Browsing Category

Saturday Stories

Baby Saturday Stories Zwangerschap

Petra | Een heftige periode vol pijn

Kraamvrouwenkoorts

Pijn overal pijn… Ik weet niet hoe ik zitten of liggen moet. Het is een zaterdag in maart, mijn man Bas is vrij. De pijn wordt alleen maar erger en komt vanuit mijn onderrug. Wij besluiten de verloskundige te bellen. Op dat moment ben ik 28 weken zwanger van ons eerste kindje.
“Weet je zeker dat het geen weeën zijn?” vraagt de verloskundige.
“Nee, het zijn geen weeën dat weet ik zeker.” antwoord ik. De verloskundige is er al snel ze was in de buurt. Op het moment dat ze binnen komt lig ik te kronkelen van de pijn op de bank. “O meid,” zegt de verloskundige, “ik weet denk ik al wat het is. Ik denk dat je nierstuwing hebt.”

Bas pakt wat spullen in en ondertussen belt verloskundige met het ziekenhuis. De verloskundige had gelijk. Zelf had ik er nog nooit van gehoord. Door de groei van mijn baarmoeder werd de doorstroming in mijn urineweg belemmerd. Na het maken van een CTG kreeg ik medicatie tegen de pijn en er worden echo’s gemaakt van mijn nieren. De volgende dag mocht ik naar huis met medicatie tegen de pijn. De pijn in mijn nieren bleef de rest van de zwangerschap maar werd naar verloop minder omdat de groei van mijn baarmoeder de druk ging verdelen.

32 weken

Ik heb de hele dag al een beetje last van mijn stuitje. ’s Avonds krijgen wij visite en ik weet niet goed hoe ik op de bank moet gaan zitten want de pijn wordt steeds erger. De volgende dag toch maar naar de huisarts. Er zit een abces boven mijn stuit. De huisarts kan niet goed vinden waar hij de abces het beste open kan snijden en adviseert om maandag terug te komen. De volgende dag wordt de pijn alleen maar erger. Ik kan zelfs niet meer op het toilet zitten. Als mijn man uit zijn werk komt barst ik gelijk in huilen uit.
“Ik hou dit niet vol tot maandag en het kan echt niet zo!” zei ik. Het is op dat moment vrijdag en mijn man belt de huisartsenpost. We mogen komen. De tijd dat we in de wachtruimte moeten wachten blijf ik staan, want kan echt niet meer zitten. “Het is een flink abces,” zegt de arts.

Terug naar het ziekenhuis

Wij moeten de volgende dag terugkomen voor een operatie. Dus weer de auto in. Ik kan er bijna niet in komen en al liggend ga ik zo naar huis. Achteraf denk ik: ik had moeten vragen of ik mocht blijven tot de volgende dag, want dit was echt geen doen. De volgende dag blijkt na de operatie dat de abces inmiddels tien centimeter diep was. De wond moet van binnenuit dicht groeien en er zit een drain in. Die drain moet een week blijven zitten, Wij moeten deze thuis twee keer per dag spoelen. Mijn man doet dit voor mij, want ik kan er zelf niet bij.

Na een paar dagen liggen op de bank of op bed omdat ik niet zitten kan vanwege die wond en drain, zit ik er helemaal doorheen. Ik kan geen pijn meer verdragen. Mijn man belt zijn zus en die komt de volgende dag, zodat ik wat afleiding heb als hij aan het werk is. Nog twee dagen vol houden dan mag de drain er uit. Twee keer per dag verzorgt de thuiszorg vanaf die dag mijn open wond. Na drie weken is de wond zover genezen dat er geen gaasjes meer in hoeven en ik het iedere dag zelf even kan spoelen onder de douche.

42 weken

De bevalling wordt opgewekt. Na ruim elf uur gaat het niet goed met ons kindje. De baby moet er uit. Voor een keizersnede is het te laat. Er wordt een knip gezet en onze zoon wordt eruit getrokken met de vacuümpomp. Ik kan niets doen er is nog geen volledige ontsluiting en ik raak in paniek. “Probeer maar mee te persen!” roept de verloskundige. Al snel ligt ons lieve mooie zoontje op mijn buik. Wat is hij groot, is het eerste wat ik denk. Overweldigend. Wat ben je welkom lieve Lucas! En wat doe je het al snel goed!

