Persoonlijk

Zaterdagochtend, 4 maart. Ik ben er helemaal klaar mee. Wij zijn vanaf dinsdag allemaal ziek (alleen Rosemarijn en Thamar zijn opgeknapt) en koortsig. We hoesten, snotteren en liggen voor pampus op de bank. Omdat de kinderen beneden zijn deze dagen, kan Koda niet los. Dus hij ligt in zijn hokje of is buiten. We maken geen lange wandelingen, want dat kunnen we zelf niet aan. Ik voel me schuldig richting hem en wil echt een beter thuis. 

We hebben Koda nu twee weken precies en hij is nog steeds niet naar ons overgeschreven. We hebben nog geen paspoort ontvangen, geen chipnummer. Niks. We kunnen niks. Impulsief besluit ik Koda mee te nemen naar de dierenarts, om zijn chip uit te lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Thuis zoek ik het nummer op in de database en zie dat Koda niet op naam staat van ons. En ook niet op naam van Raoul, de “vorige eigenaar”. Er staan twee andere telefoonnummers bij. Ik bel.

Een onbekende stem vraagt wie ik ben. En ik doe mijn verhaal. De hond, twee weken terug gekocht bij Raoul, die hem drie jaar heeft gehad. Over de rode vlaggen, het in gebreke blijven van Raoul, die ons geen gegevens van Koda geeft. 

De man aan de andere kant van de lijn is zo’n beetje sprakeloos. 

“Drie jaar?” Zegt hij, “Ik heb hem zélf drie en een half jaar gehad en hem afgelopen augustus bij Raoul gebracht. Wij kregen een kindje en Koda is erg nerveus rondom kinderen. Hij heeft onze buurjongen ook gebeten.”

Je kunt wel begrijpen dat ik schrok. Raoul heeft ons een hond verkocht, wetend welk groot risico dat voor ons zou zijn. 

“Ik heb hem kosteloos aan hem gegeven, omdat hij hem graag wilde, een goede match leek. Geen kinderen ook, want ze konden geen kinderen krijgen zei hij.” Vervolgde de man aan de telefoon.

“Ze is vorige week bevallen.” Antwoordde ik.

Het maakte hem boos en verdrietig. Er is zoveel (tegen ons en tegen hem) gelogen. Hij had ook niks van Raoul vernomen dat Koda verkocht zou worden. Dus mijn telefoontje verbaasde hem enorm.

Ik legde uit dat het bij ons echt niet kon, zo. Koda heeft zo niet het leven wat hij nodig heeft en wij ook niet. Dat snapte hij gelukkig en schoot meteen te hulp. Hij had nog een geïnteresseerde, die hij zou contacten. En een vriendin, die misschien tijdelijk op Koda wil passen, tot er een goed thuis voor hem gevonden is.

Het asiel vonden hij en ik namelijk allebei niet echt een optie en er is niet heel veel reactie gekomen op mijn oproepen. 

De rest van de dag wachtten we af. Zondag kreeg ik bericht. De vriendin van de man wil Koda komen halen en tijdelijk opvangen, zodat er rustig naar een thuis gezocht kan worden.

Uiteindelijk komt Koda dus terug bij vrienden van zijn eerste baas, die hem heeft gehad vanaf pup. We hopen dat dit vandaag gebeurt.

Maar waar is nu over gelogen? Onder andere: 

• De registratie is niet overgezet naar ons (sterker nog, die stond nooit op naam van Raoul, dus Koda was ook nooit van hem en nooit van ons) daarbij hebben we nooit zijn paspoort ontvangen.
• Koda blaft heel veel, terwijl gezegd werd dat Koda amper iets liet horen.
• Koda is heel onrustig naar andere honden (nou, dat gedrag kende Raoul helemaaaaaaaal niet)
• Agressief naar vreemden en kinderen (nee hoor, nooit. Vreemd wel, dat ie ons allemaal beet op één dag dan)
• Koda zou 3 jaar bij Raoul zijn geweest (nee, pas sinds augustus 2022)
• Koda ging altijd met Raoul mee op de boot (nee, maar wel bij zijn eerste eigenaar).

En er is vast nog veel meer, waar ik nu niet zomaar aan denk. 

Gelukkig is er een tijdelijke oplossing voor Koda en ik hoop dat ik samen met de échte eigenaar een forever home kan vinden voor deze lieve hond.

 Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Wat een avontuur begonnen wij afgelopen zaterdag. Je hebt het misschien al wel gezien vandaag, op mijn Instagram. Daar plaatste ik een bericht over onze eerste dagen met ons nieuwe huisgenootje Koda: een Shiba Inu. Ik dacht voorbereid te zijn, maar dat had ik toch even verkeerd gedacht. 

Al zodra ik praten kon, vertelde ik iedereen die het maar wilde horen: “Ik wil tien kinderen en een hondje.” En nu is het hondje er. En die tien kinderen? Vergeet het maar hoor, Ineke. Hoe leuk het ook allemaal lijkt, die tien redden we niet. Maar goed, Koda is er dus. En inmiddels weten we, dat hij niet voor de rest van zijn leven bij ons blijven kan. Sterker nog; eigenlijk moet hij zo snel mogelijk bij ons weg. Waarom? Ik vertel je Koda’s verhaal (zover ik het weet). 

