Browsing Category

Persoonlijk

Wil je meelezen hoe het bij ons thuis gaat? Ik deel verschillende dingen waar wij tegenaan lopen, geef je een kijkje in onze geldzaken en deel hoe wij dingen aanpakken als het gaat om de kinderen, me-time en nog veel meer. Mijn blog is niet alleen voor mensen die leuke en praktische tips willen, maar juist ook voor mensen die ons wat beter willen leren kennen en met ons mee willen leven en lezen!

Lifestyle Persoonlijk

Homesteading | Ik wil terug naar simpel leven

homestead homesteading homesteader simpelleven

Heb je weleens van homesteading gehoord? Het is een fenomeen wat steeds vaker gehoord wordt onder de dertig-plussers. Niet alleen in Nederland, maar ook zeker in andere landen. In Amerika zie je het ook veel terug. Wat het eigenlijk betekent: Terug naar het simpele leven en zelfvoorzienend zijn. 

Wat houdt homesteading in?

Zelfvoorzienend? Hoe dan? Nou, door zelf je groenten en fruit te verbouwen, zelf brood te bakken, kaas en boter te maken en minder afhankelijk te zijn van supermarkten. Vlees? Ook dat zie je meer en meer veranderen bij mensen die doen aan homesteading. Ze hebben hun eigen kippen voor eieren en vlees, koeien voor melk en vlees en zelfs geiten voor melk. 

Ook (vooral in Amerika) willen veel homesteaders hun kinderen van scholen afhalen en zelf lesgeven. Zo ver wil ik nog niet gaan, maar de levensstijl spreekt me enorm aan. En het leuke? Het kan echt overal! Ook al woon je in een appartement, dan nog kun je je levensstijl veranderen naar homesteading. Niet alle aspecten kunnen dan terugkomen natuurlijk, tenzij je het prima vindt om een geit door je huis te laten wandelen en je kippen op het balkon houdt. 

Ineke en homesteading

Jaren terug (nou ja, misschien vier jaar terug) had ik al mijn eigen moestuin. In de voortuin. Niet heel overzichtelijk en netjes, maar ik genoot er wel echt van. Spruitjes, bietjes en sla uit eigen tuin: leuk en gewoon echt lekkerder! Maar de ruimte is beperkt in ons huidige huis en ik wil het wat grootser aanpakken. Ik wil meer halen uit de tuin die we hebben in ons volgende huis. Ruimte voor de kippen (en hopelijk ook eendjes en konijnen). Meer ruimte voor een nette en overzichtelijke moestuin en meer ruimte in huis voor het opslaan van alles wat ik wil bakken, koken en inmaken. Meer simpel leven dus. Minder boodschappen uit de winkel en meer zelf voorzien uit eigen tuin. 

Op Instagram volg ik ook verschillende homesteading accounts, wat me veel energie en ideeën geeft! Vraag gerust, als je wilt weten welke!

Waarom dan?

Ik merk dat ik best wel veel baat heb van rust. Simpel. Ook het buiten bezig zijn is heel erg goed voor mij. De kinderen genieten ook van buiten zijn en vinden het heerlijk om me te helpen in de tuin. Gezellig ook! Zo zijn ze ook meteen betrokken bij het eten wat we uit de tuin halen en leren ze erover. Samen de dieren verzorgen, onkruid plukken en het eten voor die avond uit de tuin halen. Ik schreef er eerder al over: buitenleven is belangrijk voor ons. Het helpt ons ontprikkelen en dus maakt het onze tolerance cup leeg. Daar schreef ik ook een blog over. Als je de blog over de tolerance cup leest, dan weet je wat meer over hoe ons gezin in elkaar steekt! 

Vanaf januari zitten we in ons nieuwe huis. Lees en kijk je dan mee? Wie weet spreekt het homesteadering jou ook wel aan. In kleine of grote mate. Ik neem jullie mee in alles wat wij daarin gaan beginnen en wat we blijven doen. 

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Food & Health Persoonlijk

Buitenleven | Wij hebben iets anders nodig

buitenleven moestuin wilde bloemen veldbloemen tuinieren buiten zijn

Wij proberen sinds kort anders te leven. We merken dat we iets anders nodig hebben en zijn dan ook bezig met datgene te bereiken. Geen bankrekening die overstroomt van het geld of een villa en dikke auto’s. Wij hebben iets anders nodig en we weten ook al wat dat is. Wij hebben buitenleven nodig. Lees je mee? Misschien haal jij hier wel iets voor jezelf uit!