Zo bang…

Een dag nadat de kraamverzorgster weg is voel ik me niet goed. Ik ga naar bed en val al snel in slaap. Eenmaal wakker kan ik geen licht aan mijn ogen verdragen en ril helemaal. Mijn temperatuur is op dat moment boven de 40 graden.  Ik roep mijn man dat hij het ziekenhuis moet bellen omdat ik voel dat het niet goed gaat.
De arts komt en zegt: “Dit gaat niet goed. Ik bel de ambulance.”
Ik probeer in de wieg naast mij te kijken. Daar ligt ons mooie jongetje. En dan… dan word ik ineens heel bang… bang om te sterven, want ik voel dat het echt niet goed gaat. Ze komen mij halen met de ambulance en helpen mij de trap af want ik kan bijna niet meer lopen. Ik kan nog de deuren van de ambulance horen dichtslaan meer weet ik niet meer. Ook niet van de eerste twee dagen in het ziekenhuis. Het was ineens dinsdag. Ik krijg antibiotica, want het blijkt dat ik kraamvrouwenkoorts heb! Een paar dagen later mag ik naar huis. Wat zijn wij dankbaar! Het had zo anders af kunnen lopen. Gelukkig gaat het daarna steeds beter en kunnen wij gaan genieten van ons eerste kindje
3 weken na de geboorte van Lucas worden we geconfronteerd met heftig nieuws: mijn opa is overleden. Wat worden we heen en weer geslingerd tussen blijheid en verdriet!

Een jaar na de geboorte van ons zoontje Lucas mocht ik weer zwanger raken.  Wat waren wij blij, maar er kwam ook angst bij kijken. Wij hopen en bidden dat deze keer alles goed mag gaan.

Maart 2020

Na een goede zwangerschap en een voorspoedige bevalling wordt onze tweede zoon geboren. Wat zijn wij blij en dankbaar dat wij voor een tweede keer een gezonde zoon in onze armen mogen sluiten.  Maar wat een spanningen in verband met het Corona virus. Wat moeten wij doen qua bezoek? De één maakt je nog banger dan de ander.  In overleg met de kraamhulp besluiten wij van onze grote families alleen de ouders, opa en oma’s binnen te vragen en vragen of onze andere familieleden op raambezoek willen komen. Het voelt niet fijn. Het liefst nodig je iedereen binnen uit, maar wij zijn bang dat wij daar dan geen goed aan doen. Verschillende familieleden worden ziek en onze lieve opa sterft aan het Corona virus. Wat is alles dubbel en wat ligt vreugde en verdriet dicht bij elkaar.

Helaas ben ik overspannen geraakt en heb ik hulp met verwerken van alles wat zich de afgelopen twee jaar afspeelde in ons gezin. Nu is onze Jesse een half jaar oud en mogen wij zeggen dat wij steeds meer van ons gezin kunnen en mogen genieten!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Ik had diezelfde dag al naar de verloskundige gemoeten!

17 oktober 2018 de uitgerekende datum maar nog steeds geen baby te zien. Ik was die dag in het ziekenhuis omdat mijn neefje Lyano op de kinderafdeling lag met een infectie aan de nieren. De kinderafdeling was nog maar een paar dagen verhuisd naar een nieuw gebouw en het nieuwe gebouw was een stukje stappen en bij elke stap die ik zette leek ik wel in mijn broek te plassen. Op aanraden van mijn mama en zussen sprak ik er de verpleging aan om te vragen of dit normaal was, toevallig was één van de verpleegsters vroedvrouw en ze vertelde me dat het vruchtwater was dat ik verloor. Ik vroeg haar nog of het nodig was dat ik op de kraamafdeling binnen zou gaan om dit te melden maar omdat ik de dag erna een afspraak in het ziekenhuis met mijn vroedvrouw vond ze dit niet nodig. “Wie weet beginnen je weeën van zelf deze nacht.” Oké, ik ging dus naar huis en maakte me nog geen zorgen.

18 oktober 2018 om acht uur hadden we een afspraak met de vroedvrouw om te kijken of alles nog goed ging, ik vertelde haar wat de dag ervoor gebeurd was en ze deed meteen een test om te zien of het werkelijk vruchtwater was en inderdaad, ik bleek een scheurtje in mijn vruchtzak te hebben. “Je had gisteren al moeten binnenkomen!” zei ze. Dus gingen ze mij inleiden: de kans op een infectie via het scheurtje was te groot. Om twaalf uur kwamen ze voor het eerst vaginaal medicatie toedienen om de weeën op te starten. Veel last had ik er niet van om.Om drie uur kwamen ze een tweede keer de medicatie toedienen en enkele minuten laten kwamen de weeën harder en sneller. Ik wist op voorhand dat ik epidurale zou vragen maar had mij voorgenomen zo lang mogelijk vol te houden, dus vroeg ik of ik in bad mocht, want er werd mij verteld dat dit de pijn zou verzachten. En inderdaad: in het warme water leek de pijn weg te zijn.

