Lief en Teer

Ons kinderwens traject begon eind 2015. Mijn man, Gydo, en ik waren ongeveer een half jaar getrouwd toen ik stopte met de pil slikken. Ik was aan de pil gegaan vlak voor ons huwelijk, omdat Gydo op dat moment nog studeerde. We dachten dat het op dat moment een verstandige keuze was. Helaas pakte het verkeerd uit. Ik kwam zo veel aan in een half jaar tijd dat ik van maat 40/42 naar een maat 48/50 ging. We besloten dus te stoppen met de pil en gingen ervan uit dat ik snel zwanger zou zijn. Dit wilde we heel graag want wij hebben allebei al jaren in ons hoofd dat we een (groot) gezin wilden. 

Naar de fertiliteitspoli

Mijn cyclus was door die periode aan de pil behoorlijk in de war. We gingen dus naar de huisarts en zij stuurde ons door naar de poli fertiliteit. Eenmaal daar vroeg de arts hoe wij onze toekomst zagen. met of zonder kinderen, op welke termijn en of we een traject in wilden. Wij gaven aan dat we eerst wilden weten of het überhaupt mogelijk was voor ons om op de natuurlijke manier kinderen te krijgen.

Ik kreeg onderzoeken, een inwendige echo en bloedtesten om te kijken of er iets mis was. Uit die onderzoeken kwam dat alles bij mij helemaal in orde was. Het feit dat mijn cyclus nog niet in orde was na de pil, zou komen doordat mijn lichaam moeite had met de hormoonbalans herstellen. We werden afgescheept met het ‘je bent te dik, dus val maar af dan komt het vanzelf goed’ verhaal. Ik voelde mij totaal niet serieus genomen. Mijn gewicht is mijn hele leven al tegen mij gebruikt en zou ook nu was het weer de oorzaak zijn. 

“Je bent gewoon te dik”

We zijn hierna een aantal jaar aan het proberen geweest om zonder hulp zwanger te raken. Halverwege 2020 zijn we weer terug gegaan naar de huisarts om opnieuw een verwijzing te krijgen voor de poli fertiliteit. Na 5 jaar ‘gewoon’ proberen, een hele berg aan ovulatietesten, negatieve zwangerschapstesten, het meten van mijn temperatuur en bijna dagelijks seks hebben en dat registreren, was ik er klaar mee. Onze, maar vooral mijn, kinderwens was zo groot dat we het nog eens wilden proberen om een traject in te kunnen.

We vroegen om een verwijzing en ik vroeg ook gelijk om een verwijzing voor een diëtist. We kregen ze allebei en na een week had ik mijn eerste gesprek bij de diëtiste. Voor de poli fertiliteit moesten we wachten tot december voordat we ertussen konden. Eenmaal daar wilden ze Gydo zijn zaad testen, ook daar was alles perfect. Het scoorde zelfs zo hoog dat ze vertelden niet vaak zo’n goed monster te hebben getest. Ik kreeg weer bloedtesten en ook daar kwam weer niets uit. Dus moest het aan mijn gewicht liggen. Mijn BMI was op dat moment buiten de grenzen van de voorwaarden voor een fertiliteitstraject. Ik moest eerst 20 kilo afvallen wilden ze überhaupt onderzoeken doen. 

Van het kastje naar de muur

Kast – muur. Hier hebben we zo ontzettend veel verdriet om gehad. Ondertussen liep mijn traject bij de diëtiste ook vast. Ik sportte 3 tot 4 keer in de week, had mijn hele eetpatroon aangepast en was zelfs zo goed bezig dat ik al niet eens meer in aanmerking kwam voor een GLI (gemengde leefstijl interventie), ze konden mij namelijk niet meer bieden dan wat ik al deed. Ik viel wel af, maar heel weinig en het kwam er haast net zo snel weer aan.