Onrust en prikkels

Als je ons gezin en mijn blog al langer volgt, weet je dat we een gezin zijn, dat snel overprikkeld is. Na een lange dag werken of op school zijn, kunnen we niet meer zoveel hebben. We proberen hierover heel duidelijk en open te communiceren. Hier schrijf ik binnenkort nog een duidelijke blog over. Deze vorm van communiceren helpt ons enorm. Maar we hebben meer nodig en dat is eigenlijk deel van iets wat ik al mijn hele leven wil.

Wij hebben een buitenleven nodig. Minder in huis zijn en méér buiten zijn. Waarom? Het helpt ons om prikkels te verwerken en bij te komen. We worden rustig van buiten leven.

Elke dag toepassen

We proberen elke dag ons buitenleven toe te passen. De kinderen spelen veel buiten, maar ook wij als ouders zijn veel buiten. We klussen buiten, spenderen tijd in de tuin, tuinieren en gewoon in het zithoekje van de tuin zitten. Een vuurtje stoken, buiten ontbijten, lunchen en soms ook dineren, een wijntje drinken en samen een boek lezen met een dekentje over de benen. Want ook al is het fris buiten, het is toch heerlijk. Zo zitten we tot in de late uurtjes buiten. En als het regent? Tja, het is ook wat om de hele dag buiten door de regen te banjeren. Ook voor Thamar is dat onhandig. Je wordt er koud en nat van, misschien wel ziek. Daarom zet ik op regenachtige dagen gewoon deuren en ramen open, zodat de wind te horen en te voelen is en we naar de regen kunnen luisteren. Ook in huis is het dan fris. Heb je het koud? dan trek je wat meer kleren aan. De kachel blijft uit op die dagen, zodat we niet onnodig gas verspillen. 

Het grote groene plaatje

Het doel is uiteindelijk om een huis te vinden, met een groter perceel, waar we wat vrijer zitten en waar ruimte is voor een grote(re) moestuin, meer ruimte voor de kippen en hopelijk nog wat andere dieren. Eenden, ganzen, geitjes en het liefst een ezel en een mini hooglander erbij. Het huis hoeft niet groter te zijn, maar de tuin wel. We willen aarden. Met blote voeten door de tuin lopen, onkruid wieden, moestuinieren en voor dieren zorgen. We merken dat het de kinderen ook erg goed doet. Zo kunnen we veel meer van elkaar hebben. 

Weet jij een mooi plekje voor ons, in de Neder-Betuwe? 

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Geloof Persoonlijk

Stille tijd | Hoe en waarom doe ik dat?

Afgelopen week deelde ik op Instagram al dat ik stille tijd miste. Stille tijd als in: tijd voor mezelf om uit de Bijbel te lezen, het te bestuderen en onderzoeken en ook het bidden. Het liefst wilde ik het in de ochtend, om de dag ermee te beginnen, met volle energie. In de avond ben je vaak al moe en toe aan slapen, dus staat je brein ook al gauw uit. 

Helaas…het werkte niet

Ik miste dus stille tijd. Het is gewoon zo dat je met een heel gezin niet altijd tijd hebt voor jezelf. Daarom besloot ik een poosje terug om eerder op te staan. Dan had ik een half uurtje voor mezelf, voordat de kinderen uit bed moesten. Ja…een goed idee. Maar helaas, een half uur voordat de wekker gaat, zijn de kinderen al (half) wakker. Het gevolg daarvan was, dat ze mij naar beneden hoorden gaan en uit bed kwamen. Daaaag, stille tijd!

Een aantal weken gingen daarna voorbij, zonder stille tijd in de ochtend. En afgelopen week besloot ik: ik doe het anders. Ik maak een hoekje op onze slaapkamer, waar ik mijn stille tijd kan hebben, zonder dat de kinderen wakker worden van het kraken van de trap. Dus bestelde ik het één en ander, om het hoekje compleet te maken.

Een eigen hoekje inrichten

Wat ik aan heb geschaft?

  • een bureau van Ikea, smal, zodat het weinig plek inneemt
  • een zwevende wandplank voor aan de muur
  • een koffiezetapparaat voor één kop koffie (met thermosbeker erbij) in de kleur rose goud
  • een glazen voorraadpot voor de koffie met een houten deksel
  • een koffieschepje in de kleur rose goud
  • een bureaustoel (via marktplaats) 

Ik heb niet veel ruimte in de kamer, maar het hoekje in zijn geheel is ook klein. Het enige wat ik moet kunnen doen is mijn Bijbel en notitieboek neerleggen op het bureau, het koffiezetapparaat met voorraadpot neerzetten. Op het bureau of op de wandplank. 