Om half zes kwamen de weeën sterker en nog sneller door, zodat zelfs het warme water niet hielp, dus riep ik de verpleging en vroeg om epidurale. Een kwartiertje later werd deze gezet en was de pijn volledig verdwenen. Nu was het alleen afwachten. Mijn vriend en ik keken TV, ik sliep een beetje en af en toe kwam de verpleging kijken hoe het met mij ging. De weeën waren wat afgezwakt door de epidurale, dus gave ze mij extra medicatie in een infuus om de weeën terug sterker te maken. Om elf uur ’s avonds had ik eindelijk tien centimeter ontsluiting. Nu was het wachten tot ik druk voelde; dan zou ik mogen gaan persen, zei de vroedvrouw. Ik keek er zo naar uit mijn dochter in mijn armen te hebben!

Om kwart over twaalf het was zover! Ik voelde enorme druk en riep de verpleging erbij. Ik mocht beginnen te persen. Ze zeiden dat dit meestal een uurtje duurt bij een eerste kindje. Het persen ging op zich heel vlot, tot opeens de hartslag van mijn dochter omhoog ging naar 180 en ik had ondertussen 39,5 graden koorts! De verpleging schoot in actie: plots moest het snel gaan want mijn dochter begon stoelgang te maken in het vruchtwater. Ze maakten gebruik van een vacuümpomp op haar hoofdje, om haar er snel te kunnen uithalen.

Om elf minuten voor één was het dan zo ver: Maisie was geboren. Ze legden haar in mijn armen, maar na een drietal seconden haalden ze haar weer weg en verlieten ze de kamer zonder enige informatie. Daar lag ik dan. Mijn vriend keek mij vragend aan. “Wat gebeurt er? Waarom namen ze haar weg? Waarom zeiden ze niks tegen ons?” Tien minuutjes later kwam een verpleegster mijn vriend halen. Hij mocht mee gaan naar onze dochter en daar kreeg hij de uitleg: ze begon niet zelfstandig te ademen. Ze werd gemeten en gewogen en ze kreeg meteen een buisje in haar neus. Ze zou enkele uurtjes in een couveuse moeten liggen en door de stoelgang die ze gemaakt had, zou ze antibiotica moeten krijgen. Dit is niet hoe ik mijn bevalling voorstelde! Daar lag ik dan alleen, mijn dochter meegenomen, mijn vriend was bij haar maar ik had de uitleg nog niet gekregen! In volle paniek belde ik al huilend om twee uur s’nachts naar mijn moeder. Zij zei me dat alles wel goed zou komen, dat ik rustig moest blijven.

Even later kwam mijn vriend vertellen wat er gebeurde en ondertussen werd mijn knipje gehecht en werd de placenta gehaald. Ze kwamen met de couveuse even de kamer binnen zodat ik mijn dochter nog even kon vasthouden en toen werd ze naar de neonatale afdeling gebracht. Ik stond erop dat mijn vriend met haar meeging: zo wist ik dat ze niet alleen was. Tegen drie uur lag ik zelf op een kamer te bekomen van alles wat er net gebeurd was. Super emotioneel en ongeduldig om ons meisje bij ons te hebben. Even later kregen we goed nieuws: tegen vijf uur s’morgens trok ons meisje zelf dat buisje uit haar neus. Ze had er blijkbaar genoeg van en begon goed zelfstandig te ademen. Ik mocht borstvoeding proberen en dit dronk ze goed. Hierdoor mocht ze om om zes uur in de avond eindelijk bij ons op de kamer. Eindelijk na al die emoties genieten van ons gezinnetje!

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Bedrust, bloedingen en wakker worden op de IC!

Juli 2017 begon voor mij met allemaal kleine bloedingen. Ik dacht dat mijn menstruatie niet door wilde breken en schonk er geen aandacht aan. Ik had net een nieuwe baan en dat nam al mijn energie weg.
Zes weken later zat ik met een vriendin sushi te eten en we hadden het erover. Nog steeds had ik bloedingen en enorm zere borsten. “Ben je niet gewoon zwanger?” vroeg ze. Ik was ervan overtuigd dat het niet zo was, maar kocht voor de zekerheid toch een zwangerschapstest. De volgende dag deed ik de test en binnen een paar seconden wist ik dat ze gelijk had: hartstikke zwanger.

Een week later kwamen we bij de verloskundige voor een echo met nog steeds bloedingen. Ruim 8 weken was ik zwanger. Bloedingen was waarschijnlijk innesteling en we hoefden ons geen zorgen te maken: alles zag er goed uit. De bloedingen bleven maar komen en op een gegeven moment zagen ze dat ik een placenta previa had. Mijn placenta lag over mijn baarmoedermond. 2 weken totale bedrust en dan zou ie waarschijnlijk opgetrokken zijn. Ik was dan 12 weken zwanger. Na 2 weken leek het inderdaad beter te gaan en ik ging weer aan het werk. Met 16 weken begon het echter weer. Ik werd naar het ziekenhuis gestuurd en het advies was om tot 24 weken volledige bedrust te houden en we mochten hopen dat die kleine er dan nog zou zitten. Super spannend en eng! 

