De vrouw die Rosemarijn meenam

Soms sta je als moeder gewoon met een mond vol tanden. Dan weet je gewoon uit verbazing niet wat je moet zeggen. De mensen om je heen snoeren je de mond met hun gedrag. Ik kan me voorstellen dat Amber dit ook had, want een vreemde vrouw pakte haar kind zomaar! Haar verhaal is ook een beetje de reden waarom ik deze blog schrijf. Als moeder ben je ontzettend beschermend als het gaat om je kinderen. Het kan heel vervelend voelen als vreemden zomaar aan je zwangere buik zitten, je baby aanraken of het blijkbaar normaal vinden om jouw kind te pakken. Sommige moeders reageren daar heel snel op, dammen dat gedrag in en staan als hennen met de vleugels gespreid, meteen voor hun kinderen. Maar er zijn ook moeders, zoals ik, die op dat moment in een standbeeld veranderen. Echt verstenen. Geen woord meer kunnen zeggen, niet kunnen bewegen. Herken jij dat? Ik maakte het mee in de winkel, een poosje geleden.

Ik was boodschappen aan het doen met Rosemarijn en kwam bij de kassa aan. Bij veel supermarkten is het normaal dat er bij de kassa snoepjes liggen voor kleine kinderen en dat weten die kleintjes natuurlijk. Dus Rosemarijn vroeg de kassière om een snoepje. Deze supermarkt had echter geen snoepjes, maar in de winkel een kist appels, waar elk kind er één uit mag pakken. Lekker gezond. Maar omdat ik nog niet zo lang in deze winkel mijn boodschappen deed, wist ik dat niet. De kassière wees ons erop: “We hebben geen snoepjes, lieverd. We hebben wel appeltjes: lekker gezond!”
Ondertussen pakte ik mijn wagen uit en legde de boodschappen op de band. Rosemarijn stond bij me en snapte niet goed dat er geen snoepjes aanwezig waren. Opeens zegt een andere klant, een oudere vrouw: “Zullen wij een appel halen? Kom maar.” Ze pakte Rosemarijns hand en liep richting de uitgang van de winkel. Daar, bij de uitgang, kun je ook weer terug de winkel in. Ik was op dat moment al bezig om alle gescande artikelen weer in de wagen te laden, in de grote shoppers die ik mee had. En zodra ik zag wat er gebeurde (de vrouw die wegliep met Roosje aan haar hand), klapte ik dicht. Ik wist van gekkigheid niet meer wat ik doen moest. Ik vond het ontzettend asociaal dat die vrouw mijn dochter zomaar meenam, zonder het te vragen. Maar wat ik nog erger vond, was dat ik niet kon reageren! Ik kon het gewoon niet! Ik wilde gillen, brullen, de vrouw wijzen op haar brutale gedrag, maar alles wat ik kon doen, was hen nastaren en mijn boodschappen inpakken. 

Uiteindelijk had de vrouw geen slechte bedoelingen en kwam ze met Rosemarijn terug (die ondertussen tevreden van haar appel at). Maar wat me witheet maakte toen ze terugkwamen, was wat de vrouw tegen me zei: “Je mag wel oppassen. Ze loopt zo met iedereen mee!”
Pardon? U pakte haar! U lokte haar mee voor een appel! Zonder dat te vragen! En dan moet ik oppassen? 

Ik heb afgerekend, zonder een woord te kunnen en durven zeggen (ik weet niet waarom, maar ik ben dan bang dat ik mensen kwets, ook al is hun gedrag verkeerd en mag daar gerust iets van gezegd worden). Ik laadde alles in de auto, Rosemarijn in het stoeltje, reed het parkeerterrein af en in een zijstraatje zette ik de auto aan de kant. Daar heb ik huilend mijn moeder gebeld. Ik voelde me zo’n loeder, dat ik niet eens op durfde te komen voor mijn kind!

Het is gewoon, ook al heb je goede bedoelingen, niet oké om zomaar andermans kinderen op te pakken, aan te raken of er mee weg te lopen. Je bent een vreemde. Ik weet niet wat er in het hoofd van jou, als vreemde, omgaat! Blijf van andermans kinderen af, als je geen toestemming hebt van de moeder. 

Wat zouden jullie doen in deze situatie?