3x De eerste keer op één dag | Wat een dubbel gevoel!
Een nieuwe periode is aangebroken en ik vind het allemaal erg dubbel. Op één dag gebeurt er een heleboel. Drie keer de eerste keer en dat valt aan de ene kant best wel zwaar. Natuurlijk wist ik al tijden dat het er aan zat te komen en heb ik genoeg tijd (lees: sinds april) gehad om aan het idee te wennen en me voor te bereiden, maar alsnog is het voor mij wel slikken.
Een hele dag zonder mama
Maandag bracht ik Luc voor de eerste keer naar het kinderdagverblijf, om daar een hele dag te blijven. Vorige week mocht hij een middagje wennen, maar nu was het dan toch echt. Heel echt. En net als vorige week, leek hij het helemaal prima te vinden. Hij was reuze geïnteresseerd in de kindjes en hij vond het best om te worden overgedragen aan de juf. Wel keek hij me met grote ogen na achter het raam, toen ik met Rosemarijn in de auto wegreed. Slik, slik! Wat dacht hij op dat moment? Ik voelde me een rotmoeder. Ik liet hem zomaar achter. Ook al weet ik dat hij het echt wel leuk heeft, toch kwam het schuldgevoel even om de hoek kijken. Een hele dag hè! Van acht uur tot vijf uur. Dat is niet niks! Voor mij niet en voor hem ook zeker niet. Ik hoop maar dat hij een fijne dag heeft en mij niet al te heftig mist. Andersom is dat wel zo hoor.
Onder de vleugels van de juf
Rosemarijn was, tegen onze verwachtingen in, heel erg kalm over het idee dat ze naar school zou gaan. Het hele weekend al, terwijl wij met een vreemd gevoel en een knoop in de maag rondliepen. Hallo! Jouw eerste keer naar school! Geeft dat dan geen spanning? Nee hoor. En ook tijdens de schoolopening (een uur lang thuis online meeluisteren naar een Bijbelverhaal en mededelingen) was ze lekker rustig. Ze speelde met Duplo en ging puzzelen en kleien. Geen probleem. Al zingend. Zelfs toen het tijd was om naar school te gaan, was er geen greintje spanning bij haar te bekennen. Ze had er gewoon zin in. Iets nieuws, iets wat helemaal voor haar alleen is. Zonder papa en mama. Ik bracht haar in de klas, met een een beetje onwil wel. Hoe zou het haar vergaan, zo alleen in een groep vol onbekenden en zonder papa en mama? Maar nee hoor, geen probleem. Ze keek op haar gemak naar alle klasgenootjes die binnendruppelden en gaf me vrolijk een kus. Dag hoor, mama! En daar ging ik dan. Zonder kinderen. In de auto en rijden maar.
En de rest van de week? Ze had me gewoon niet meer nodig, zodra ze haar klas in liep. Ze voelde zich daar blijkbaar direct op haar gemak. Aandacht voor mij of Luc? Nee. In de klas is de juf aan de beurt. Oké. Dat is echt een stapje terug doen zeg!
Een nieuwe werkplek
Ik begon natuurlijk deze week ook voor de eerste keer op mijn nieuwe werk. Al hoefde ik nog niet voor de klas, toch moest er het nodige gebeuren. Ik wilde contacten leggen met de nieuwe collega’s, de school verkennen en samen met de docenten bespreken hoe zij mijn lessen graag zouden zien. Wat er van mij verwacht wordt. De ene wilde alles van de Engelse lessen aan mij overdragen, de ander wilde zelf ook nog wel wat doen, naast de maandag. Met die informatie kon ik op mijn eigen plekje (heerlijk een eigen lokaal om alleen in te werken en met groepjes leerlingen aan de gang te gaan) de lessen voor aanstaande maandag voorbereiden. Erg wennen weer hoor, zo’n nieuwe omgeving. Vooral omdat ik in mijn achterhoofd erg veel aan de kinderen dacht. Oh en daarbij kwam natuurlijk ook nog dat ik meteen op dag één kon vertellen dat ik zwanger was. Even een drempel, maar gelukkig werd er helemaal niet vervelend gereageerd. En wat was ik blij dat ik aan het einde van de dag Luc kon ophalen en thuis een vrolijke man en dochter aantrof!
Hoe was jullie eerste school- of werkdag?
Volg je The Stout Journal al op Social Media?