Ondertussen ben ik weer terug op het gewicht waarmee ik begon. Ik zit nu in een traject voor een maagverkleining, in de hoop dat het dan wel lukt om af te vallen. Als ik eenmaal afgevallen ben mag ik terug naar de poli en dan gaan ze wel de onderzoeken doen, maar alleen als mijn BMI binnen de grenzen valt. Als ik een maagverkleining krijg, moeten we onze kinderwens nog even uitstellen. Je mag namelijk een jaar na de operatie pas zwanger worden in verband met de gezondheidsrisico’s. 

Onze wens

Onze kinderwens blijft hetzelfde, wij willen nog steeds graag een groot gezin en daar hebben we bijna alles voor over. Gelukkig kunnen Gydo en ik praten en hebben we wel gezegd dat onze wens niet ten koste mag gaan van ons huwelijk en zijn we ons nu aan het oriënteren op wat er nog meer aan mogelijkheden zijn om onze wens uit te kunnen laten komen. We hopen nog steeds op een kindje van onszelf, maar voor nu is de realiteit zo dat we nog even geduld moeten oefenen.

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Ben of ken jij iemand met verdriet rondom de kinderwens? Kijk vooral even op Lief en Teer!

Heb je deel 1 van Melissa’s verhaal al gelezen?

Ik had de eerste terugplaatsing op de verjaardag van mijn schoonmoeder die overleden is. Mooier kon het niet. En wonder boven wonder had ik twee weken later een positieve test in handen! De eerste in drie jaar. We waren zo blij en ik droomde al over hoe het allemaal zou verlopen. Helaas vielen we al snel weer van die wolk af. Met vijf weken begon ik bloedverlies te krijgen en verloor ik het vruchtje. Ik had een miskraam. Wat heb ik gehuild. Ik was er kapot van. Ik nam de ruimte en tijd voor dit verdriet, maar we hadden nog kansen dus ik gaf de hoop niet op.  

Ook was ik natuurlijk nog onder behandeling voor die afwijkende cellen. En na wat onderzoeken en biopten zag het er niet meteen heel ernstig uit en moest ik een half jaar later terugkomen om een nieuw uitstrijkje te maken. Ze gingen er vanuit dat mijn lichaam zelf die cellen op zou ruimen. Dit gebeurt namelijk in de meeste gevallen wel. Maar niet bleek minder waar. Het waren nu dus echt kwaadaardige cellen. Ik had baarmoederhalskanker.  
Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik heb kanker. Kan ik dan nog wel kinderen krijgen? Moet ik chemo? Word ik kaal? Ga ik dood? Dit waren allemaal vragen die meteen in me opkwamen. 

De tumor

Er volgde een MRI-scan en een inwendig onderzoek onder narcose om te bepalen hoe groot de tumor was en of er uitzaaiingen waren. De tumor zat op een gunstige plek en was klein genoeg om in aanmerking te komen voor een baarmoederbesparende operatie en ze hadden niet het vermoeden dat er uitzaaiingen waren. Ik werd doorgestuurd naar het Radboud in Nijmegen omdat ze alleen in dit ziekenhuis deze operatie uitvoerden.  

Gelukkig ging het allemaal snel en kon ik snel terecht voor de operatie. Wel zou ik na de operatie pas zeker weten of ik daadwerkelijk mijn baarmoeder kon behouden en of er geen uitzaaiingen van de tumor waren. Ook kreeg ik na de operatie te horen of er nog chemo of bestralingen nodig waren. 

De operatie is goed verlopen. De tumor was verwijderd en de snijvlakken waren schoon. Ook zijn er lymfeklieren en steunweefsel verwijderd. Er was geen verdere behandeling nodig en ik moest elke drie maanden op controle. Uiteindelijk waren alle controles goed en werd ik genezen verklaard.  

Hierdoor stond ons traject wel een jaar lang op een laag pitje en we waren dan ook ontzettend blij dat we weer groen licht kregen om verder te gaan.  

