Browsing Category

Zwangerschap

Mandy | Het loslaten van je bevalplan

Posted on 8 oktober 2021

baby bevalling bevalplan bevallingsplan tweeling gastblog artikel blog

Het was één van de eerste dingen die ik tegenkwam op internet na mijn positieve zwangerschapstest: zorg dat je een bevalplan hebt. Ook op social media werd er veel over gesproken. Ik kreeg wat tips van een leuke dame die zwangere vrouwen begeleidt en ze klaarstoomt voor de bevalling. Ik vond het idee heel leuk en printte vol enthousiasme het bevalplan uit. Ik ging er echt voor zitten en toen wist ik het niet meer.

Alles liep direct al anders dan ik had gepland

Nu leerde ik het loslaten al vroeg in de zwangerschap kennen; ik was namelijk in verwachting van een tweeling. Dat gevoel had ik van te voren wel, maar toch was het even slikken toen ik echt twee kindjes op de eerste echo zag. Voor mijn man nog meer, want hij had al drie kinderen, waaronder ook een tweeling! Desalniettemin geldt het loslaten voor welke zwangerschap dan ook, want het kan ten alle tijden anders lopen.

Het bevalplan

Daar zat ik dan, met een leeg bevalplan voor mijn neus. Wilde ik in bed of in bad bevallen? Hoe fel mocht het licht staan? Wilde ik ingeleid worden? Wanneer wilde ik met de baby(s) naar huis? Het waren vragen waar ik niet eens aan gedacht had, maar die eigenlijk allemaal hetzelfde antwoord hadden: als het maar goed is voor onze baby’s. De bevalling ging namelijk niet om mij, maar om het geven van een nieuw leven. In ons geval zelfs twee.

Maar ik ben juist een controlfreak, wat nu!?

Eerlijk, ik ben ook een enorme controlfreak. Ik ben me er erg bewust van en probeer het te onderdrukken zodra ik het merk, maar dat lukt me nooit helemaal. Ik kan uren chagrijnig zijn omdat het niet loopt zoals ik wil. Dit loslaten was voor mij ook niet makkelijk, maar ik wist dat ik anders gek zou worden. Dat ik een heel voorgekauwd plan zou maken waar hoe dan ook van afgeweken zou moeten worden en ik dus eigenlijk meer mezelf ermee had. Dus de innerlijke Elsa in mij werd wakker en ik ‘liet het los’.

Denk wel heel goed over na over je bevalplan

Geen plan is eigenlijk alle plannen door elkaar. Ik zorgde dat ik goed geïnformeerd was en besprak de mogelijkheden met mijn gynaecoloog. Zo hadden we de afspraak dat, wanneer baby één ingedaald zou liggen, ik natuurlijk zou bevallen. Baby twee lag al weken dwars, de kans was klein dat hij zou draaien voor de bevalling. Wanneer baby één maar net iets anders zou liggen, zouden we een keizersnede inplannen. Ook daar hield ik dus al rekening mee. Hoe het ook zou lopen, ik wist wel welke stap ik erna kon verwachten. En dat was maar goed ook, want baby één had zich een aantal uur voor zijn geboorte omgedraaid en lag met zijn voeten het geboortekanaal in. Vier centimeter ontsluiting, tegen een weeënstorm aan en daar waren de woorden waar ik me toch al op had voorbereid; het werd een keizersnede.

Alles is goed

Ik wil wel gezegd hebben dat iedereen er vrij in staat om een bevalplan te maken. Misschien dat je eerdere bevalling niet fijn was en dat je nu precies weet wat je niet wilt of voor hetzelfde geld gaat het precies zoals je gepland had. Toch wil ik je meegeven om je ook in te lezen in de mogelijkheden die minder in je straatje liggen, zodat je weet wat je kan verwachten, in welke situatie dan ook.

