Browsing Category

Geloof

Geloof Persoonlijk

Stille tijd | Hoe en waarom doe ik dat?

Afgelopen week deelde ik op Instagram al dat ik stille tijd miste. Stille tijd als in: tijd voor mezelf om uit de Bijbel te lezen, het te bestuderen en onderzoeken en ook het bidden. Het liefst wilde ik het in de ochtend, om de dag ermee te beginnen, met volle energie. In de avond ben je vaak al moe en toe aan slapen, dus staat je brein ook al gauw uit. 

Helaas…het werkte niet

Ik miste dus stille tijd. Het is gewoon zo dat je met een heel gezin niet altijd tijd hebt voor jezelf. Daarom besloot ik een poosje terug om eerder op te staan. Dan had ik een half uurtje voor mezelf, voordat de kinderen uit bed moesten. Ja…een goed idee. Maar helaas, een half uur voordat de wekker gaat, zijn de kinderen al (half) wakker. Het gevolg daarvan was, dat ze mij naar beneden hoorden gaan en uit bed kwamen. Daaaag, stille tijd!

Een aantal weken gingen daarna voorbij, zonder stille tijd in de ochtend. En afgelopen week besloot ik: ik doe het anders. Ik maak een hoekje op onze slaapkamer, waar ik mijn stille tijd kan hebben, zonder dat de kinderen wakker worden van het kraken van de trap. Dus bestelde ik het één en ander, om het hoekje compleet te maken.

Een eigen hoekje inrichten

Wat ik aan heb geschaft?

  • een bureau van Ikea, smal, zodat het weinig plek inneemt
  • een zwevende wandplank voor aan de muur
  • een koffiezetapparaat voor één kop koffie (met thermosbeker erbij) in de kleur rose goud
  • een glazen voorraadpot voor de koffie met een houten deksel
  • een koffieschepje in de kleur rose goud
  • een bureaustoel (via marktplaats) 

Ik heb niet veel ruimte in de kamer, maar het hoekje in zijn geheel is ook klein. Het enige wat ik moet kunnen doen is mijn Bijbel en notitieboek neerleggen op het bureau, het koffiezetapparaat met voorraadpot neerzetten. Op het bureau of op de wandplank. 

Bijbelstudie en gebed

Waarom stille tijd?

Misschien vraag je jezelf wel af waarom ik zo moeilijk doe. Waarom moet je per se stille tijd? Waarom geef je daar geld aan uit? En waarom de koffie?

Zo’n anderhalf jaar geleden zijn Augustijn en ik meer gaan kijken naar de invulling van ons geloofsleven. Naar de manier waarop wij omgaan met God en Zijn Woord. Hoe we leven. Wat we doen met alles wat de Heere van ons vraagt en eist. Wat Hij tot ons zegt tijdens de kerkdienst, het lezen, bidden en zingen. We kwamen erachter dat we eigenlijk maar het ‘bare minimum’ deden. Als in een sleur. Gebedje bij het eten, lezen uit de Bijbel, dagafsluiting met een dagboek en gebed. Het voelde niet goed. We voelden er niks bij en we misten betrokkenheid van onszelf bij het geloof, maar ook misten we God dichtbij ons. 

De Heere betrekken bij mijn dag

De dag met de Heere beginnen is een basis voor mij. Ik kan de dag op dat moment bij Hem neerleggen. Vragen om hulp, een zegen. Vragen of Hij me wil behoeden voor verkeerde dingen. En vragen of Hij me wil leiden op Zijn weg, voor mijzelf, maar ook mijn gezin. In het opvoeden van de kinderen die dag. De ochtend beginnen met de Heere, geeft meer bewustheid de rest van de dag. Je vergeet dan minder snel om bij alles de Heere te betrekken. Ook in de kleine dingen. 

Heere, wilt U geven dat deze les vandaag goed loopt? Dat ik aandacht heb voor dit of dat kind? Wilt U ervoor zorgen dat ik niet ongeduldig ben naar mijn eigen kinderen? Dat ik hen kan geven wat ze nodig hebben? 

Het zijn maar kleine dingen, maar we hebben daar God wel voor nodig. En ik vergeet dat zelf erg vaak. Ik leef maar door. En als de dag dan soepel is verlopen, denk ik ook nog: “Zo, dat heb ik toch maar weer gefixt.” Alsof ik het kan, zonder dat de Heere mij de kracht ervoor geeft. 

