Browsing Category

Persoonlijk

Wil je meelezen hoe het bij ons thuis gaat? Ik deel verschillende dingen waar wij tegenaan lopen, geef je een kijkje in onze geldzaken en deel hoe wij dingen aanpakken als het gaat om de kinderen, me-time en nog veel meer. Mijn blog is niet alleen voor mensen die leuke en praktische tips willen, maar juist ook voor mensen die ons wat beter willen leren kennen en met ons mee willen leven en lezen!

Persoonlijk

Koda’s verhaal (2) | Leugen na leugen

hond marktplaats koda shiba inu miskoop leugens koda's verhaal

Zaterdagochtend, 4 maart. Ik ben er helemaal klaar mee. Wij zijn vanaf dinsdag allemaal ziek (alleen Rosemarijn en Thamar zijn opgeknapt) en koortsig. We hoesten, snotteren en liggen voor pampus op de bank. Omdat de kinderen beneden zijn deze dagen, kan Koda niet los. Dus hij ligt in zijn hokje of is buiten. We maken geen lange wandelingen, want dat kunnen we zelf niet aan. Ik voel me schuldig richting hem en wil echt een beter thuis. 

We hebben Koda nu twee weken precies en hij is nog steeds niet naar ons overgeschreven. We hebben nog geen paspoort ontvangen, geen chipnummer. Niks. We kunnen niks. Impulsief besluit ik Koda mee te nemen naar de dierenarts, om zijn chip uit te lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Thuis zoek ik het nummer op in de database en zie dat Koda niet op naam staat van ons. En ook niet op naam van Raoul, de “vorige eigenaar”. Er staan twee andere telefoonnummers bij. Ik bel.

Een onbekende stem vraagt wie ik ben. En ik doe mijn verhaal. De hond, twee weken terug gekocht bij Raoul, die hem drie jaar heeft gehad. Over de rode vlaggen, het in gebreke blijven van Raoul, die ons geen gegevens van Koda geeft. 

De man aan de andere kant van de lijn is zo’n beetje sprakeloos. 

“Drie jaar?” Zegt hij, “Ik heb hem zélf drie en een half jaar gehad en hem afgelopen augustus bij Raoul gebracht. Wij kregen een kindje en Koda is erg nerveus rondom kinderen. Hij heeft onze buurjongen ook gebeten.”

Je kunt wel begrijpen dat ik schrok. Raoul heeft ons een hond verkocht, wetend welk groot risico dat voor ons zou zijn. 

“Ik heb hem kosteloos aan hem gegeven, omdat hij hem graag wilde, een goede match leek. Geen kinderen ook, want ze konden geen kinderen krijgen zei hij.” Vervolgde de man aan de telefoon.

“Ze is vorige week bevallen.” Antwoordde ik.

Het maakte hem boos en verdrietig. Er is zoveel (tegen ons en tegen hem) gelogen. Hij had ook niks van Raoul vernomen dat Koda verkocht zou worden. Dus mijn telefoontje verbaasde hem enorm.

Ik legde uit dat het bij ons echt niet kon, zo. Koda heeft zo niet het leven wat hij nodig heeft en wij ook niet. Dat snapte hij gelukkig en schoot meteen te hulp. Hij had nog een geïnteresseerde, die hij zou contacten. En een vriendin, die misschien tijdelijk op Koda wil passen, tot er een goed thuis voor hem gevonden is.

Het asiel vonden hij en ik namelijk allebei niet echt een optie en er is niet heel veel reactie gekomen op mijn oproepen. 

De rest van de dag wachtten we af. Zondag kreeg ik bericht. De vriendin van de man wil Koda komen halen en tijdelijk opvangen, zodat er rustig naar een thuis gezocht kan worden.

Uiteindelijk komt Koda dus terug bij vrienden van zijn eerste baas, die hem heeft gehad vanaf pup. We hopen dat dit vandaag gebeurt.