De advertentie

Een week geleden precies, op vrijdag, zag ik zijn advertentie op Marktplaats. Het leek een bizar toeval. Een hondje van dit ras wilden we wel graag, maar geen pup. We dachten maanden te moeten wachten, maar opeens zagen we een Shiba Inu online. We berichtten meteen de eigenaar en belden ook. Tientallen vragen hebben we gesteld en besloten de volgende dag naar België te rijden om kennis te maken. En mocht het klikken, dan wilden we hem wel meenemen. Wat we wel hoorden van de eigenaar: “Hij is gebeten door onze andere hond.”

Daar gekomen stonden al de spullen van de hond al klaar om mee te nemen. We hadden nog niets toegezegd verder, maar zagen een rustige lieve hond die goed gehoorzaamde. We namen hem mee naar buiten voor een korte wandeling, om te zien wat we van hem vonden. Het ging goed. Heel goed. Totdat we op de terugweg een hond (een grotere) tegenkwamen. Ziggy (want zo heette Koda origineel) steigerde in zijn tuigje, blafte hard en draaide zich toen om, om in Augustijns been te bijten. Broek kapot. Verder niks gelukkig. En wij? Wij dachten: ach ja, kan gebeuren. Hij kent ons niet en de stress van een andere hond erbij…het zal wel eenmalig zijn. En we hebben ons flink ingelezen in het ras Shiba Inu, dus het komt wel goed…

Hoor je de alarmbellen al afgaan? We besloten de hond mee te nemen. Hij sprong zonder problemen in de auto en we namen zijn spullen mee. 

Oh nee…

Onderweg bespraken we hoe we de dag verder wilden invullen. Natuurlijk de kinderen halen bij oma, naar huis toe, kennismaken met de hond, naar de dierenwinkel voor wat extra benodigdheden…een heel lijstje. Alles verliep gewoon prima. Maar toen halverwege de middag de kinderen weer wakker werden na hun dutje en beneden kwamen, ging het mis. Koda zat voor de bank en Luc wilde naast hem óp de bank klimmen. Koda schrok daar blijkbaar van en hapte in Luc’s voet. En hij stopte niet. Hij hapte drie keer. Gelukkig niet alle keren raak. Ik zag een tandafdruk in Luc’s voet. Niks kapot, maar wel pijnlijk en wat was Luc geschrokken! Hij huilde flink. 

Later zat Rosemarijn aan tafel en snuffelde Koda aan haar hand. Niks geks. Maar opeens: hap! In haar duim. Ik schrok. Niet weer! Dit is gewoon gevaarlijk! Onvoorspelbaar en dus niet te vertrouwen. We aten buitenshuis om Koda meer rust te geven die eerste dag. En toen realiseerde ik me: we hebben geen plek om hem te laten, buiten om de huiskamer. Er is geen rustig plekje voor hem. Hij kan zich nergens terugtrekken. 

Opgelost toch?

Augustijn besloot daarom zaterdagavond meteen aan de gang te gaan en een houten hok te maken, waar Koda’s mand in kan staan. Die zetten we in de hoek van de kamer. Een deurtje die dicht kon; perfect. Zo kon Koda rustig aan onze drukte wennen en konden de kinderen rustig beneden zijn. Het is vast de nieuwigheid…toch?

Als de kinderen in de huiskamer waren, ging Koda in zijn hok of naar buiten. Zo begonnen we een beetje om hem heen te leven. Maar niemand werd zo meer gebeten, dus het leek opgelost.

Tot maandagavond. Koda zat bij me, toen ik op de bank zat. Hij op de grond, bij mijn voeten. Ik aaide hem. Niks aan de hand. En opeens…Hap. Niet raak, maar hap! Hij hapte naar mijn hand. Uit het niets. Meteen keerde de spanning weer terug in mijn lijf. Dit kán toch niet zo? Meer en meer begon het idee te leven dat Koda niet bij ons zou moeten blijven. Want zou dit gedrag ooit verdwijnen? Zou een cursus helpen? Zou ik hem überhaupt ooit vertrouwen met mijn kinderen? 

Dinsdag tijdens het uitlaten zagen we weer een hond. Een hond van dezelfde grootte. En weer steigerde Koda. Blafte luid. Draaide zich om en…hapte naar mij. Grommend. En op dat moment wisten we het zeker: Dit gaat niet. Dit kan niet zo. 

Contact hier en daar

We belden deze afgelopen week al meerdere keren met de vorige eigenaar, die bleef zeggen dat hij dit gedrag niet kende. Ik twijfel… We weten nu dat Koda in ieder geval een angstige hond is. Hij schrikt van de kleinste dingen. Hij heeft waarschijnlijk echt een trauma van die beet. Daarbij is hij waarschijnlijk bij de andere honden weggehouden. Misschien in een aparte kamer. Zeker weten we het allemaal niet. Maar de vorige eigenaar wil hem niet meer terug! Bij ons kan hij ook niet blijven. Je wilt niet weten hoeveel tranen ik al gelaten heb de afgelopen week!

Dus hebben we hem online gezet via Verhuisdieren. Daar kregen we wel wat reacties. Eentje daarvan sprak ons erg aan en we zouden morgen Koda aan deze mensen voorstellen, maar helaas hoorden zij gisteren dat het wegens gezondheidsredenen niet door kan gaan. Een ander stel dat reageerde, vond ik niet passen bij Koda. Ik wil een gouden mandje voor hem. Geen tijdelijk mandje. Die heeft hij nu al vier keer gehad. Dat gun ik hem niet nog eens. 

Wie helpt Koda een gouden mandje te vinden? Een lieve, mooie Shiba Inu, die echt iemand nodig heeft die zijn vertrouwen wint en alle tijd en geduld voor hem heeft.

 Volg je The Stout Journal al op Social Media?