Elke bevalling is weer anders. Lees maar eens hoe het verschilde bij Ineke!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Baby Mama Zwangerschap

Alle leukste babydozen om aan te vragen

Posted on 29 mei 2021

babydoos blije doos zwangerschapsbox babypakket cadeaupakket babydozen babyboxen verrassingspakket zwangerschap bevalling geboorte

Als je zwanger bent of net bevallen, is het heerlijk om leuke kleine cadeautjes te krijgen voor jezelf en je baby. Natuurlijk heb je zelf al het nodige (en soms ook onnodige) in huis gehaald. En dan zijn er nog de verschillende winkels en organisaties die babydozen uitdelen. Gratis! Wist je dat er 14 pakketten zijn die je kunt aanvragen zonder er een cent voor te betalen? Gratis verrassingsboxen dus! Hoe leuk! Misschien ken je een aantal van deze dozen en heb je het zelf wel eens aangevraagd, maar om er zeker van te zijn, is hier de volledige lijst met babyboxen en zwangerboxen. Vergeet dus niet om ze aan te vragen en op te halen!

Ouders van nu

Dit is één van de bekendste babydozen. Je hebt er één voor tijdens je zwangerschap en één voor na je bevalling. De zwangerbox en de babybox. Je kunt er onder andere cadeautjes van Difrax en Pampers in vinden. Ook krijg je twee magazines in deze doos. En als je de zwangerbox aanvraagt, krijg je de babybox automatisch wanneer je bent bevallen.

De blije doos

In deze babydoos kun je cadeaus vinden van Phillips Avent, Pampers en Prénatal. Daarnaast krijg je vijf keer een uitgave van WIJ, omdat deze doos onderdeel is van het cadeaupakket van WIJ. Hoe leuk! En als je bevallen bent, kun je ook nog een leuk roze of blauw mutsje aanvragen, met de naam van je baby!

Babydump babypakket

Deze doos is gevuld met leuke en handige musthaves. Ik weet nog dat ik (ooit toen ik zwanger was van Rosemarijn in 2017) een mutsje kreeg, een romper, speentjes, een flesje en opbergbakjes! Dit is een doos die sowieso de moeite waard is. Aanvragen die handel dus!

Kruidvat babydoos

Bij de Kruidvat kun je ook een leuk pakket aanvragen, met handige producten, zoals luiers, doekjes en wasgel. Je hebt het vast al in huis, maar eigenlijk heb je hiervan nooit teveel toch?

Baby en tiener geboortedoos

Dit pakket bevat een doos van karton, die je in elkaar kunt zetten. Het heeft een aantal lades voor onder andere de eerste kleertjes, schoentjes, een haarlokje, voetafdruk en knuffeltje. Ik heb hem voor Rosemarijn toen gehaald. Bij Luc ben ik het vergeten, maar hij is wel echt leuk! Vullen en bewaren voor later.

Dit zijn de meest bekende boxen. Waarschijnlijk heb je die dus al wel aangevraagd. Maar er zijn er nog meer. Een aantal die je misschien nog niet kent. Dozen, maar ook kleine cadeautjes of pakketjes die je kunt ophalen bij de winkel.

Jan Linders babybox

Bij Jan Linders kun je binnen twee weken na je bevalling een pakket aanvragen, die je bij de winkel kunt ophalen. De inhoud is een verrassing!

Plus kiekeboebox

Ook de inhoud van deze box (ter waarde van 40 euro!) is een verrassing. De babybox is te vergelijken met de Ouders van Nu box en de Blije doos.

Hoogvliet babypakket

Dit is een pakket met spulletjes ter waarde van 30 euro, die je kunt aanvragen na je bevalling. Vraag je ‘m tijdens je zwangerschap al aan, dan krijg je ook informatieve mails!

Tasbaby.nl

Dit is echt een heel leuk pakket. Er zit onder andere zonnebrandcrème in, een fotolijstje, een knuffel, groeimeter en een geboorteballon! Hier kun je ‘m aanvragen.