Maar waar is nu over gelogen? Onder andere: 

  • De registratie is niet overgezet naar ons (sterker nog, die stond nooit op naam van Raoul, dus Koda was ook nooit van hem en nooit van ons) daarbij hebben we nooit zijn paspoort ontvangen.
  • Koda blaft heel veel, terwijl gezegd werd dat Koda amper iets liet horen.
  • Koda is heel onrustig naar andere honden (nou, dat gedrag kende Raoul helemaaaaaaaal niet)
  • Agressief naar vreemden en kinderen (nee hoor, nooit. Vreemd wel, dat ie ons allemaal beet op één dag dan)
  • Koda zou 3 jaar bij Raoul zijn geweest (nee, pas sinds augustus 2022)
  • Koda ging altijd met Raoul mee op de boot (nee, maar wel bij zijn eerste eigenaar).

En er is vast nog veel meer, waar ik nu niet zomaar aan denk. 

Gelukkig is er een tijdelijke oplossing voor Koda en ik hoop dat ik samen met de échte eigenaar een forever home kan vinden voor deze lieve hond.

 Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Persoonlijk

Koda’s verhaal | Een Shiba Inu hond in huis

Shiba Inu verhuisdieren koda hond marktplaats advertentie gouden mandje help

Wat een avontuur begonnen wij afgelopen zaterdag. Je hebt het misschien al wel gezien vandaag, op mijn Instagram. Daar plaatste ik een bericht over onze eerste dagen met ons nieuwe huisgenootje Koda: een Shiba Inu. Ik dacht voorbereid te zijn, maar dat had ik toch even verkeerd gedacht. 

Al zodra ik praten kon, vertelde ik iedereen die het maar wilde horen: “Ik wil tien kinderen en een hondje.” En nu is het hondje er. En die tien kinderen? Vergeet het maar hoor, Ineke. Hoe leuk het ook allemaal lijkt, die tien redden we niet. Maar goed, Koda is er dus. En inmiddels weten we, dat hij niet voor de rest van zijn leven bij ons blijven kan. Sterker nog; eigenlijk moet hij zo snel mogelijk bij ons weg. Waarom? Ik vertel je Koda’s verhaal (zover ik het weet). 

De advertentie

Een week geleden precies, op vrijdag, zag ik zijn advertentie op Marktplaats. Het leek een bizar toeval. Een hondje van dit ras wilden we wel graag, maar geen pup. We dachten maanden te moeten wachten, maar opeens zagen we een Shiba Inu online. We berichtten meteen de eigenaar en belden ook. Tientallen vragen hebben we gesteld en besloten de volgende dag naar België te rijden om kennis te maken. En mocht het klikken, dan wilden we hem wel meenemen. Wat we wel hoorden van de eigenaar: “Hij is gebeten door onze andere hond.”

Daar gekomen stonden al de spullen van de hond al klaar om mee te nemen. We hadden nog niets toegezegd verder, maar zagen een rustige lieve hond die goed gehoorzaamde. We namen hem mee naar buiten voor een korte wandeling, om te zien wat we van hem vonden. Het ging goed. Heel goed. Totdat we op de terugweg een hond (een grotere) tegenkwamen. Ziggy (want zo heette Koda origineel) steigerde in zijn tuigje, blafte hard en draaide zich toen om, om in Augustijns been te bijten. Broek kapot. Verder niks gelukkig. En wij? Wij dachten: ach ja, kan gebeuren. Hij kent ons niet en de stress van een andere hond erbij…het zal wel eenmalig zijn. En we hebben ons flink ingelezen in het ras Shiba Inu, dus het komt wel goed…

Hoor je de alarmbellen al afgaan? We besloten de hond mee te nemen. Hij sprong zonder problemen in de auto en we namen zijn spullen mee. 