Bron: Pexels

Met 23 weken en 6 dagen kreeg ik een enorme bloeding en werd ik opgenomen. De kleine was vanaf nu levensvatbaar. Gelukkig bleef ‘ie weer zitten. Ik mocht vanaf nu niets meer, alleen maar rust houden. Vreselijk lang zijn de dagen dan. Maar je doet alles om die kleine binnen te houden en goed te laten groeien. Ik heb nog 2 keer in het ziekenhuis gelegen maar hij bleef zitten en groeide goed. Thuis werd er ontzettend goed voor me gezorgd. Elke dag kwam er volk over de vloer. Wat dat betreft heb ik het zo goed gehad! Ondertussen lag die kleine vanaf 27 weken al verkeerd om. Zou wel goed komen, hij had zoveel ruimte. Maar met 34 weken lag ie nog steeds in een stuit. En met 37 weken nog steeds! Met bloedingen wordt het afgeraden om je baby te laten draaien, dit wilde wij dus ook niet. We waren heel bang voor een hele grote bloeding. De keizersnede werd ingepland, maar 2 dagen voor die datum braken mijn vliezen. In het ziekenhuis werd ik gelijk die dag ingepland, want ze wilden me geen 2 dagen zo laten rond lopen.

De keizersnede ging hartstikke voorspoedig en binnen een half uur had ik het mooiste mannetje ooit in mijn armen. En kerngezond! Ik voelde me prima en alle familie kwam langs om Shane te bewonderen. Maar na een paar uur kreeg ik wat buikpijn, dacht dat het de uitwerking van de ruggenprik was. De pijn werd in een hard tempo erger. Op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Er liepen allemaal verpleegkundigen mijn kamer in en uit. Ook de dokter kwam, er moest iets aan de hand zijn! Op de echo konden ze geen bloeding zien maar ik ging hard achteruit. Mijn bloeddruk was nog 70 over 20 en ze konden mijn pols niet meer vinden. Snel werd ik teruggebracht naar de OK. Van dat stuk weet ik weinig meer. Ik had een shock en kon alleen nog maar trillen en ‘au’ zeggen.

Bron: Pixabay

Mijn vriend werd die nacht helemaal alleen gelaten met Shane, heel erg vind ik dat. Pas na 5 uur kwam iemand hem vertellen dat ik stabiel was, maar dat ze me nu verder open gingen maken omdat ze de bloeding niet konden vinden. De volgende ochtend werd ik wakker op de intensive care. Het enige dat ik wilde was Shane in mijn armen hebben en die werd dan ook snel opgehaald. Oh wat was ik blij om hem te zien. Toen ik van de intensive care af mocht is de arts langs geweest om te vertellen wat er gebeurd was. Ik had 3,5 liter bloed verloren en het is echt kantje boord geweest! 8 zakken bloed heb ik gekregen! We hebben een week in het ziekenhuis gelegen en thuis kon ik echt niks! Zo vreselijk balen was dat. Weer elke dag hulp! Na 8 maanden was ik eindelijk zover dat ik weer kon gaan werken, heerlijk!

Shane doet het super, hij is de leukste mooiste en de liefste! Ik heb het er volledig voor over gehad, maar of ik nog een keer een zwangerschap aandurf…?

Saturday Stories

Saturday Stories: Mijn grijze wolk

“Wil ik wel kinderen?” Ik hoor me die vraag nog stellen aan mezelf. Soms twijfelde ik écht. Ik was niet het soort meisje dat er al van kleins af aan van droomde om mama te worden, of toch niet dat ik me kan herinneren. Maar op een ochtend was het daar… ik stond op en het was alsof de biologische wekker was afgegaan, luid en duidelijk ik wou een baby, liefst vandaag nog.

Twee streepjes
Nadat ik mijn vriend (ondertussen mijn man) kon overtuigen, we waren uiteindelijk ‘nog maar’ 23, was ik na een eerste poging meteen zwanger. Ik weet nog dat ik die test deed in de volle overtuiging dat hij negatief zou zijn. Het was zondagmiddag, ik was ervoor zelfs langs een apotheek van wacht gereden. Om toch maar mijn gelijk te kunnen halen van mij vriend, want ik zou écht niet van de eerste keer zwanger zijn. Zo iets komt toch niet vaak voor? Maar ik was het wel degelijk, ik had meteen zeer duidelijk twee streepjes. Meteen stond ik te trillen op mijn benen, ik was dolgelukkig maar doodsbenauwd en huilde tranen met tuiten. Eens ik weer wat gekalmeerd was zat ik al snel ergens hoog op een wolkje, daar zou ik een weekje vertoeven.