Stichting babyspullen Startpakket

Dit is niet echt een cadeaupakket eigenlijk, maar meer een pakket voor moeders die wat extra ondersteuning kunnen gebruiken. Heb jij het niet breed en kan je wel wat extra’s gebruiken, dan is dit een aanrader!

Babypoint Zwangerschaps- en Geboortepakket

Bij Babypoint kun je twee pakketten aanvragen. Net zoals bij Ouders van Nu. Babydozen met handige goodies en een boekje over borstvoeding, wat goed van pas kan komen als je nog wat extra informatie kunt gebruiken!

Lemniscaat welkomsboekje

Hier kun je geen babybox aanvragen, maar wel een heel leuk boekje! Die kun je dan bij één van de deelnemende boekhandels ophalen.

Zeeman rompertje

Als je op de website van Zeeman een aanvraagformulier invult, mag je (met het bewijs natuurlijk) een gratis rompertje halen in de winkel. Geen babybox dus, maar wel handig, zo’n romper!

Boekstartkoffertje

Van de bibliotheek krijg je vanzelf een waardebon in de brievenbus, waarmee je een leuk koffertje kunt ophalen met twee prentenboeken voor je kleintje. De bon wordt binnen drie maanden na de geboorte van je baby verstuurd. Niet gekregen? Dan kun je de bon ook downloaden!

Zijn er nog pakketten of babydozen die je mist in dit rijtje? Laat het me weten!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Baby Saturday Stories Zwangerschap

Petra | Een heftige periode vol pijn

Posted on 17 oktober 2020

Pijn overal pijn… Ik weet niet hoe ik zitten of liggen moet. Het is een zaterdag in maart, mijn man Bas is vrij. De pijn wordt alleen maar erger en komt vanuit mijn onderrug. Wij besluiten de verloskundige te bellen. Op dat moment ben ik 28 weken zwanger van ons eerste kindje.
“Weet je zeker dat het geen weeën zijn?” vraagt de verloskundige.
“Nee, het zijn geen weeën dat weet ik zeker.” antwoord ik. De verloskundige is er al snel ze was in de buurt. Op het moment dat ze binnen komt lig ik te kronkelen van de pijn op de bank. “O meid,” zegt de verloskundige, “ik weet denk ik al wat het is. Ik denk dat je nierstuwing hebt.”

Bas pakt wat spullen in en ondertussen belt verloskundige met het ziekenhuis. De verloskundige had gelijk. Zelf had ik er nog nooit van gehoord. Door de groei van mijn baarmoeder werd de doorstroming in mijn urineweg belemmerd. Na het maken van een CTG kreeg ik medicatie tegen de pijn en er worden echo’s gemaakt van mijn nieren. De volgende dag mocht ik naar huis met medicatie tegen de pijn. De pijn in mijn nieren bleef de rest van de zwangerschap maar werd naar verloop minder omdat de groei van mijn baarmoeder de druk ging verdelen.

32 weken

Ik heb de hele dag al een beetje last van mijn stuitje. ’s Avonds krijgen wij visite en ik weet niet goed hoe ik op de bank moet gaan zitten want de pijn wordt steeds erger. De volgende dag toch maar naar de huisarts. Er zit een abces boven mijn stuit. De huisarts kan niet goed vinden waar hij de abces het beste open kan snijden en adviseert om maandag terug te komen. De volgende dag wordt de pijn alleen maar erger. Ik kan zelfs niet meer op het toilet zitten. Als mijn man uit zijn werk komt barst ik gelijk in huilen uit.
“Ik hou dit niet vol tot maandag en het kan echt niet zo!” zei ik. Het is op dat moment vrijdag en mijn man belt de huisartsenpost. We mogen komen. De tijd dat we in de wachtruimte moeten wachten blijf ik staan, want kan echt niet meer zitten. “Het is een flink abces,” zegt de arts.