Oh nee…

Onderweg bespraken we hoe we de dag verder wilden invullen. Natuurlijk de kinderen halen bij oma, naar huis toe, kennismaken met de hond, naar de dierenwinkel voor wat extra benodigdheden…een heel lijstje. Alles verliep gewoon prima. Maar toen halverwege de middag de kinderen weer wakker werden na hun dutje en beneden kwamen, ging het mis. Koda zat voor de bank en Luc wilde naast hem óp de bank klimmen. Koda schrok daar blijkbaar van en hapte in Luc’s voet. En hij stopte niet. Hij hapte drie keer. Gelukkig niet alle keren raak. Ik zag een tandafdruk in Luc’s voet. Niks kapot, maar wel pijnlijk en wat was Luc geschrokken! Hij huilde flink. 

Later zat Rosemarijn aan tafel en snuffelde Koda aan haar hand. Niks geks. Maar opeens: hap! In haar duim. Ik schrok. Niet weer! Dit is gewoon gevaarlijk! Onvoorspelbaar en dus niet te vertrouwen. We aten buitenshuis om Koda meer rust te geven die eerste dag. En toen realiseerde ik me: we hebben geen plek om hem te laten, buiten om de huiskamer. Er is geen rustig plekje voor hem. Hij kan zich nergens terugtrekken. 

Opgelost toch?

Augustijn besloot daarom zaterdagavond meteen aan de gang te gaan en een houten hok te maken, waar Koda’s mand in kan staan. Die zetten we in de hoek van de kamer. Een deurtje die dicht kon; perfect. Zo kon Koda rustig aan onze drukte wennen en konden de kinderen rustig beneden zijn. Het is vast de nieuwigheid…toch?

Als de kinderen in de huiskamer waren, ging Koda in zijn hok of naar buiten. Zo begonnen we een beetje om hem heen te leven. Maar niemand werd zo meer gebeten, dus het leek opgelost.

Tot maandagavond. Koda zat bij me, toen ik op de bank zat. Hij op de grond, bij mijn voeten. Ik aaide hem. Niks aan de hand. En opeens…Hap. Niet raak, maar hap! Hij hapte naar mijn hand. Uit het niets. Meteen keerde de spanning weer terug in mijn lijf. Dit kán toch niet zo? Meer en meer begon het idee te leven dat Koda niet bij ons zou moeten blijven. Want zou dit gedrag ooit verdwijnen? Zou een cursus helpen? Zou ik hem überhaupt ooit vertrouwen met mijn kinderen? 

Dinsdag tijdens het uitlaten zagen we weer een hond. Een hond van dezelfde grootte. En weer steigerde Koda. Blafte luid. Draaide zich om en…hapte naar mij. Grommend. En op dat moment wisten we het zeker: Dit gaat niet. Dit kan niet zo. 

Contact hier en daar

We belden deze afgelopen week al meerdere keren met de vorige eigenaar, die bleef zeggen dat hij dit gedrag niet kende. Ik twijfel… We weten nu dat Koda in ieder geval een angstige hond is. Hij schrikt van de kleinste dingen. Hij heeft waarschijnlijk echt een trauma van die beet. Daarbij is hij waarschijnlijk bij de andere honden weggehouden. Misschien in een aparte kamer. Zeker weten we het allemaal niet. Maar de vorige eigenaar wil hem niet meer terug! Bij ons kan hij ook niet blijven. Je wilt niet weten hoeveel tranen ik al gelaten heb de afgelopen week!

Dus hebben we hem online gezet via Verhuisdieren. Daar kregen we wel wat reacties. Eentje daarvan sprak ons erg aan en we zouden morgen Koda aan deze mensen voorstellen, maar helaas hoorden zij gisteren dat het wegens gezondheidsredenen niet door kan gaan. Een ander stel dat reageerde, vond ik niet passen bij Koda. Ik wil een gouden mandje voor hem. Geen tijdelijk mandje. Die heeft hij nu al vier keer gehad. Dat gun ik hem niet nog eens. 