Ik was 5 weken zwanger op het moment van de test, precies een week later kreeg ik een bloeding… pure paniek! Meteen richting spoed, 3 uur gewacht op de assistent, van de assistent, van de gynaecoloog… zij stelde me verschillende vragen en deed een echo. En daar was hij dan… Mijn zo gewenste baby, een klein frummel van nog geen centimeter groot en een flikkerend hartje er middenin. Nog nooit had mijn hart, mijn lijf, mijn hele bestaan zo erg van iets gehouden als toen. Baby was in orde en ik bleef maar staren naar dat zwart witte frummeltje op de echo die ik mee naar huis kreeg.

Zo verliefd, zo immens verliefd was ik al op die kleine die ik nog nooit had ontmoet. Met alle liefde van de wereld lette ik op mijn eten, liet ik mijn koffie staan waar ik zo zo zooooo verslaafd aan ben, met alle liefde van de wereld was ik weken aan een stuk kotsmisselijk, het maakte me niet uit, alles voor baby. Ik voelde trouwens vanaf dag één dat het een jongen was, en ik kreeg gelijk! De rest van mijn zwangerschap verliep vlot, ik kwam nooit veel bij en genoot van de hele ervaring.

Het gaat gebeuren!
Donderdag 28 Mei 2015 zit ik rustig in de zetel te chatten met een vriendin die op dat moment ook hoogzwanger is. Ik heb nergens last van en ga er vanuit dat ik zeker nog een weekje heb om me voor te bereiden. Baby is uitgerekend 6 Juni, en eerste kindjes komen vaak toch wat later, dat had ik me in iedergeval laten wijsmaken. Ik had nog een discussie gehad over de kapper met mijn vriend, want morgen was ik jarig en wou ik samen wat leuks doen, maar hij had dan een afspraak gepland in het midden van de dag. Banaal natuurlijk. Hij werkte die dag een late shift, dus was pas klaar om 22u. Om 21u voel ik plots iets… de slijmprop was losgekomen en al snel daarna begonnen de weeën. Allemaal nog goed te doen, het ziekenhuis gebeld, mijn vriend gebeld, alles rustig en niet veel later thuis dan samen vertrokken naar het ziekenhuis.

Mijn bevalling verliep naar mijn mening vlot. 8 uur in totaal, geen epidurale genomen en ongeveer 45min moeten persen (wat ik echt afschuwelijk vond!) Ondanks dat alles goed verliep vond ik voor het eerst bevallen best traumatisch en was ik er meteen van overtuigd dat ik dit nooit meer zou doen. Maar… Mijn prachtige Finn was geboren om 05u05 op 29 Mei, mijn verjaardag! Als ik naar hem keek dacht ik dat m’n hart ging ontploffen, zoveel liefde!

De eerste drie maanden kon ik alles aan, ik gaf borstvoeding ookal verliep het moeilijk met een baby die niet goed aan de borst dronk, een overproductie, kolven enz… ik ging door, koste wat het kost. Overdag was Finn best een makkelijke baby, maar ’s nachts… Hij sliep bijna niet. Was elke twee uur wakker, wou om 4u of 5u op de ochtend niet meer gaan slapen. Ik was altijd wakker, écht áltijd…

Roze….Grijs…Zwart…
De maanden die daarop volgen worden met de dag zwaarder. Sommige dagen gaan goed, het voelt alsof ik alles onder controle heb en ik krijg dingen gedaan, maar andere dagen zijn donker en gevuld met tranen, ruzies en nog meer tranen. Ik ben op, mijn vriend is moe maar ik kan het hem zelfs niet horen uitspreken want ik ben diegene die elke nacht wakker ligt. Ik ben diegene die elke nacht over het bed hangt van Finn om hem te sussen tot ik het gevoel heb dat m’n rug in twee gaat breken. Ik ben diegene die uren lang op de ijskoude vloer zit in Finn zijn kamertje om hem toch maar in slaap te krijgen. In hemelsnaam ik ben zelfs een keertje bij hem in zijn bedje gekropen om hem toch maar te doen slapen, dus hou je mond over moe zijn, want ik ben duizend keer vermoeider.