Terug naar het ziekenhuis

Wij moeten de volgende dag terugkomen voor een operatie. Dus weer de auto in. Ik kan er bijna niet in komen en al liggend ga ik zo naar huis. Achteraf denk ik: ik had moeten vragen of ik mocht blijven tot de volgende dag, want dit was echt geen doen. De volgende dag blijkt na de operatie dat de abces inmiddels tien centimeter diep was. De wond moet van binnenuit dicht groeien en er zit een drain in. Die drain moet een week blijven zitten, Wij moeten deze thuis twee keer per dag spoelen. Mijn man doet dit voor mij, want ik kan er zelf niet bij.

Na een paar dagen liggen op de bank of op bed omdat ik niet zitten kan vanwege die wond en drain, zit ik er helemaal doorheen. Ik kan geen pijn meer verdragen. Mijn man belt zijn zus en die komt de volgende dag, zodat ik wat afleiding heb als hij aan het werk is. Nog twee dagen vol houden dan mag de drain er uit. Twee keer per dag verzorgt de thuiszorg vanaf die dag mijn open wond. Na drie weken is de wond zover genezen dat er geen gaasjes meer in hoeven en ik het iedere dag zelf even kan spoelen onder de douche.

42 weken

De bevalling wordt opgewekt. Na ruim elf uur gaat het niet goed met ons kindje. De baby moet er uit. Voor een keizersnede is het te laat. Er wordt een knip gezet en onze zoon wordt eruit getrokken met de vacuümpomp. Ik kan niets doen er is nog geen volledige ontsluiting en ik raak in paniek. “Probeer maar mee te persen!” roept de verloskundige. Al snel ligt ons lieve mooie zoontje op mijn buik. Wat is hij groot, is het eerste wat ik denk. Overweldigend. Wat ben je welkom lieve Lucas! En wat doe je het al snel goed!

Zo bang…

Een dag nadat de kraamverzorgster weg is voel ik me niet goed. Ik ga naar bed en val al snel in slaap. Eenmaal wakker kan ik geen licht aan mijn ogen verdragen en ril helemaal. Mijn temperatuur is op dat moment boven de 40 graden. Ik roep mijn man dat hij het ziekenhuis moet bellen omdat ik voel dat het niet goed gaat.
De arts komt en zegt: “Dit gaat niet goed. Ik bel de ambulance.”
Ik probeer in de wieg naast mij te kijken. Daar ligt ons mooie jongetje. En dan… dan word ik ineens heel bang… bang om te sterven, want ik voel dat het echt niet goed gaat. Ze komen mij halen met de ambulance en helpen mij de trap af want ik kan bijna niet meer lopen. Ik kan nog de deuren van de ambulance horen dichtslaan meer weet ik niet meer. Ook niet van de eerste twee dagen in het ziekenhuis. Het was ineens dinsdag. Ik krijg antibiotica, want het blijkt dat ik kraamvrouwenkoorts heb! Een paar dagen later mag ik naar huis. Wat zijn wij dankbaar! Het had zo anders af kunnen lopen. Gelukkig gaat het daarna steeds beter en kunnen wij gaan genieten van ons eerste kindje.
3 weken na de geboorte van Lucas worden we geconfronteerd met heftig nieuws: mijn opa is overleden. Wat worden we heen en weer geslingerd tussen blijheid en verdriet!

Een jaar na de geboorte van ons zoontje Lucas mocht ik weer zwanger raken. Wat waren wij blij, maar er kwam ook angst bij kijken. Wij hopen en bidden dat deze keer alles goed mag gaan.