Wie helpt Koda een gouden mandje te vinden? Een lieve, mooie Shiba Inu, die echt iemand nodig heeft die zijn vertrouwen wint en alle tijd en geduld voor hem heeft.

 Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Geloof Persoonlijk

Huisgodsdienst | Hoe doe je dat met kleine kinderen?

huisgodsdienst met kleine kinderen tips voorlezen bijbel bijbelverhaal kerk school knutselen

Huisgodsdienst. Best een dingetje, vinden wij. Het wordt genoemd in de kerk en natuurlijk is het belangrijk. Leren over God is niet iets wat kinderen alleen op zondag doen of op school. De taak ligt grotendeels echt bij de ouders. Maar hoe doe je dat nu en hoe houd je het vol? Op welke manier doe je het en waar haal je inspiratie vandaan?

Bij ons thuis merk ik dat het echt wel lastig is om een fijne manier te vinden, die bij de kinderen past. Bij álle kinderen. Want er is natuurlijk best wat leeftijdsverschil. Dus hoe doe je dat nu? Met welke middelen? Omdat wij zelf ook steeds weer met die vraag zaten, ben ik op zoek gegaan naar manieren die fijn (kunnen) zijn voor kinderen en ook middelen die je kunt gebruiken. Gratis!

Klein beginnen

Je hoeft helemaal geen grote stappen te zetten om te beginnen met huisgodsdienst. Het klinkt groot, maar het hoeft helemaal niet groot te zijn. Begin klein. En als het in je systeem zit (dit duurt een paar weken tot maanden), kun je er altijd iets bijvoegen. Je kunt bijvoorbeeld beginnen met vragen aan je schoolgaande kinderen, waar het Bijbelverhaal over ging, op school. Doe dat tijdens de avondmaaltijd en je hebt meteen een moment waarop de kinderen lekker hun verhaal kwijt kunnen. Dit is een klein begin waar wij ook mee willen beginnen. Je kunt zo samen doorpraten over het Bijbelverhaal en bedenken wat nu eigenlijk de les is in het verhaal.

Lezen hoe wij een kind voorbereiden om mee te gaan naar de kerk? Dat doe je hier!

Voorlezen

Een hele simpele en misschien ook wel vanzelfsprekend in je gezin: voorlezen. Er zijn genoeg boeken over verhalen uit de Bijbel. Denk aan de boekjes van Laura Zwoferink. Maar ook in kerkbladen en in De Wachter Sions staan vaak stukken voor de kinderen. Je kunt er bijvoorbeeld een wekelijks momentje van maken, om die te lezen. Wij kochten onlangs het boek: ‘Een olifant in het zwembad’ van Marjanne Hendriksen. Dit verhaal gaat over een gezin die voor zendingswerk naar Afrika verhuist en alle hoofdstukken weergeven een stukje christelijke karaktervorming. Denk aan: dienstbaarheid, geduld, vriendelijkheid, eerlijkheid, moed, zelfbeheersing en nog veel meer eigenschappen die horen bij een christen.

Verwerken door knutselen

Er zijn online ook veel materialen beschikbaar, zodat je na het lezen van een verhaal uit de Bijbel, samen kunt verwerken wat net gelezen is. Zo heeft Bijbels Opvoeden heel veel knutselmaterialen voor thema’s zoals Pasen, Kerst, biddag en dankdag. Maar ze hebben nog veel meer waar je veel aan kunt hebben. Bijbelroosters, interessante artikelen, boeken, ideeën voor kijktafels, en manieren om samen met de kinderen de catechismus door te nemen.
Je kunt dus samen na het lezen gaan knutselen, terwijl je erover doorpraat of vragen stelt.

Wat een verantwoordelijkheid is het. Wij merken het steeds weer. En hoe vaak het er toch weer bij in schiet. Hoe moeilijk het is om voor ieder kind wat te doen, zodat ze allemaal betrokken zijn.

