Heb je deel 1 van Melissa’s verhaal al gelezen?
Ik had de eerste terugplaatsing op de verjaardag van mijn schoonmoeder die overleden is. Mooier kon het niet. En wonder boven wonder had ik twee weken later een positieve test in handen! De eerste in drie jaar. We waren zo blij en ik droomde al over hoe het allemaal zou verlopen. Helaas vielen we al snel weer van die wolk af. Met vijf weken begon ik bloedverlies te krijgen en verloor ik het vruchtje. Ik had een miskraam. Wat heb ik gehuild. Ik was er kapot van. Ik nam de ruimte en tijd voor dit verdriet, maar we hadden nog kansen dus ik gaf de hoop niet op.
Ook was ik natuurlijk nog onder behandeling voor die afwijkende cellen. En na wat onderzoeken en biopten zag het er niet meteen heel ernstig uit en moest ik een half jaar later terugkomen om een nieuw uitstrijkje te maken. Ze gingen er vanuit dat mijn lichaam zelf die cellen op zou ruimen. Dit gebeurt namelijk in de meeste gevallen wel. Maar niet bleek minder waar. Het waren nu dus echt kwaadaardige cellen. Ik had baarmoederhalskanker.
Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik heb kanker. Kan ik dan nog wel kinderen krijgen? Moet ik chemo? Word ik kaal? Ga ik dood? Dit waren allemaal vragen die meteen in me opkwamen.
De tumor
Er volgde een MRI-scan en een inwendig onderzoek onder narcose om te bepalen hoe groot de tumor was en of er uitzaaiingen waren. De tumor zat op een gunstige plek en was klein genoeg om in aanmerking te komen voor een baarmoederbesparende operatie en ze hadden niet het vermoeden dat er uitzaaiingen waren. Ik werd doorgestuurd naar het Radboud in Nijmegen omdat ze alleen in dit ziekenhuis deze operatie uitvoerden.
Gelukkig ging het allemaal snel en kon ik snel terecht voor de operatie. Wel zou ik na de operatie pas zeker weten of ik daadwerkelijk mijn baarmoeder kon behouden en of er geen uitzaaiingen van de tumor waren. Ook kreeg ik na de operatie te horen of er nog chemo of bestralingen nodig waren.
De operatie is goed verlopen. De tumor was verwijderd en de snijvlakken waren schoon. Ook zijn er lymfeklieren en steunweefsel verwijderd. Er was geen verdere behandeling nodig en ik moest elke drie maanden op controle. Uiteindelijk waren alle controles goed en werd ik genezen verklaard.
Hierdoor stond ons traject wel een jaar lang op een laag pitje en we waren dan ook ontzettend blij dat we weer groen licht kregen om verder te gaan.
De overige vier ingevroren embryo’s hebben ons geen positieve test meer opgeleverd. Dus door naar de tweede poging. Deze liep vrijwel precies hetzelfde. We hadden vijf embryo’s. De eerste en verse terugplaatsing was raak maar ook met vijf weken ging dit weer mis.
Nog steeds geen baby
We hadden dus twee pogingen gehad en nog steeds geen baby. De moed begon ons langzaam toch echt in onze schoenen te zakken. En we hadden ook geen fijn gevoel meer bij dit ziekenhuis, omdat ze bleven zeggen dat er geen oorzaak was waarom het niet lukt. Ook had ik het gevoel dat ze ons niet serieus namen en waren de verpleegkundigen vaak helemaal niet vriendelijk en begripvol, terwijl je dit wel mag verwachten vind ik.
We maakten de keuze om naar het buitenland te gaan voor onze kinderwens. We hadden hier goede verhalen over gehoord en hier konden ze toch wat meer onderzoeken doen.
We zijn toen naar Duitsland gegaan. Kregen een intake gesprek en we voelden ons meteen erg prettig hierbij. Er werd veel meer naar de persoon gekeken in plaats van alleen maar een vast protocol te volgen. Er werden eerst onderzoeken gedaan. Ik kreeg een onderzoek naar de plasmacellen en natural killer cells (nk-cellen). Deze waren beide fors verhoogd waardoor er verhoogde kans is op miskramen en innestelingsproblemen. Hiervoor krijg ik nu medicatie.
Ook krijg ik bloedverdunners omdat het antifosfolipidensyndroom bij mij is vastgesteld. Dit is een auto-immuunziekte en zorgt voor een verhoogde bloedstolling waardoor trombose kan ontstaan. Mijn eicelkwaliteit bleek ook niet optimaal te zijn. Dus toch redenen waarom het misschien nog niet gelukt is.
We hebben onze derde poging hier gedaan. Hier hadden we helaas maar een goede vijfdaagse embryo uit verkregen. Maar ook deze keer wel weer een positieve test. We hadden er een goed gevoel bij en dachten dat de medicatie hun werk deed. Het moest wel goed gaan deze keer. Maar weer kregen we een flinke klap te verwerken. Het ging weer mis rond de vijf weken.
Een onzekere toekomst
Ik kon niet meer. Ik kon het niet meer aan en was helemaal op. We besloten een pauze te nemen en goed na te denken wat we wilden.
Maar ik wist dat er een zorgverzekeraar was die ook nog een vierde poging zou vergoeden. Want een poging zelf betalen is niet niks. Dus ik stapte over naar deze zorgverzekering en we wilden toch echt die vierde poging nog proberen. Daaruit zijn vier goede dag vijf embryo’s uit ontstaan. We hebben er één van teruggeplaatst gekregen, maar deze heeft zich helaas niet ingenesteld.
We hebben nog drie ingevroren embryo’s en dan is onze vierde poging voorbij.
Dit maakt me ontzettend angstig. Ik ben bang dat ik nooit moeder zal worden. Maar ik probeer hoop te houden en de moed nog niet te verliezen. Elke terugplaatsing is een kans op een kindje. Het moet gewoon lukken!
Volg je The Stout Journal al op Social Media?
Neem ook eens een kijkje op Lief en Teer!