Bijbelstudie en gebed

Waarom stille tijd?

Misschien vraag je jezelf wel af waarom ik zo moeilijk doe. Waarom moet je per se stille tijd? Waarom geef je daar geld aan uit? En waarom de koffie?

Zo’n anderhalf jaar geleden zijn Augustijn en ik meer gaan kijken naar de invulling van ons geloofsleven. Naar de manier waarop wij omgaan met God en Zijn Woord. Hoe we leven. Wat we doen met alles wat de Heere van ons vraagt en eist. Wat Hij tot ons zegt tijdens de kerkdienst, het lezen, bidden en zingen. We kwamen erachter dat we eigenlijk maar het ‘bare minimum’ deden. Als in een sleur. Gebedje bij het eten, lezen uit de Bijbel, dagafsluiting met een dagboek en gebed. Het voelde niet goed. We voelden er niks bij en we misten betrokkenheid van onszelf bij het geloof, maar ook misten we God dichtbij ons. 

De Heere betrekken bij mijn dag

De dag met de Heere beginnen is een basis voor mij. Ik kan de dag op dat moment bij Hem neerleggen. Vragen om hulp, een zegen. Vragen of Hij me wil behoeden voor verkeerde dingen. En vragen of Hij me wil leiden op Zijn weg, voor mijzelf, maar ook mijn gezin. In het opvoeden van de kinderen die dag. De ochtend beginnen met de Heere, geeft meer bewustheid de rest van de dag. Je vergeet dan minder snel om bij alles de Heere te betrekken. Ook in de kleine dingen. 

Heere, wilt U geven dat deze les vandaag goed loopt? Dat ik aandacht heb voor dit of dat kind? Wilt U ervoor zorgen dat ik niet ongeduldig ben naar mijn eigen kinderen? Dat ik hen kan geven wat ze nodig hebben? 

Het zijn maar kleine dingen, maar we hebben daar God wel voor nodig. En ik vergeet dat zelf erg vaak. Ik leef maar door. En als de dag dan soepel is verlopen, denk ik ook nog: “Zo, dat heb ik toch maar weer gefixt.” Alsof ik het kan, zonder dat de Heere mij de kracht ervoor geeft. 

Herken jij dat?

Oh en de koffie…Tja, dat is een stukje zelfzorg. Want meestal denk ik er de rest van de ochtend al niet meer aan. En dan drink ik dus geen koffie. 

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk

Koda’s verhaal (2) | Leugen na leugen

hond marktplaats koda shiba inu miskoop leugens koda's verhaal

Zaterdagochtend, 4 maart. Ik ben er helemaal klaar mee. Wij zijn vanaf dinsdag allemaal ziek (alleen Rosemarijn en Thamar zijn opgeknapt) en koortsig. We hoesten, snotteren en liggen voor pampus op de bank. Omdat de kinderen beneden zijn deze dagen, kan Koda niet los. Dus hij ligt in zijn hokje of is buiten. We maken geen lange wandelingen, want dat kunnen we zelf niet aan. Ik voel me schuldig richting hem en wil echt een beter thuis. 

We hebben Koda nu twee weken precies en hij is nog steeds niet naar ons overgeschreven. We hebben nog geen paspoort ontvangen, geen chipnummer. Niks. We kunnen niks. Impulsief besluit ik Koda mee te nemen naar de dierenarts, om zijn chip uit te lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Thuis zoek ik het nummer op in de database en zie dat Koda niet op naam staat van ons. En ook niet op naam van Raoul, de “vorige eigenaar”. Er staan twee andere telefoonnummers bij. Ik bel.

Een onbekende stem vraagt wie ik ben. En ik doe mijn verhaal. De hond, twee weken terug gekocht bij Raoul, die hem drie jaar heeft gehad. Over de rode vlaggen, het in gebreke blijven van Raoul, die ons geen gegevens van Koda geeft. 

De man aan de andere kant van de lijn is zo’n beetje sprakeloos. 

“Drie jaar?” Zegt hij, “Ik heb hem zélf drie en een half jaar gehad en hem afgelopen augustus bij Raoul gebracht. Wij kregen een kindje en Koda is erg nerveus rondom kinderen. Hij heeft onze buurjongen ook gebeten.”