Hoe doen jullie dat?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Lief en Teer Persoonlijk

Update | Een blik in de toekomst

gedenkboom foetushof stille geboortes lief en teer webshop rouw verdriet miskraam zwangerschap baby foetus

Druk, druk, druk. Echt. De afgelopen maand (nou ja, eigenlijk maanden al wel), is het erg druk in ons gezin. Helemaal nu ik meer werk. Twee jaar terug werkte ik één dag op school in Opheusden en een halve dag op school in Ochten. Inmiddels werk ik niet meer in Ochten en is er in Opheusden een halve dag bij gekomen. Dus werk ik nu de hele maandag én de vrijdagochtend op school in Opheusden. Maar dat wisten de meesten van jullie wel. Ik geef groep 1 tot 8 Engelse les. Daarbij werkte ik in december bij een kinderdagverblijf, maar dat bleef bij die ene maand. Dus wat nu?

Netwerken met Lief en Teer

Ik wilde al een tijdje nieuwe contacten leggen met Lief en Teer, om de webshop meer op de kaart te krijgen in Nederland. Ik vind het zó waardevol, dat ik er echt nieuwe stappen mee wil zetten. Ik ben daarom van plan om met andere bedrijven en organisaties samen te gaan werken, op een manier. Al is het maar dat ze flyers van mijn webshop in hun kantoor of praktijk leggen. Hier en daar is dat al gebeurd, maar dit wil ik uitbreiden. Daarbij denk ik dat Lief en Teer er goed aan doet om contacten te hebben met begrafenisondernemers. Het klinkt heftig, vind je niet? Het is best een drempel, maar het is passend. Hopelijk vinden de begrafenisondernemingen het ook waardevol om mijn webshop in hun netwerk op te nemen. Zo kunnen we samen misschien meer mensen helpen in hun verdriet. 

Ondertussen heb ik ook al contact met Stichting Stille Geboortes. Zij hebben iets heel moois voor elkaar gekregen: op drie begraafplaatsen in de Neder-Betuwe is een gedenkboom geplaatst en een foetushof, waar kindjes onder de 24 weken begraven kunnen worden. Hoe waardevol!

Hup, met die pen!

Naast alles rondom Lief en Teer (want achter de schermen gebeurt er nog wel meer voor de webshop), wil ik meer gaan schrijven. Eerlijk is eerlijk: de blog heeft wat minder aandacht gehad en dat vind ik toch niet fijn. Ik mis het schrijven en heb weer volop inspiratie, dus ik ga er weer lekker voor zitten. Elke week minstens een blog, over welk onderwerp dan ook. En heb je suggesties? Laat maar horen hoor! Ik heb altijd wel interesse in jullie ideeën!

Ik heb wel besloten wat meer te laten zien van onze identiteit. Jullie weten wel dat we christelijk zijn, maar op de blog is er niet heel veel van te zien. Je kunt dus in de toekomst ook in deze categorie wat meer lezen. Ik merk dat ik het belangrijk vind om daarvan wat meer uit te dragen. Lees gerust mee!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Lifestyle Persoonlijk Samenwerking

Op zolder | Een meisjeskamer inrichten

meisjeskamer zolder inrichting bed slaapkamer kinderkamer

Zoals jullie wel weten, verwachten wij begin april ons derde kindje. Dit is voor ons een wonder, want kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend. En al helemaal niet als je PCOS hebt. Dat betekent wel dat er wat geschoven moet worden op de bovenverdiepingen. Daar zijn we nu dan ook druk mee bezig. De oudste twee krijgen allebei een nieuwe kamer, zodat de kleine spruit straks op de babykamer kan slapen, waar momenteel Luc slaapt. Luc verhuist naar de kamer van Rosemarijn en Roos zelf verhuist naar de zolder. Daar is haar nieuwe kamer al een eind af. Lees je mee wat de plannen waren en hoe het er nu ongeveer uitziet?

