Wil je meelezen hoe het bij ons thuis gaat? Ik deel verschillende dingen waar wij tegenaan lopen, geef je een kijkje in onze geldzaken en deel hoe wij dingen aanpakken als het gaat om de kinderen, me-time en nog veel meer. Mijn blog is niet alleen voor mensen die leuke en praktische tips willen, maar juist ook voor mensen die ons wat beter willen leren kennen en met ons mee willen leven en lezen!
Zaterdagochtend, 4 maart. Ik ben er helemaal klaar mee. Wij zijn vanaf dinsdag allemaal ziek (alleen Rosemarijn en Thamar zijn opgeknapt) en koortsig. We hoesten, snotteren en liggen voor pampus op de bank. Omdat de kinderen beneden zijn deze dagen, kan Koda niet los. Dus hij ligt in zijn hokje of is buiten. We maken geen lange wandelingen, want dat kunnen we zelf niet aan. Ik voel me schuldig richting hem en wil echt een beter thuis.
We hebben Koda nu twee weken precies en hij is nog steeds niet naar ons overgeschreven. We hebben nog geen paspoort ontvangen, geen chipnummer. Niks. We kunnen niks. Impulsief besluit ik Koda mee te nemen naar de dierenarts, om zijn chip uit te lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Thuis zoek ik het nummer op in de database en zie dat Koda niet op naam staat van ons. En ook niet op naam van Raoul, de “vorige eigenaar”. Er staan twee andere telefoonnummers bij. Ik bel.
Een onbekende stem vraagt wie ik ben. En ik doe mijn verhaal. De hond, twee weken terug gekocht bij Raoul, die hem drie jaar heeft gehad. Over de rode vlaggen, het in gebreke blijven van Raoul, die ons geen gegevens van Koda geeft.
De man aan de andere kant van de lijn is zo’n beetje sprakeloos.
“Drie jaar?” Zegt hij, “Ik heb hem zélf drie en een half jaar gehad en hem afgelopen augustus bij Raoul gebracht. Wij kregen een kindje en Koda is erg nerveus rondom kinderen. Hij heeft onze buurjongen ook gebeten.”
Je kunt wel begrijpen dat ik schrok. Raoul heeft ons een hond verkocht, wetend welk groot risico dat voor ons zou zijn.
“Ik heb hem kosteloos aan hem gegeven, omdat hij hem graag wilde, een goede match leek. Geen kinderen ook, want ze konden geen kinderen krijgen zei hij.” Vervolgde de man aan de telefoon.
“Ze is vorige week bevallen.” Antwoordde ik.
Het maakte hem boos en verdrietig. Er is zoveel (tegen ons en tegen hem) gelogen. Hij had ook niks van Raoul vernomen dat Koda verkocht zou worden. Dus mijn telefoontje verbaasde hem enorm.
Ik legde uit dat het bij ons echt niet kon, zo. Koda heeft zo niet het leven wat hij nodig heeft en wij ook niet. Dat snapte hij gelukkig en schoot meteen te hulp. Hij had nog een geïnteresseerde, die hij zou contacten. En een vriendin, die misschien tijdelijk op Koda wil passen, tot er een goed thuis voor hem gevonden is.
Het asiel vonden hij en ik namelijk allebei niet echt een optie en er is niet heel veel reactie gekomen op mijn oproepen.
De rest van de dag wachtten we af. Zondag kreeg ik bericht. De vriendin van de man wil Koda komen halen en tijdelijk opvangen, zodat er rustig naar een thuis gezocht kan worden.
Uiteindelijk komt Koda dus terug bij vrienden van zijn eerste baas, die hem heeft gehad vanaf pup. We hopen dat dit vandaag gebeurt.
Maar waar is nu over gelogen? Onder andere:
- De registratie is niet overgezet naar ons (sterker nog, die stond nooit op naam van Raoul, dus Koda was ook nooit van hem en nooit van ons) daarbij hebben we nooit zijn paspoort ontvangen.
- Koda blaft heel veel, terwijl gezegd werd dat Koda amper iets liet horen.
- Koda is heel onrustig naar andere honden (nou, dat gedrag kende Raoul helemaaaaaaaal niet)
- Agressief naar vreemden en kinderen (nee hoor, nooit. Vreemd wel, dat ie ons allemaal beet op één dag dan)
- Koda zou 3 jaar bij Raoul zijn geweest (nee, pas sinds augustus 2022)
- Koda ging altijd met Raoul mee op de boot (nee, maar wel bij zijn eerste eigenaar).
En er is vast nog veel meer, waar ik nu niet zomaar aan denk.
Gelukkig is er een tijdelijke oplossing voor Koda en ik hoop dat ik samen met de échte eigenaar een forever home kan vinden voor deze lieve hond.
Volg je The Stout Journal al op Social Media?