Je kunt wel begrijpen dat ik schrok. Raoul heeft ons een hond verkocht, wetend welk groot risico dat voor ons zou zijn. 

“Ik heb hem kosteloos aan hem gegeven, omdat hij hem graag wilde, een goede match leek. Geen kinderen ook, want ze konden geen kinderen krijgen zei hij.” Vervolgde de man aan de telefoon.

“Ze is vorige week bevallen.” Antwoordde ik.

Het maakte hem boos en verdrietig. Er is zoveel (tegen ons en tegen hem) gelogen. Hij had ook niks van Raoul vernomen dat Koda verkocht zou worden. Dus mijn telefoontje verbaasde hem enorm.

Ik legde uit dat het bij ons echt niet kon, zo. Koda heeft zo niet het leven wat hij nodig heeft en wij ook niet. Dat snapte hij gelukkig en schoot meteen te hulp. Hij had nog een geïnteresseerde, die hij zou contacten. En een vriendin, die misschien tijdelijk op Koda wil passen, tot er een goed thuis voor hem gevonden is.

Het asiel vonden hij en ik namelijk allebei niet echt een optie en er is niet heel veel reactie gekomen op mijn oproepen. 

De rest van de dag wachtten we af. Zondag kreeg ik bericht. De vriendin van de man wil Koda komen halen en tijdelijk opvangen, zodat er rustig naar een thuis gezocht kan worden.

Uiteindelijk komt Koda dus terug bij vrienden van zijn eerste baas, die hem heeft gehad vanaf pup. We hopen dat dit vandaag gebeurt.

Maar waar is nu over gelogen? Onder andere: 

  • De registratie is niet overgezet naar ons (sterker nog, die stond nooit op naam van Raoul, dus Koda was ook nooit van hem en nooit van ons) daarbij hebben we nooit zijn paspoort ontvangen.
  • Koda blaft heel veel, terwijl gezegd werd dat Koda amper iets liet horen.
  • Koda is heel onrustig naar andere honden (nou, dat gedrag kende Raoul helemaaaaaaaal niet)
  • Agressief naar vreemden en kinderen (nee hoor, nooit. Vreemd wel, dat ie ons allemaal beet op één dag dan)
  • Koda zou 3 jaar bij Raoul zijn geweest (nee, pas sinds augustus 2022)
  • Koda ging altijd met Raoul mee op de boot (nee, maar wel bij zijn eerste eigenaar).

En er is vast nog veel meer, waar ik nu niet zomaar aan denk. 

Gelukkig is er een tijdelijke oplossing voor Koda en ik hoop dat ik samen met de échte eigenaar een forever home kan vinden voor deze lieve hond.

 Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk

Koda’s verhaal | Een Shiba Inu hond in huis

Shiba Inu verhuisdieren koda hond marktplaats advertentie gouden mandje help

Wat een avontuur begonnen wij afgelopen zaterdag. Je hebt het misschien al wel gezien vandaag, op mijn Instagram. Daar plaatste ik een bericht over onze eerste dagen met ons nieuwe huisgenootje Koda: een Shiba Inu. Ik dacht voorbereid te zijn, maar dat had ik toch even verkeerd gedacht. 

Al zodra ik praten kon, vertelde ik iedereen die het maar wilde horen: “Ik wil tien kinderen en een hondje.” En nu is het hondje er. En die tien kinderen? Vergeet het maar hoor, Ineke. Hoe leuk het ook allemaal lijkt, die tien redden we niet. Maar goed, Koda is er dus. En inmiddels weten we, dat hij niet voor de rest van zijn leven bij ons blijven kan. Sterker nog; eigenlijk moet hij zo snel mogelijk bij ons weg. Waarom? Ik vertel je Koda’s verhaal (zover ik het weet). 

De advertentie

Een week geleden precies, op vrijdag, zag ik zijn advertentie op Marktplaats. Het leek een bizar toeval. Een hondje van dit ras wilden we wel graag, maar geen pup. We dachten maanden te moeten wachten, maar opeens zagen we een Shiba Inu online. We berichtten meteen de eigenaar en belden ook. Tientallen vragen hebben we gesteld en besloten de volgende dag naar België te rijden om kennis te maken. En mocht het klikken, dan wilden we hem wel meenemen. Wat we wel hoorden van de eigenaar: “Hij is gebeten door onze andere hond.”