Het idee van de meisjeskamer

Ik was al langer op zoek naar leuke ideeën voor de meisjeskamer op zolder. Een tijd geleden werd daar al het lakwerk al netjes gewit door mijn moeder en mijn zus. Er is op de zolder namelijk heel wat hout, dat gelakt was. En dan in een gelige kleur, wat echt niet fris stond. Nu is alles daar weer lekker fris wit. Ik wilde Rosemarijn graag een kamertje geven waar ze lang mee zou kunnen doen. Een echte meisjeskamer. Daarom koos ik voor een paars-roze muurverf en een schattig wit behang met zwarte vlekken. Rustig en toch gezellig. Er ligt laminaat op de vloer, dus daar hoefde niks aan gedaan te worden. Ook hingen er al rolgordijntjes, dus ook dat was al klaar. Dus verfden we twee muren en kregen de andere twee muren een behangetje.

De aankleding van de kamer

Ondertussen was mijn vader al flink druk geweest met het maken van een bureautje. Ik wilde er graag eentje waar ze haar huiswerk later aan zou kunnen maken en ook wilde ik dat het mooi zou passen bij het bed wat ze zou krijgen. Dat bed is ooit gemaakt door Augustijn, toen we nog verkering hadden. Het bureau is dan ook in ongeveer dezelfde kleur gebeitst. Bij het bureau staat een zwart stoeltje. Op het bureau staat een kartonnen ladenbak met allerlei knutselspullen erin, die Rosemarijn kreeg voor haar verjaardag. Ik schafte een nieuwe wekker voor haar aan, die perfect bij de kleur van de muur past. Maar de details…die misten nog.

meisjeskamer zolder inrichting bed slaapkamer kinderkamer

De finishing touch

Maar nu er twee meubels staan en de muren mooi zijn, is het kamertje nog niet af. Zo zijn er nog twee kastdeuren, die een leuke deurknop moeten hebben. Ik wil dat hetzelfde oplossen als in haar oude kamer: een mooie leren lus. En dan ook nog eens in een leuke kleur. Welke? Daar ben ik nog niet uit. In haar oude kamer had ik voor gele lusjes gekozen. 

Naast het bureau, waar genoeg opbergruimte is, wil ik ook zeker nog een boekenplankje. Die heeft ze nu in haar huidige kamer ook, maar om het passend te houden, wil ik een mooie houten plank, die aan de muur bevestigd wordt met een leren plankdrager set. Ik zie het vaak op Pinterest en het blijft mooi! De leren lusjes daarvan wil ik dan ook in dezelfde kleur als de lusjes aan de kasten. De kledingkast is ingebouwd, dus dat scheelt een heleboel ruimte. Ideaal. 

Boven het bed van Rosemarijn zou ik nog graag een piek hebben met een roze klamboe en wil ik een lange sliert met lampjes in roze bolletjes. Misschien ken je het wel. Heel gezellig!

Over gordijnen of vitrage denk ik nog na, want ik weet niet of het makkelijk te bevestigen is met openslaande ramen in een dakkapel. Wat denken jullie?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Kids Persoonlijk

3x De eerste keer op één dag | Wat een dubbel gevoel!

de eerste keer school kinderdagverblijf nieuwe baan werkdag blog dochter zoon kleuter dreumes mama

Een nieuwe periode is aangebroken en ik vind het allemaal erg dubbel. Op één dag gebeurt er een heleboel. Drie keer de eerste keer en dat valt aan de ene kant best wel zwaar. Natuurlijk wist ik al tijden dat het er aan zat te komen en heb ik genoeg tijd (lees: sinds april) gehad om aan het idee te wennen en me voor te bereiden, maar alsnog is het voor mij wel slikken. 