De overige vier ingevroren embryo’s hebben ons geen positieve test meer opgeleverd. Dus door naar de tweede poging. Deze liep vrijwel precies hetzelfde. We hadden vijf embryo’s. De eerste en verse terugplaatsing was raak maar ook met vijf weken ging dit weer mis. 

Nog steeds geen baby

We hadden dus twee pogingen gehad en nog steeds geen baby. De moed begon ons langzaam toch echt in onze schoenen te zakken. En we hadden ook geen fijn gevoel meer bij dit ziekenhuis, omdat ze bleven zeggen dat er geen oorzaak was waarom het niet lukt. Ook had ik het gevoel dat ze ons niet serieus namen en waren de verpleegkundigen vaak helemaal niet vriendelijk en begripvol, terwijl je dit wel mag verwachten vind ik. 
We maakten de keuze om naar het buitenland te gaan voor onze kinderwens. We hadden hier goede verhalen over gehoord en hier konden ze toch wat meer onderzoeken doen. 

We zijn toen naar Duitsland gegaan. Kregen een intake gesprek en we voelden ons meteen erg prettig hierbij. Er werd veel meer naar de persoon gekeken in plaats van alleen maar een vast protocol te volgen. Er werden eerst onderzoeken gedaan. Ik kreeg een onderzoek naar de plasmacellen en natural killer cells (nk-cellen). Deze waren beide fors verhoogd waardoor er verhoogde kans is op miskramen en innestelingsproblemen. Hiervoor krijg ik nu medicatie.  

Ook krijg ik bloedverdunners omdat het antifosfolipidensyndroom bij mij  is vastgesteld. Dit is een auto-immuunziekte en zorgt voor een verhoogde bloedstolling waardoor trombose kan ontstaan. Mijn eicelkwaliteit bleek ook niet optimaal te zijn. Dus toch redenen waarom het misschien nog niet gelukt is. 

We hebben onze derde poging hier gedaan. Hier hadden we helaas maar een goede vijfdaagse embryo uit verkregen. Maar ook deze keer wel weer een positieve test. We hadden er een goed gevoel bij en dachten dat de medicatie hun werk deed. Het moest wel goed gaan deze keer. Maar weer kregen we een flinke klap te verwerken. Het ging weer mis rond de vijf weken. 

Een onzekere toekomst

Ik kon niet meer. Ik kon het niet meer aan en was helemaal op. We besloten een pauze te nemen en goed na te denken wat we wilden. 

Maar ik wist dat er een zorgverzekeraar was die ook nog een vierde poging zou vergoeden. Want een poging zelf betalen is niet niks. Dus ik stapte over naar deze zorgverzekering en we wilden toch echt die vierde poging nog proberen. Daaruit zijn vier goede dag vijf embryo’s  uit ontstaan. We hebben er één van teruggeplaatst gekregen, maar deze heeft zich helaas niet ingenesteld. 

We hebben nog drie ingevroren embryo’s en dan is onze vierde poging voorbij. 

Dit maakt me ontzettend angstig. Ik ben bang dat ik nooit moeder zal worden. Maar ik probeer hoop te houden en de moed nog niet te verliezen. Elke terugplaatsing is een kans op een kindje. Het moet gewoon lukken! 

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Neem ook eens een kijkje op Lief en Teer!

Melissa heeft een grote kinderwens, maar op reis naar haar eerste grote wonder, gebeuren er nare dingen. Het loopt helemaal niet zoals verwacht en heftig nieuws volgt.

Al van kleins af aan wist ik dat ik heel graag moeder wil worden. Ik wilde het liefst een groot gezin. In 2014 besloten we deze stap te zetten en stopte ik met de pil. We gingen er vanuit dat het wel even zou duren voor het raak was. Maar na een jaar was het nog steeds niet gelukt. Ik ging naar de huisarts en vertelde dit. De huisarts zei dat we ons nergens zorgen om hoefde te maken en het nog maar een paar maandjes moesten proberen. Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels begon ik me zorgen te maken over dat er iets mis was en het daarom nog niet gelukt was. 