Maart 2020

Na een goede zwangerschap en een voorspoedige bevalling wordt onze tweede zoon geboren. Wat zijn wij blij en dankbaar dat wij voor een tweede keer een gezonde zoon in onze armen mogen sluiten. Maar wat een spanningen in verband met het Corona virus. Wat moeten wij doen qua bezoek? De één maakt je nog banger dan de ander. In overleg met de kraamhulp besluiten wij van onze grote families alleen de ouders, opa en oma’s binnen te vragen en vragen of onze andere familieleden op raambezoek willen komen. Het voelt niet fijn. Het liefst nodig je iedereen binnen uit, maar wij zijn bang dat wij daar dan geen goed aan doen. Verschillende familieleden worden ziek en onze lieve opa sterft aan het Corona virus. Wat is alles dubbel en wat ligt vreugde en verdriet dicht bij elkaar.

Helaas ben ik overspannen geraakt en heb ik hulp met verwerken van alles wat zich de afgelopen twee jaar afspeelde in ons gezin. Nu is onze Jesse een half jaar oud en mogen wij zeggen dat wij steeds meer van ons gezin kunnen en mogen genieten!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk Zwangerschap

De gynaecoloog wilde me niet zien

Posted on 21 april 2020

krampen wee rugwee gynaecoloog verloskundige zwangerschap tweede kind baby zwanger

Zoals jullie misschien al wel eens hebben gelezen op mijn blog, is mijn dochter te vroeg geboren. Daarbij was de bevalling ook best wel heftig en ook de tijd erna was moeilijk. Voor het eerst ouders en dan zo in het diepe gegooid, machteloos staan…Dat heeft ons heel wat gekost.

Ook het zwanger worden van ons tweede kindje ging niet zonder problemen. Ik had nooit gehoord van PCOS, maar als je dan hoort dat je zelf moeilijk zwanger kunt worden, zakt de moed je in de schoenen. Helemaal als je grootste wens is om een groot gezin te krijgen.

Ziekenhuistraject

Na een vruchtbaarheidstraject (wat gelukkig niet heel lang duurde) raakte ik vorig jaar oktober zwanger van ons tweede kindje. Omdat het niet natuurlijk ging, moest ik een poosje onder controle van de gynaecoloog blijven. Daarna wilde de gynaecoloog mij ook elke maand zien in verband met de vroeggeboorte van Rosemarijn en de kans op een tweede (en nog vroegere) vroeggeboorte. Heel erg fijn dat er zo serieus naar gekeken wordt, want echt…het geeft best een berg onzekerheid. Zo onbezorgd als ik was tijdens de zwangerschap van Rosemarijn, zo alert ben ik dit keer. Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik flink last van bekkeninstabiliteit en rugpijn, waardoor ik minder mobiel werd. Ook adviseerde de gynaecoloog mij om niet te actief dingen te gaan ondernemen. Lopen, fietsen en in de tuin werken? Liever niet. Ramen zemen? Prima, maar wel met pauzes er tussen.

Veel te vroeg krampen

Vanaf 25 weken werden de klachten erger. Het begon te rommelen in mijn buik en rug. Ik schrok ervan. Steken, krampen…Voorweeën? Nu al? Ik werd bang voor een veel te vroege bevalling. Helemaal in een tijd zoals deze: alleen in het ziekenhuis, zonder bezoek, zonder dat Rosemarijn haar broertje zou kunnen ontmoeten, totdat hij mee naar huis zou mogen.
Ik zocht contact met de verloskundige, die een echo maakte en zei dat ik me geen zorgen moest maken: De baby was hartstikke gezond. Daarmee moest ik het doen. Ik was blij met de gezondheid van de kleine, maar bleef toch wel onzeker!

Een aantal dagen had ik opnieuw een aantal uur last van lichte rugweeën en krampen. Opnieuw belde ik de verloskundige. Die deed uiteindelijk een inwendig onderzoek. Niks aan de hand, dacht ze. Het zou wel eens een blaasontsteking kunnen zijn. Dus moest ik een urinetest doen. Ik was deels boos, omdat ik toch echt wel het idee dat er meer aan de hand was dan een blaasontsteking.
Toch was de uitslag: blaasontsteking. De klachten van een blaasontsteking tijdens je zwangerschap zijn dus totaal anders dan buiten een zwangerschap! Ik kreeg een kuurtje van de huisarts en ondertussen bleven de klachten terugkomen. Maar als ik belde, kreeg ik te horen: “Dat komt door de blaasontsteking hoor!” Hè, wat lastig. Het voelde helemaal niet zo!