Misschien slaapt hij door op 3 maanden… misschien op 6 maanden… misschien met een jaar? En zo kwam ik mijn tijd door. Ik beleefde niets meer, ik overleefde. Ik voelde mezelf depressiever worden met de dag. Het probleem is dat je ook dan nog een goeie dag kan hebben, en dan dacht ik elke keer; zie je wel, het is helemaal niet zo erg, ik voel me best goed. Maar als ik dan een slechte dag had, dan was het zwart…

Ik heb duizenden keren de symptomen van een postnatale depressie gegoogled, ik wist wel dat ik het had, maar ik wou dat écht niet. Ik had zo lang gedroomd van een baby en nu het mijn werkelijkheid geworden was, was er vaak alleen maar verdriet. Ik was gewoon zo moe, zo verschrikkelijk moe… Maar toch zag ik dat kleine ventje zo graag, duizend keer liever dan mezelf. En dat was vaak ook het grootste probleem. Ik heb nooit de symptomen gehad dat ik mijn zoontje iets wou aandoen, maar ik haatte mezelf zo erg. Ik vond me een verschrikkelijke moeder om alle mogelijke redenen. Ik nam hem niet uit zijn box omdat hij alleen maar huilde bij mij, bij m’n vriend was hij altijd zo rustig.

Ik huilde, gooide met alles wat ik tegen kwam als hij weer niet wou slapen, of weer niet wou eten. Ik kreeg elke keer te horen dat hij te licht was bij Kind&Gezin, ik werd gestoord van het opnieuw gaan werken, ik werk in een kinderdagverblijf… dus nam Finn ook vaak mee, ging van het ene gehuil naar het andere. Sommige nachten deed ik letterlijk geen oog dicht en zat ik de hele weg naar m’n werk te huilen. Ik ging langs dokters, osteopaten, apothekers,… maar niemand vond de oorzaak waarom het kind nooit sliep. Maar eigenlijk was ik beter even bij de dokter gestopt voor mezelf, want toen Finn 1 jaar oud werd kon ik niet meer. Enkele maanden na zijn verjaardag krakte er iets, ik kon weken niet meer werken, ik huilde en huilde en huilde…

Licht aan de horizon, maar pijn in mijn hart
Daarna werd het iets beter… met mij in ieder geval, Finn zou de komende twee jaar nog steeds niet fatsoenlijk slapen maar ik kon er beter mee omgaan. Waarom? Geen idee… maar tot vandaag voel ik nog hoe erg dat eerste jaar mij gekraakt heeft.

Ondertussen bijna een jaar geleden durfde ik het eindelijk aan om voor nummer 2 te gaan. Als ik die moeders zag met hun kinderen van nauwelijks een jaar verschil in leeftijd huiverde ik… Geen haar op mijn hoofd dat daar ooit aan had gedacht. Maar Finn was nu bijna 3 en ik wou echt heel graag een broertje of zusje voor hem.

3 maanden gaan voorbij en ik ben opnieuw zwanger. Maar mijn geluk is van korte duur, met de positieve test nog in mijn handen merk ik de eerste drupjes bloed… Meteen verdriet natuurlijk, maar een bloeding is mogelijk, dat had ik bij Finn ook gehad. Het bloed stopte iets daarna dus ik probeer een beetje te kalmeren en mijn lijf haar gang te laten gaan. Maar de dag nadien is het mis, ik verlies het vruchtje van ongeveer 4 weken. Ik weet dat het beter zo is, ik weet dat het nog geen baby is op dat moment en ik weet dat dit nog heel vroeg is… maar toch dwaalt mijn hoofd even terug naar dat donkere plekje. Ik voel me opnieuw zo machteloos als enkele jaren terug.

De maand daarna zou ik opnieuw zwanger zijn, doodsbang en dolgelukkig natuurlijk. Maar dit keer besluit ik het anders te doen. Na een slapeloze nacht dankzij, jawel… Finn, en een mega ruzie met (ondertussen) mijn man mail ik een therapeut. Elke vezel in mijn lijf wil zich verzetten maar ik weet dat ik door moet gaan. Ik wil deze baby een andere start geven dan Finn. Dit keer wil ik het ‘juist’ doen. Voor mezelf, voor mijn man maar vooral voor mijn kindjes. Ik beland zo bij een mama coach, ze werkt iet wat spiritueel en ik merk niet meteen iets dat me helpt in haar behandeling… ik vind het vaak een beetje zweverig maar goed… ik hou vol.

De broertjes
Ondertussen ben ik bevallen van mijn regenboogje Nand, compleet verliefd alweer, en dit keer wél op de roze wolk. Als mij gedachten gaan dwalen duw ik mezelf weer in de goede richting, mede dankzij mijn sessies bij de mama coach waar ik binnenkort nogmaals naartoe ga.

