Citytrip op kleine voetjes
Voordat we ouders mochten worden, gingen we altijd samen weg tussen kerst en oud&nieuw.
Mijn man moet altijd overwerken in november en december, ik werkte onregelmatig en met de feestdagen. Dus het was altijd rennen en vliegen met Kerst.
Ondertussen werk ik regelmatige tijden, maar moest er door mijn man nog steeds worden overgewerkt. Er was dus wel weer behoefte aan een stedentrip. Dit keer met onze dochter van 19 maanden.
Hoe impulsief de boeking was, hoe voorbereid we op pad gingen. We konden zowaar met de kleinste auto en gingen vol goede moed op weg naar Gent. Slechts 1,5 uur rijden van huis voor 4 dagen. Lekker even bijkomen.
Het hotel
Na de spullen te hebben gedropt in het hotel, doken we gelijk het centrum in voor een kort rondje. Dochterlief wilde per se zelf lopen, maar wel aan onze handen. Uiteraard prima, we hadden geen haast.
Na een snelle hap, toch maar richting het hotel gegaan.
Daar aangekomen (waar het kinderbedje vanuit het hotel al was neergezet) deden we haar slaapritueel en ploften we zelf op de bank neer. De bank stond zo’n 4 meter van haar bedje, met ons bed ertussen, en mevrouw vond het 1 feestje. ‘Koekoek!!!’ Met een grote grijns keek ze ons aan. Ze was blijkbaar wel in voor een potje Kiekeboe, maar het was echt slaaptijd. We deden wat lichten uit, maar dat mocht niet baten. Haar slaapknuffel werd boven het bed uitgestoken, zodat ze naar ons kon zwaaien. Als we wat zeiden, reageerde zij. Na een uur, zaten wij in het donker te fluisteren en hadden we de tablet opgezocht voor een serie. We dachten dat ze toch in slaap was gevallen, maar niets was minder waar. We kregen een serenade aan kinderliedjes en haar bed kraakte zo lekker, dus werd elk liedje voorzien van een dansje. Uiteindelijk viel ze half zittend in slaap, een half uur voordat wij gingen slapen.
Volgende keer dus kijken voor een meer praktische kamer. Dit herhaalde zich namelijk elke avond.
Buggy, onze grote vriend
Als het centrum vol staat met wel 100 kerstkraampjes, attracties en eettentjes, ben je niet klaar binnen een uur. De buggy was zo handig, ze heeft zelfs 1,5 uur geslapen terwijl wij alle kraampjes konden bekijken. Net als wij, vonden duizenden anderen het ook een goed idee om de Kerst wat te verlengen en alles was heerlijk ontspannend. Als ze niet in de buggy wilde, was het een handige opslagplaats voor onze spullen.
Daarnaast hebben wij een rugzak voor haar laten maken, waar al haar benodigdheden in kunnen. Een luiertas vinden wij niet praktisch. Deze hang je op je rug en je bent klaar. Ideaal! Desalniettemin stopt het op een gegeven moment wel. Ze was er klaar mee en toen we vriendelijk werden verzocht om een winkel te verlaten, omdat ze zo hard blèrde dat de spullen bijna uit de schappen vielen, zijn we maar naar de auto gegaan. Buggy helemaal afgeladen en zij stoer stappend ernaast.
Dag planning
We hadden een dagje naar een burcht ingepland. Deze zou helemaal omgetoverd zijn naar een winterfeest. In een scherp moment, besluit ik om eerst te checken of het toegankelijk is met een buggy. In koeienletters stond er vermeld op internet dat het helaas niet toegankelijk is voor rolstoelgebruikers. Hoe krom ook, dan is het dus ook niet toegankelijk voor een buggy. Gelukkig is er genoeg te doen en besloten we naar een overdekt winkelcentrum te gaan. Geld moet af en toe rollen, net als de buggy.
Wat een verademing om op een egale vloer te lopen, want dat is wel een dingetje met een buggy. Erg mooi die duizenden kinderkopjes in het grote centrum, maar mocht je moeite hebben met je nierstenen uit te plassen, is het grote centrum zeker een aanrader.
Een serieuze, stinkende noot
Ik wilde heel graag naar het psychiatrie museum. Iets wat zeker een bezoekje waard is.
De kleine kreeg er gelukkig weinig van mee en vond alles ‘Wauw’!
Haar schaterlachjes waren enigszins angstaanjagend door de echo en wellicht gaf het voor de medebezoekers een extra effect. Wetend dat er in dit ‘gekkenhuis’ heel wat gegild zal zijn.
De sfeer in dit soort musea is altijd wat grimmig en daar vond de kleine wel wat van.
We liepen in een ruimte met een handjevol andere bezoekers die met een serieuze noot op fluisterende toon gesprekken voerden.
De kleine kijkt me aan, geeft me een grote glimlach en laat een explosie los in haar broek. Niet te missen, die gas uitlating heeft iedereen gehoord. Binnen 5 seconden is heel de ruimte vergeven van een ongelooflijke stank en de kleine loopt schaterlachend naar mijn man toe.
‘Papaaa! Bah bah! ‘ terwijl ze parmantig haar schattige neusje dichtknijpt.
Gelukkig zijn we ondertussen niet voor één gat te vangen.
Al met al was het heerlijk om een paar dagen met elkaar weg te zijn. Al is het wel heel anders dan dat je met zijn tweeën een stedentrip doet.
Voor de volgende keer kijken we naar een ander soort kamer, gaat de buggy sowieso weer mee en mag mijn man de koffers inpakken. Ik had natuurlijk weer veel te veel ingepakt.
En weet je wat zo mooi is? Dat het eigenlijk niet uitmaakt waar je heen gaat. Voor zo’n klein mensje hoeft het allemaal niet fabuleus te zijn. Al zit je in een hutje op de hei. Zij vindt alles ‘Wauw’!