“Dat heeft geen nut.”

Ik zei dat ik toch voor mijn eigen rust de gynaecoloog wilde zien. Die werd door de verloskundige gebeld, maar meneer vond het geen meerwaarde hebben om me te zien en de baarmoederhals op te meten. Ik had blaasontsteking, dus ook al had ik krampen…Geen nut. Ik voelde me door hem opzij geschoven en niet serieus genomen, maar had geen puf om weer een discussie aan te gaan. Ik liet het er bij zitten en hoopte dat er bij de volgende controle (een week erna) in het ziekenhuis duidelijkheid zou worden gegeven.

Met manlief ging ik die volgende week naar de gynaecoloog. Een vrouw die ik niet eerder had gehad. We vertelden wat er was gebeurd de afgelopen tijd. Ze keek ons ontsteld aan. “Wilde de gynaecoloog je niet zien toen de verloskundige je wilde doorsturen? Maar je staat gewoon hier onder controle, je mag altijd bellen en langskomen!”
Wij zeiden dat we het ook niet snapten en dat het erg vervelend was om zo opzij gezet te worden. Dat begreep ze heel goed. Ze besloot de maandelijkse controles wekelijks te maken. “Al is er niks aan de hand, voor je eigen geruststelling is het al fijn!” Wat gingen wij opgelucht naar huis! En…op de echo bleek dat er gelukkig niks aan de hand was. Totdat…

Daar gaan we weer…

Nog geen week later (gisteren) ik vanaf de ochtend weer krampen had. Vooral in de buik. En omdat ik nooit buikweeën had gehad, wist ik niet of dit het echte werk was. Ik wilde niet zomaar bellen, om er dan later achter te komen dat er weer niks aan de hand was. Een zeurpiet, nee dank je. Maar toen het om half drie nog niet over was en ik al een uur in bad lag om de pijn op te vangen, stond manlief erop dat ik toch belde. We belden het ziekenhuis, die meteen zei dat ik moest komen. Met 28 weken wilden ze geen risico nemen. We keken elkaar met grote ogen aan: ze reageerden zo anders dan de gynaecoloog die twee weken daarvoor dienst had gehad! Die middag werd ik opgenomen en kreeg ik verschillende inwendige echo’s en hing ik een paar uur aan de CTG. Ze waren er niet gerust op. En dat was ook niet gek…mijn baarmoederhals werd korter. Niet heel veel, maar er was zeker wel wat gaande. Toch, omdat er te weinig activiteit was om direct actie te nemen, mocht ik laat in de avond naar huis, met de waarschuwing: Als je het niet vertrouwt of je krijgt klachten, kom direct terug. Met een termijn van 28 weken spelen we geen spelletjes.

Het voelde zo fijn om nu eindelijk gezien te worden! We blijven alert en hopen dat onze kleine zoon nog lang blijft zitten in mama’s buik.

Ik blijf me maar afvragen…waarom zijn sommige deskundigen zo laks terwijl anderen er meteen bovenop zitten?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk Zwangerschap

Zwanger: het 1e trimester vs het 2e trimester

Posted on 14 maart 2020

Als ik terugkijk op de zwangerschap van Rosemarijn, ben ik er zo’n beetje van overtuigd dat ik er fluitend doorheen fietste. Aan het einde (lees: vanaf 26 weken) had ik wel last van mijn bekken, maar verder deed ik op mijn sloffen! En nu? Ik merk dat mijn tweede zwangerschap echt heel anders is! Het eerste trimester was dit al flink te merken, maar ook tijdens het tweede trimester. Ik had aan het begin natuurlijk in mijn hoofd hoe het ging bij Rosemarijn en bedacht me dat dit vast wel weer zo zou zijn. Nou echt niet dus! Vandaar ook dat er best wat mensen waren die zeiden: “Oh, dan wordt het een jongen!” Gewoon al om het grote verschil tussen de twee zwangerschappen. Maar wat is er dan precies zo anders?