Daar gekomen stonden al de spullen van de hond al klaar om mee te nemen. We hadden nog niets toegezegd verder, maar zagen een rustige lieve hond die goed gehoorzaamde. We namen hem mee naar buiten voor een korte wandeling, om te zien wat we van hem vonden. Het ging goed. Heel goed. Totdat we op de terugweg een hond (een grotere) tegenkwamen. Ziggy (want zo heette Koda origineel) steigerde in zijn tuigje, blafte hard en draaide zich toen om, om in Augustijns been te bijten. Broek kapot. Verder niks gelukkig. En wij? Wij dachten: ach ja, kan gebeuren. Hij kent ons niet en de stress van een andere hond erbij…het zal wel eenmalig zijn. En we hebben ons flink ingelezen in het ras Shiba Inu, dus het komt wel goed…

Hoor je de alarmbellen al afgaan? We besloten de hond mee te nemen. Hij sprong zonder problemen in de auto en we namen zijn spullen mee. 

Oh nee…

Onderweg bespraken we hoe we de dag verder wilden invullen. Natuurlijk de kinderen halen bij oma, naar huis toe, kennismaken met de hond, naar de dierenwinkel voor wat extra benodigdheden…een heel lijstje. Alles verliep gewoon prima. Maar toen halverwege de middag de kinderen weer wakker werden na hun dutje en beneden kwamen, ging het mis. Koda zat voor de bank en Luc wilde naast hem óp de bank klimmen. Koda schrok daar blijkbaar van en hapte in Luc’s voet. En hij stopte niet. Hij hapte drie keer. Gelukkig niet alle keren raak. Ik zag een tandafdruk in Luc’s voet. Niks kapot, maar wel pijnlijk en wat was Luc geschrokken! Hij huilde flink. 

Later zat Rosemarijn aan tafel en snuffelde Koda aan haar hand. Niks geks. Maar opeens: hap! In haar duim. Ik schrok. Niet weer! Dit is gewoon gevaarlijk! Onvoorspelbaar en dus niet te vertrouwen. We aten buitenshuis om Koda meer rust te geven die eerste dag. En toen realiseerde ik me: we hebben geen plek om hem te laten, buiten om de huiskamer. Er is geen rustig plekje voor hem. Hij kan zich nergens terugtrekken. 

Opgelost toch?

Augustijn besloot daarom zaterdagavond meteen aan de gang te gaan en een houten hok te maken, waar Koda’s mand in kan staan. Die zetten we in de hoek van de kamer. Een deurtje die dicht kon; perfect. Zo kon Koda rustig aan onze drukte wennen en konden de kinderen rustig beneden zijn. Het is vast de nieuwigheid…toch?

Als de kinderen in de huiskamer waren, ging Koda in zijn hok of naar buiten. Zo begonnen we een beetje om hem heen te leven. Maar niemand werd zo meer gebeten, dus het leek opgelost.

Tot maandagavond. Koda zat bij me, toen ik op de bank zat. Hij op de grond, bij mijn voeten. Ik aaide hem. Niks aan de hand. En opeens…Hap. Niet raak, maar hap! Hij hapte naar mijn hand. Uit het niets. Meteen keerde de spanning weer terug in mijn lijf. Dit kán toch niet zo? Meer en meer begon het idee te leven dat Koda niet bij ons zou moeten blijven. Want zou dit gedrag ooit verdwijnen? Zou een cursus helpen? Zou ik hem überhaupt ooit vertrouwen met mijn kinderen? 

Dinsdag tijdens het uitlaten zagen we weer een hond. Een hond van dezelfde grootte. En weer steigerde Koda. Blafte luid. Draaide zich om en…hapte naar mij. Grommend. En op dat moment wisten we het zeker: Dit gaat niet. Dit kan niet zo. 

Contact hier en daar

We belden deze afgelopen week al meerdere keren met de vorige eigenaar, die bleef zeggen dat hij dit gedrag niet kende. Ik twijfel… We weten nu dat Koda in ieder geval een angstige hond is. Hij schrikt van de kleinste dingen. Hij heeft waarschijnlijk echt een trauma van die beet. Daarbij is hij waarschijnlijk bij de andere honden weggehouden. Misschien in een aparte kamer. Zeker weten we het allemaal niet. Maar de vorige eigenaar wil hem niet meer terug! Bij ons kan hij ook niet blijven. Je wilt niet weten hoeveel tranen ik al gelaten heb de afgelopen week!