Een hele dag zonder mama

Maandag bracht ik Luc voor de eerste keer naar het kinderdagverblijf, om daar een hele dag te blijven. Vorige week mocht hij een middagje wennen, maar nu was het dan toch echt. Heel echt. En net als vorige week, leek hij het helemaal prima te vinden. Hij was reuze geïnteresseerd in de kindjes en hij vond het best om te worden overgedragen aan de juf. Wel keek hij me met grote ogen na achter het raam, toen ik met Rosemarijn in de auto wegreed. Slik, slik! Wat dacht hij op dat moment? Ik voelde me een rotmoeder. Ik liet hem zomaar achter. Ook al weet ik dat hij het echt wel leuk heeft, toch kwam het schuldgevoel even om de hoek kijken. Een hele dag hè! Van acht uur tot vijf uur. Dat is niet niks! Voor mij niet en voor hem ook zeker niet. Ik hoop maar dat hij een fijne dag heeft en mij niet al te heftig mist. Andersom is dat wel zo hoor.

de eerste keer school kinderdagverblijf nieuwe baan werkdag blog dochter zoon kleuter dreumes mama

Onder de vleugels van de juf

Rosemarijn was, tegen onze verwachtingen in, heel erg kalm over het idee dat ze naar school zou gaan. Het hele weekend al, terwijl wij met een vreemd gevoel en een knoop in de maag rondliepen. Hallo! Jouw eerste keer naar school! Geeft dat dan geen spanning? Nee hoor. En ook tijdens de schoolopening (een uur lang thuis online meeluisteren naar een Bijbelverhaal en mededelingen) was ze lekker rustig. Ze speelde met Duplo en ging puzzelen en kleien. Geen probleem. Al zingend. Zelfs toen het tijd was om naar school te gaan, was er geen greintje spanning bij haar te bekennen. Ze had er gewoon zin in. Iets nieuws, iets wat helemaal voor haar alleen is. Zonder papa en mama. Ik bracht haar in de klas, met een een beetje onwil wel. Hoe zou het haar vergaan, zo alleen in een groep vol onbekenden en zonder papa en mama? Maar nee hoor, geen probleem. Ze keek op haar gemak naar alle klasgenootjes die binnendruppelden en gaf me vrolijk een kus. Dag hoor, mama! En daar ging ik dan. Zonder kinderen. In de auto en rijden maar.

En de rest van de week? Ze had me gewoon niet meer nodig, zodra ze haar klas in liep. Ze voelde zich daar blijkbaar direct op haar gemak. Aandacht voor mij of Luc? Nee. In de klas is de juf aan de beurt. Oké. Dat is echt een stapje terug doen zeg! 

Een nieuwe werkplek

Ik begon natuurlijk deze week ook voor de eerste keer op mijn nieuwe werk. Al hoefde ik nog niet voor de klas, toch moest er het nodige gebeuren. Ik wilde contacten leggen met de nieuwe collega’s, de school verkennen en samen met de docenten bespreken hoe zij mijn lessen graag zouden zien. Wat er van mij verwacht wordt. De ene wilde alles van de Engelse lessen aan mij overdragen, de ander wilde zelf ook nog wel wat doen, naast de maandag. Met die informatie kon ik op mijn eigen plekje (heerlijk een eigen lokaal om alleen in te werken en met groepjes leerlingen aan de gang te gaan) de lessen voor aanstaande maandag voorbereiden. Erg wennen weer hoor, zo’n nieuwe omgeving. Vooral omdat ik in mijn achterhoofd erg veel aan de kinderen dacht. Oh en daarbij kwam natuurlijk ook nog dat ik meteen op dag één kon vertellen dat ik zwanger was. Even een drempel, maar gelukkig werd er helemaal niet vervelend gereageerd. En wat was ik blij dat ik aan het einde van de dag Luc kon ophalen en thuis een vrolijke man en dochter aantrof! 

Hoe was jullie eerste school- of werkdag?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?