Het eerste trimester
Ik was bijna vanaf het begin af aan erg misselijk dit keer. Ik kon de geur van eten eigenlijk al niet uitstaan. Koken werd dus al een probleem. Alleen de gedachte aan gehakt bakken of groenten koken deed me al kokhalzen. Ik heb tot ruim na het eerste trimester dan ook heel veel dingen niet gegeten. Ik moest er niet aan denken. Daarbij kon ik ook erg weinig op. Mijn maag zat gauw vol en ik voelde me al gauw beroerd na het eten van een maaltijd of tussendoortje. Hoe anders was het zo’n drie jaar geleden, toen ik juist heel veel zin in allerlei lekkers had. Ik at echt alles waar ik zin in had en hoe kan het ook anders…ik kwam flink aan. Daarbij moet ik ook wel zeggen dat ik toen zwangerschapsdiabetes had en dit keer niet, dat zal ook vast wat uitmaken. Maar…drie jaar geleden kwam ik in mijn eerste trimester al vier kilo aan en dit keer helemaal niks!

Wat ik ook zo grappig vind en echt opvallend: in mijn eerste zwangerschap duurde het best een poosje voordat mijn buik ging groeien. En écht groot was mijn buik pas rond de dertig weken. En nu? Nu had ik het idee dat iedereen het al kon zien bij vijf weken! Ik groeide als kool!

Tweede trimester
Eindelijk, toen rond achttien weken de misselijkheid en beroerdheid zo goed als voorbij was, kon ik wat meer gaan genieten. Mijn buik bleef flink groeien en ik voelde de baby al een hele tijd. Rosemarijn voelde ik met dertien weken, terwijl ik baby twee al voelde met negen weken! De gynaecoloog geloofde het eerst niet, zo vroeg had ze het nog nooit meegemaakt. Maar toen ik bevestigde dat ik de schopjes en bewegingen voelde tijdens de echo, leek ik toch echt gelijk te hebben. Nu is de baby dagelijks ontzettend druk, trapt me met regelmaat in mijn darmen, blaas en soms ook naar boven. Hij reageert heel sterk op stemgeluid en druk op de buik, vooral bij Rosemarijn! Als ze maar iets zegt, begint het geschop alweer!
Tijdens het tweede trimester heb ik wel veel ergere last van mijn rug en bekken, waarvoor ik nu ook een buikband heb gekocht. Dit geeft me een beetje steun, waardoor ik wat meer kan, lichamelijk.
Ik kan nu alles weer eten, wat ik wil, maar nog steeds niet heel veel. Ik zit snel vol. Niet gek ook, want de mag heeft gewoon wat minder plek, door alle andere organen die omhoog worden geduwd!
Ik merk wel dat ik sneller moe ben dit trimester en dat suikers me erg beroerd maken. Ze maken me moe en ik krijg er een benauwd, opgefokt gevoel van. Herkennen jullie dat? Daardoor was ik ook wel bang dat ik weer zwangerschapsdiabetes had, maar gelukkig: dit keer niet!
En qua kilo’s? In deze drieëntwintig weken is er drie kilo bijgekomen: super netjes!

Waren jullie zwangerschappen ook zo enorm verschillend?