Dus hebben we hem online gezet via Verhuisdieren. Daar kregen we wel wat reacties. Eentje daarvan sprak ons erg aan en we zouden morgen Koda aan deze mensen voorstellen, maar helaas hoorden zij gisteren dat het wegens gezondheidsredenen niet door kan gaan. Een ander stel dat reageerde, vond ik niet passen bij Koda. Ik wil een gouden mandje voor hem. Geen tijdelijk mandje. Die heeft hij nu al vier keer gehad. Dat gun ik hem niet nog eens. 

Wie helpt Koda een gouden mandje te vinden? Een lieve, mooie Shiba Inu, die echt iemand nodig heeft die zijn vertrouwen wint en alle tijd en geduld voor hem heeft.

 Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Geloof Persoonlijk

Huisgodsdienst | Hoe doe je dat met kleine kinderen?

huisgodsdienst met kleine kinderen tips voorlezen bijbel bijbelverhaal kerk school knutselen

Huisgodsdienst. Best een dingetje, vinden wij. Het wordt genoemd in de kerk en natuurlijk is het belangrijk. Leren over God is niet iets wat kinderen alleen op zondag doen of op school. De taak ligt grotendeels echt bij de ouders. Maar hoe doe je dat nu en hoe houd je het vol? Op welke manier doe je het en waar haal je inspiratie vandaan?

Bij ons thuis merk ik dat het echt wel lastig is om een fijne manier te vinden, die bij de kinderen past. Bij álle kinderen. Want er is natuurlijk best wat leeftijdsverschil. Dus hoe doe je dat nu? Met welke middelen? Omdat wij zelf ook steeds weer met die vraag zaten, ben ik op zoek gegaan naar manieren die fijn (kunnen) zijn voor kinderen en ook middelen die je kunt gebruiken. Gratis!

Klein beginnen

Je hoeft helemaal geen grote stappen te zetten om te beginnen met huisgodsdienst. Het klinkt groot, maar het hoeft helemaal niet groot te zijn. Begin klein. En als het in je systeem zit (dit duurt een paar weken tot maanden), kun je er altijd iets bijvoegen. Je kunt bijvoorbeeld beginnen met vragen aan je schoolgaande kinderen, waar het Bijbelverhaal over ging, op school. Doe dat tijdens de avondmaaltijd en je hebt meteen een moment waarop de kinderen lekker hun verhaal kwijt kunnen. Dit is een klein begin waar wij ook mee willen beginnen. Je kunt zo samen doorpraten over het Bijbelverhaal en bedenken wat nu eigenlijk de les is in het verhaal.

Lezen hoe wij een kind voorbereiden om mee te gaan naar de kerk? Dat doe je hier!

Voorlezen

Een hele simpele en misschien ook wel vanzelfsprekend in je gezin: voorlezen. Er zijn genoeg boeken over verhalen uit de Bijbel. Denk aan de boekjes van Laura Zwoferink. Maar ook in kerkbladen en in De Wachter Sions staan vaak stukken voor de kinderen. Je kunt er bijvoorbeeld een wekelijks momentje van maken, om die te lezen. Wij kochten onlangs het boek: ‘Een olifant in het zwembad’ van Marjanne Hendriksen. Dit verhaal gaat over een gezin die voor zendingswerk naar Afrika verhuist en alle hoofdstukken weergeven een stukje christelijke karaktervorming. Denk aan: dienstbaarheid, geduld, vriendelijkheid, eerlijkheid, moed, zelfbeheersing en nog veel meer eigenschappen die horen bij een christen.

Verwerken door knutselen

Er zijn online ook veel materialen beschikbaar, zodat je na het lezen van een verhaal uit de Bijbel, samen kunt verwerken wat net gelezen is. Zo heeft Bijbels Opvoeden heel veel knutselmaterialen voor thema’s zoals Pasen, Kerst, biddag en dankdag. Maar ze hebben nog veel meer waar je veel aan kunt hebben. Bijbelroosters, interessante artikelen, boeken, ideeën voor kijktafels, en manieren om samen met de kinderen de catechismus door te nemen.
Je kunt dus samen na het lezen gaan knutselen, terwijl je erover doorpraat of vragen stelt.

Wat een verantwoordelijkheid is het. Wij merken het steeds weer. En hoe vaak het er toch weer bij in schiet. Hoe moeilijk het is om voor ieder kind wat te doen, zodat ze allemaal betrokken zijn.

Hoe doen jullie dat?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?