Ik weet nu, lieve mama’s dat we allemaal zo hard proberen, we zouden alles doen voor die kleintjes. Alles om hen gelukkig te zien, maar door jezelf kapot te maken maak je hen niet gelukkig, in tegendeel. Dus doe niet zoals ik, zoek hulp want diep vanbinnen weet je dat je het nodig hebt.

En weet ik dat die roze wolk de tweede keer wel nog kan, ik was zo bang voor opnieuw dat zwarte… maar dit keer geniet ik. Nand slaapt super goed ’s nachts en Finn blijft vaak liggen tot 7 uur, ennuh… als hij 16 jaar is is het mijn beurt om hem wakker te maken. #Paybacktime!

Liefs, Lisa ♥️
Instagram: @debroertjes_

Saturday Stories Zwangerschap

Saturday Stories: Mijn gevoel klopt!

Een verrassing

Het was zomer 2017, ik kwam thuis te zitten, zonder werk, met uiteenlopende redenen. Maar heb hier wel ook deels zelf voor gekozen, ik was niet gelukkig op deze plek, waardoor ik veel klachten kreeg, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik genoot van de rust, even genieten en niks moeten maar mogen. En de dagen en weken gingen voorbij en voor ik het wist was het november. Ik werd in één keer onzeker, ging weer twijfelen aan mezelf, want ik had allang ongesteld moeten worden. Maar zwanger zijn kon ik niet, ik zat gewoon aan de pil. Maar toch, toch twijfelde ik. Ik belde een vriendin van mij op, waarop ze zei: “Doe gewoon een test en dan weet je het zeker.”

Ik ging zo snel als ik kon naar de dicht bij zijnde drogisterij om maar liefst 2 zwangerschapstesten te halen. Je weet maar nooit, ze kunnen altijd fout uitpakken.
Eenmaal thuis deed ik gelijk de test en kon mijn ogen niet geloven! Zwanger! Ik wilde het niet geloven. Ik wachtte tot de volgende dag en deed mijn tweede test.  Er stond toch weer ‘zwanger’. Ik was er eigenlijk nog niet helemaal aan toe, maar toen het toch zover was..
Maar hoe ging ik dit vertellen aan mijn vriend? Ik heb een fles met slabber en een speen gekocht met: ‘I love papa’ Vervolgens heb ik dit op zijn nachtkastje neer gezet.

Hij kwam thuis van zijn werk, normaal loopt hij altijd door naar de slaapkamer om makkelijk kleding en schoenen aan te trekken maar dat deed hij dit keer niet! Hij merkte dat er iets was, hij voelde mijn spanningen en stress over deze situatie. En hij probeerde er alles aan te doen om maar te weten wat er was, terwijl ik maar dacht: loop nou maar door! Na een tijdje liep hij door en hoor ik niet veel later: “GEK! Dat meen je niet…”

“Helaas, it’s not a Joke, liefie”, was mijn antwoord. Ik ging naar de huisarts voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Maar helaas ging dit gesprek niet helemaal zoals ik gehoopt had. Natuurlijk had er wel rekening mee gehouden maar toch… De huisarts adviseerde me om abortus te plegen. Dit door mijn medische geschiedenis met medicatie, dat ik ook op dat moment nog gebruikte. Daar was ik het niet helemaal mee eens. En gelukkig kreeg ik een goede gynaecoloog die met ons mee dacht en begeleidde van begin tot eind. Echt helemaal top!

Hopen en duimen

De zwangerschap ging voorspoedig de eerste maanden, ik had geen last van de welbekende kwaaltjes! Alleen spookte het door mijn gedachten heen: als het maar goed gaat met de kleine, zodat we geen keuze hoeven te maken over houden of weg laten halen. De gynaecoloog vertelde als alle controles tot en met de twintig weken goed zijn, hoef je geen zorgen te maken dat je kleine complicaties overhoud van de medicatie die je hebt gebruikt. De twintig weken echo kwam aan, de laatste echo waarvan we hopelijk het definitieve uitslag zouden horen. En in deze echo kregen we ook te horen wat we kregen: een jongen of een meisje.
En daar kwam het antwoord: “HIJ is GEZOND!” Het enige wat ik alleen nog maar kon doen was huilen, huilen van opluchting, blijdschap.

We zetten de zwangerschap voort, maar hoe verder ik kwam, hoe moeilijker ik het had.
Vocht vasthouden, heel veel moe, suikers in mijn urine, hoofdpijn, veel gal overgeven, hoge hartslag… Soms zo hoog dat ik na elke meter even moest bijkomen. Zelfs een keer overgegeven aan terwijl ik aan de monitor lag! Hij sloeg zo hoog uit dat er een heel artsen team om me heen stond! Oeps, dat was nou ook weer niet de bedoeling. Maar gelukkig met de kleine man ging het goed. Week 39 brak aan. Mijn vriend dacht dat ik tussen de 41 à 42 weken zou bevallen. Maar ik dacht er anders over en mijn gevoel al helemaal! Ik sprak mijn gevoel en gedachten uit: “Ik denk dat we binnen nu en 1 week bevallen en dat het uitloopt op een keizersnee.”