Gastblog Zwangerschap

Je doet maar een abortus! (Deel 1)

Posted on 27 februari 2020

“Zal ik je hand vasthouden?” vroeg mijn vader terwijl de verloskundige begon aan mijn eerste hechting (het
werden er 12 in totaal). Hij pakte mijn hand beet en ik kneep zo hard ik kon.
Twaalf jaar geleden op 19 oktober werd ik om 3 uur ’s nachts voor het eerst mama. Na een helse
thuisbevalling omringd door de verloskundige en mijn ouders. Een prachtig mooi meisje met alles erop en
eraan. Zij maakte mij mama. Op het geboortekaartje had ik zelf een tekst geschreven “Jij en ik niet alleen, jij
en ik samen één”. Zo voelde het en zo was het ook.

Een half jaar eerder deed ik een zwangerschapstest op de wc van mijn toenmalige appartementje boven
een werkloods. Ik slikte de pil maar was al 3 maanden niet ongesteld geweest. Toch vreemd! Twee streepjes
kwamen tevoorschijn. Mijn hart klopte in mijn keel. Zwanger? Ik? Die kwam binnen als een bom en
tranen rolden over mijn wangen. Maar waarom? Totaal overstuur en in de war sprong ik op de fiets en
scheurde naar mijn moeder die een paar kilometer verderop woonde.
“Maaaam ik moet je iets heel ergs vertellen!”
En ze glimlachte. Ergens denk ik dat ze het al wist of in elk geval vermoedde. “Ik ben zwanger!”
Ik hoorde het mezelf zeggen. Iets ergs? Vond ik het wel zo erg? Ik had geen relatie en het was niet gepland,
maar was het daarom dan zo erg? Ik was 22 jaar, aan het scharrelen (zo heet dat toch?) met “de vader” en
was met van alles bezig behalve kinderen. Eenmaal bekomen van de schrik heb ik een dag later aan de vader verteld dat we een kindje verwachtten. Ik had heus geen gejuich verwacht hoor maar door zijn reactie werd er bij mij wel direct iets losgemaakt. “Je doet maar een abortus, een kind past niet in mijn leven!” was het enige dat hij zei. Alsof hij het over een voorwerp had zonder enige waarde. Abortus?
Nooit! Op dat moment voelde ik een golf van liefde voor dit kindje door mijn lijf stromen en ook woede en
voornamelijk verdriet dat haar vader dit van mij durfde te eisen.

Dat instinctieve moedergevoel heeft mij toen al gegrepen en nooit meer losgelaten. En dus koos ik ervoor om deze zwangerschap en alles wat erna zou komen alleen te gaan doen. Alle afspraken bij de verloskundige, echo’s, de eerste schopjes én dus ook de bevalling heb ik alleen gedaan. Vooral gevoelsmatig voelde het eenzaam maar toch wist ik dat gevoel telkens weer om te zetten naar dankbaarheid en liefde voor dit kleine mensje. Dat moedergevoel en die oerkracht is overweldigend en ik werd van een onzeker schaapje ineens een volwassen vrouw met superkrachten (ja echt, dat bestaat!). Moraal van mijn verhaal is dus dat je nooit maar dan ook echt nooit hoeft te twijfelen aan je moedergevoel. Wat anderen om je heen ook zeggen. Ik heb geleerd te vertrouwen op mezelf. Wij vrouwen zijn zo waanzinnig sterk! Mijn oudste dochter is nu een geweldige meid van 12 jaar en ik ben zo ongelooflijk trots op haar. Ze is zo lief, slim en wijs! Nog iedere dag leert zij mij naar mezelf te kijken zoals ik nooit eerder deed. Zoveel pit in dat kleine lijfje (nou ja, ze is bijna een kop groter nu maar toch, je snapt het) en ze staat zo sterk in haar schoenen! Ik kan alleen maar trots zijn. Op haar. Op ons. Dankbaar ben ik. Voor alles. Hebben we toch maar even mooi geflikt samen!
“Jij en ik niet alleen, jij en ik samen één”.

Maar toen…(wordt vervolgd in deel 2)

Older Posts