroming in mijn urineweg belemmerd. Na het maken van een CTG kreeg ik medicatie tegen de pijn en er worden echo’s gemaakt van mijn nieren. De volgende dag mocht ik naar huis met medicatie tegen de pijn. De pijn in mijn nieren bleef de rest van de zwangerschap maar werd naar verloop minder omdat de groei van mijn baarmoeder de druk ging verdelen.
32 weken
Ik heb de hele dag al een beetje last van mijn stuitje. ’s Avonds krijgen wij visite en ik weet niet goed hoe ik op de bank moet gaan zitten want de pijn wordt steeds erger. De volgende dag toch maar naar de huisarts. Er zit een abces boven mijn stuit. De huisarts kan niet goed vinden waar hij de abces het beste open kan snijden en adviseert om maandag terug te komen. De volgende dag wordt de pijn alleen maar erger. Ik kan zelfs niet meer op het toilet zitten. Als mijn man uit zijn werk komt barst ik gelijk in huilen uit.
“Ik hou dit niet vol tot maandag en het kan echt niet zo!” zei ik. Het is op dat moment vrijdag en mijn man belt de huisartsenpost. We mogen komen. De tijd dat we in de wachtruimte moeten wachten blijf ik staan, want kan echt niet meer zitten. “Het is een flink abces,” zegt de arts.
Terug naar het ziekenhuis
Wij moeten de volgende dag terugkomen voor een operatie. Dus weer de auto in. Ik kan er bijna niet in komen en al liggend ga ik zo naar huis. Achteraf denk ik: ik had moeten vragen of ik mocht blijven tot de volgende dag, want dit was echt geen doen. De volgende dag blijkt na de operatie dat de abces inmiddels tien centimeter diep was. De wond moet van binnenuit dicht groeien en er zit een drain in. Die drain moet een week blijven zitten, Wij moeten deze thuis twee keer per dag spoelen. Mijn man doet dit voor mij, want ik kan er zelf niet bij.
Na een paar dagen liggen op de bank of op bed omdat ik niet zitten kan vanwege die wond en drain, zit ik er helemaal doorheen. Ik kan geen pijn meer verdragen. Mijn man belt zijn zus en die komt de volgende dag, zodat ik wat afleiding heb als hij aan het werk is. Nog twee dagen vol houden dan mag de drain er uit. Twee keer per dag verzorgt de thuiszorg vanaf die dag mijn open wond. Na drie weken is de wond zover genezen dat er geen gaasjes meer in hoeven en ik het iedere dag zelf even kan spoelen onder de douche.
42 weken
De bevalling wordt opgewekt. Na ruim elf uur gaat het niet goed met ons kindje. De baby moet er uit. Voor een keizersnede is het te laat. Er wordt een knip gezet en onze zoon wordt eruit getrokken met de vacuümpomp. Ik kan niets doen er is nog geen volledige ontsluiting en ik raak in paniek. “Probeer maar mee te persen!” roept de verloskundige. Al snel ligt ons lieve mooie zoontje op mijn buik. Wat is hij groot, is het eerste wat ik denk. Overweldigend. Wat ben je welkom lieve Lucas! En wat doe je het al snel goed!
Zo bang…
Een dag nadat de kraamverzorgster weg is voel ik me niet goed. Ik ga naar bed en val al snel in slaap. Eenmaal wakker kan ik geen licht aan mijn ogen verdragen en ril helemaal. Mijn temperatuur is op dat moment boven de 40 graden. Ik roep mijn man dat hij het ziekenhuis moet bellen omdat ik voel dat het niet goed gaat.
De arts komt en zegt: “Dit gaat niet goed. Ik bel de ambulance.”
Ik probeer in de wieg naast mij te kijken. Daar ligt ons mooie jongetje. En dan… dan word ik ineens heel bang… bang om te sterven, want ik voel dat het echt niet goed gaat. Ze komen mij halen met de ambulance en helpen mij de trap af want ik kan bijna niet meer lopen. Ik kan nog de deuren van de ambulance horen dichtslaan meer weet ik niet meer. Ook niet van de eerste twee dagen in het ziekenhuis. Het was ineens dinsdag. Ik krijg antibiotica, want het blijkt dat ik kraamvrouwenkoorts heb! Een paar dagen later mag ik naar huis. Wat zijn wij dankbaar! Het had zo anders af kunnen lopen. Gelukkig gaat het daarna steeds beter en kunnen wij gaan genieten van ons eerste kindje.
3 weken na de geboorte van Lucas worden we geconfronteerd met heftig nieuws: mijn opa is overleden. Wat worden we heen en weer geslingerd tussen blijheid en verdriet!
Een jaar na de geboorte van ons zoontje Lucas mocht ik weer zwanger raken. Wat waren wij blij, maar er kwam ook angst bij kijken. Wij hopen en bidden dat deze keer alles goed mag gaan.
Maart 2020
Na een goede zwangerschap en een voorspoedige bevalling wordt onze tweede zoon geboren. Wat zijn wij blij en dankbaar dat wij voor een tweede keer een gezonde zoon in onze armen mogen sluiten. Maar wat een spanningen in verband met het Corona virus. Wat moeten wij doen qua bezoek? De één maakt je nog banger dan de ander. In overleg met de kraamhulp besluiten wij van onze grote families alleen de ouders, opa en oma’s binnen te vragen en vragen of onze andere familieleden op raambezoek willen komen. Het voelt niet fijn. Het liefst nodig je iedereen binnen uit, maar wij zijn bang dat wij daar dan geen goed aan doen. Verschillende familieleden worden ziek en onze lieve opa sterft aan het Corona virus. Wat is alles dubbel en wat ligt vreugde en verdriet dicht bij elkaar.
Helaas ben ik overspannen geraakt en heb ik hulp met verwerken van alles wat zich de afgelopen twee jaar afspeelde in ons gezin. Nu is onze Jesse een half jaar oud en mogen wij zeggen dat wij steeds meer van ons gezin kunnen en mogen genieten!
Volg je The Stout Journal al op Social Media?