En jawel het was zondagavond was toen 39 + 4 dagen, toen de welbekende slijmprop verloor. Ik zei tegen mijn vriend: “Nu gaat het wel echt heel snel gebeuren want mijn slijmprop is weg.” Maar hij was nog steeds zo nuchter als een peer. Het was 02:00 uur in de nacht, ik draaide me om in bed en het werd nat. Eerst dacht ik: ik plas in bed! Maar dat kon niet want meestal ga ik er dan uit. Ik draaide om naar mijn vriend en weer een volle lading! Ik tikte hem aan en zei: “Het is begonnen, mijn vliezen zijn gebroken!” Hij sprong uit bed, deed het licht aan en duwde mijn benen open, ik moest heel hard lachen en vroeg: “Wat doe jij nou?” Hij wilde weten of de kleine in het vruchtwater had gepoept.

Het ging nu echt gebeuren!

We gingen naar het ziekenhuis, want een thuisbevalling kon helaas niet omdat ik daar geen indicatie voor had. Helaas duurde alles heel erg lang waardoor ik een ruggenprik en weeënopwekkers  kreeg. Zelfs hiermee kreeg ik nauwelijks ontsluiting, maar dat vond ik het minst erge. Zowel ik als mijn kleine man reageerde op de opwekkers, waardoor er ingegrepen werd. En er werd gezegd dat ik een spoedkeizersnede kreeg. Binnen 1 uur lag ik op de OK. Gelukkig kon ik nog wel een grap maken. Maar ondanks dat was is ik ook wel teleurgesteld. Alles verliep anders dan wat ik het liefst had gewild: ik wilde het liefst op eigen kracht bevallen.  Maar ondanks dat het een spoedkeizersnee werd, kwam er een gezond mannetje op de wereld op 23 juli 2018 om 12:15 uur met een hoge score van 2x een 10 en een 9, met het gewicht van 3470 gram. Met de naam: Pepijn (Robert Albert).

Angstige tijden

Maar ons geluk was maar van korte duur. Na ruim 3 weken werd ons mannetje ziek, zo ziek dat hij bloed spuugde! Ik vertrouwde het niet en belde met de spoedhuisarts. Heel de nacht in de weer geweest, maar uiteindelijk kregen we te horen dat ze dachten dat hij een virus had en het moesten aankijken. Maar het spugen hield niet op, letterlijk alle flesvoedingen kwam er volledig uit. In de avond belde ik weer, maar werd weer afgedankt. Voelde me totaal niet gehoord en ging het op een ander boeg gooien. Dinsdagochtend belde ik de huisarts op, deed m’n verhaal en die vertrouwde het ook niet goed, zeker niet omdat ik zei dat ik bang was dat hij straks uitgedroogd was. Zijn plas luiers ging met een rap tempo achteruit.

Die avond werd hij opgenomen en werd er nog een test gedaan om zijn flessen te verdikken. Misschien had hij verborgen reflux, maar ook zijn verdikte voeding kwam er die nacht eruit. En er werd een echo van zijn maag gemaakt, daarop was snel te zien dat hij pylorus had; een vernauwing van maag naar de darmen toe. Dus het enige manier om voeding uit de maag te laten komen was overgeven. Toen viel het op zijn plek. Maar dat betekende wel dat hij hieraan geopereerd moest worden. We moesten wel naar een academische ziekenhuis toe, want in het ziekenhuis waar we waren, waren ze daar niet in gespecialiseerd. Donderdag gingen we met de ambulance naar Nijmegen toe: een tocht van 1 uur. Gelukkig kon hij dezelfde avond nog geholpen worden. Ik was ook blij dat mijn familie hier bij was.

Bij Nijmegen had ik wel een beladen gevoel, aangezien hier mijn te vroeg geboren nichtje is geboren en uiteindelijk na 8 weken overleden is aan een bloedvergiftiging. Die arts die haar had geopereerd, opereerde die avond ook mijn kleine man. Net of het zo had moeten zijn, voelde ook wel weer goed, net of mijn nichtje zei: “Je moet naar Nijmegen gaan, want de arts die mij opereerde gaat jou ook opereren.” Gelukkig is deze operatie geslaagd en groeit hij nu als kool!

Wil je meer van Maartje en Pepijn zien en lezen? Je kunt hen op Instagram volgen: @maartje_delaat