Een IUI traject

De huisarts stuurde ons door naar de gynaecoloog en hier volgde een aantal onderzoeken. Het sperma werd onderzocht en bij mij werd er een foto van mijn baarmoeder gemaakt en gekeken of mijn eileiders goed doorgankelijk waren. Bij mij was alles in orde en bij mijn man was het sperma van iets mindere kwaliteit. Maar op de natuurlijke manier zwanger worden zou volgens hen geen probleem moeten zijn.  

Ik zag de bui al hangen dat we weer naar huis werden gestuurd en het zal nog maar moeten proberen. Maar gelukkig kwam de gynaecoloog met het advies om het IUI traject in te gaan in combinatie met hormonen. Ik was blij dat we serieus genomen werden.  

Ik dacht: “Ach dit doen we wel even. Nu lukt het vast wel.” Maar het viel me erg tegen. Alle hormonen en de bijwerkingen die ik hiervan kreeg, had ik niet aan zien komen. Ik kon er moeilijk mee dealen en was soms helemaal niet meer mezelf. Maar ik had goede hoop. Helaas hadden we na zes IUI behandelingen nog steeds geen positieve test in handen. 

Een stap verder: ICSI

Er werd een evaluatiegesprek ingepland. De gynaecoloog vertelde dat er na zes mislukte IUI behandelingen meestal door werd verwezen voor IVF/ICSI. Hiervoor moesten we wel naar een ander ziekenhuis. Dit lag drie kwartier van ons vandaan dus dit was prima te doen.  

Er werd een intake ingepland. Tijdens de intake werden er vragen gesteld en kregen we uitleg over wat deze behandelingen precies inhield. Er werd nog wat bloed afgenomen bij ons allebei en weer werd het sperma onderzocht. Op basis van deze uitslag kozen ze voor ICSI. Bij mij werd er een uitstrijkje gemaakt. Hiervan kregen we later de uitslag en dan konden we starten.  

Nog meer kinderwensverhalen lezen? Dat kan hier.

Kanker? Ik? 

Een paar weken later ging de telefoon. Het was het ziekenhuis met de uitslag van het uitstrijkje. Ik weet het nog goed. Ik stond in een winkel en het was alsof de grond onder mijn voeten weg werd getrokken. Er waren afwijkende cellen aangetroffen en dit moest verder onderzocht worden. Dit kon in mijn eigen ziekenhuis. Ik wist niet wat ik hoorde en schrok er heel erg van. Ik was op dat moment pas vierentwintig. Dit kan toch niks ernstigs zijn? Je krijgt op je vierentwintigste toch niet al kanker? Alleen oude mensen krijgen dit. Ik niet. 

We mochten ondanks die uitslag wel starten met ICSI. Ik begon met hormonen spuiten en toen alle eitjes groot genoeg waren, werd de punctie ingepland. Wel had ik milde overstimulatie want er groeiden teveel eitjes, maar gelukkig kon de punctie wel door gaan. 

Ik onderging het allemaal maar zonder dat ik wist wat me te wachten stond. Maar de eerste punctie was echt het pijnlijkste wat ik ooit had meegemaakt. Nu had ik wel ondergewicht waardoor ze me niet veel pijnstilling konden geven dus dat verklaarde ook de pijn. En door die overstimulatie deed het ook meer pijn. Ik viel bijna flauw omdat ik begon te hyperventileren van de pijn. Uiteindelijk werden er negentien eiblaasjes aangeprikt en hadden we op het einde van de rit nog vijf embryo’s over. Een hiervan werd er op dag drie teruggeplaatst en de anderen werden ingevroren.

Lees je volgende week mee met deel 2?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Neem ook eens een kijkje op Lief en Teer!