Herken jij dat?

Oh en de koffie…Tja, dat is een stukje zelfzorg. Want meestal denk ik er de rest van de ochtend al niet meer aan. En dan drink ik dus geen koffie. 

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Geloof Kids

Spannend! | Voor het eerst naar de kerk met een peuter

naar de kerk met een peuter voor het eerst naar de kerk gereformeerd jongen kerk gereformeerde gemeente in nederland kerkgaan dominee preek dienst blog mamablog

Naar de kerk met een peuter. We deden het zo’n drie jaar terug ook al met Rosemarijn. Dat was in corona tijd. Met haar hadden we een lange tijd dat we niet naar de kerk mochten, dus gingen we met haar thuis ‘kerk oefenen’. Op de bank. Met een tasje snoepjes en alles. Dus voordat zij mee ging naar de kerk, wist ze al dat het een poos stilzitten zou zijn. Niet dat het daarom beter ging in de kerk hoor. Een strijd. Maar ook daar hebben we van geleerd. Zo strak als we toen waren naar Rosemarijn toe, zo relax kon ik naar Luc zijn, toen hij voor het eerst mee ging. Lees je mee over zijn eerste keer naar de kerk?

Zindelijk zijn is een must

Ik wilde Luc niet meenemen, voordat ik zeker wist dat hij niet onder de dienst alles nat zou plassen of te laat zou roepen dat hij moest poepen. Die geur wordt niet gewaardeerd door de mensen die om je heen zitten, natuurlijk. Dus, omdat hij zindelijk is nu, mocht hij mee. Wel liet ik hem thuis nog plassen en in de kerk nog eens, voordat de dienst begon. Een groot geluk: er is niks mis gegaan op dit gebied!

Lezen hoe wij in no-time de kinderen zindelijk hebben? Dat doe je hier.

Trotse moederkip

Daar liepen we. In de kerk met de peuter. Het gangpad door, naar onze bank. Rosemarijn voorop, want die zou wel eens laten zien hoe het allemaal moest. Luc volgde haar. Sjiek de friemel in zijn donkerblauwe pantalon, donkerblauwe blouse met witte stipjes en het bijpassende donkerblauwe gilet. Zijn voeten in zijn stoere bruine laarsjes. En ik sloot de rij, zo trots als een moederkip over haar kuikens. Een grijns op mijn gezicht.

Rosemarijn bleef bij de bank staan, om Luc en mij er eerst in te laten. Maar bij de bank bleef Luc staan. Er zat een man in de bank en dat was spannend. Ik tilde hem op en zette hem op zijn plekje. Ik ernaast en Rosemarijn aan mijn andere kant. Luc zat stijfjes naast me en durfde het eerste kwartier niet links of rechts te kijken. Roos daarentegen voelde zich een echte grote zus en zat als een dametje met haar benen over elkaar geslagen wijs te zijn. En ik kon het niet laten om te glimlachen. 

Stilzitten, mijn kind!

Tja, dat is een dingetje hoor. Stilzitten in de kerk. Ik was er bij Rosemarijn destijds zo strak op. Stilzitten. Niet zoveel geluid maken. Stop met omkijken. Niet zo spelen. Luisteren naar de dominee. Maar bij Luc nu denk ik alleen maar: ach, je bent een kind van tweeënhalf jaar oud. Hoe kan iemand ook maar van jou verwachten dat je stil zit en alles van de dienst in je opneemt? Hoe kan ik van je verwachten dat je niet om je heen kijkt om te zien wat iedereen doet? Wiebelen hoort erbij. Spelen met je knuffel hoort erbij. vragen om snoepjes ook. En dat mag. Er zijn maar weinig mensen (misschien wel helemaal niemand) die zich ergert aan kinderen die niet, net als volwassenen, netjes zitten en luisteren. Je kunt het gewoon niet verwachten in de kerk met een peuter. Maar al zat meneer niet stil, hij zat wel steeds tegen me aan of raakte me aan met zijn handje. Veilig bij mama.

“Poepje, mama?” 

Het enige wat ik van Luc heb gehoord in die anderhalf uur dat we in de kerk zaten, was twee keer de vraag of hij een snoepje mocht. “Tuuk poepje, mama?” 

“Ja zo, Luc. Na het zingen.” En dan was hij tevreden. 

Men zegt vaak: Ach, de eerste keer gaat altijd goed. En ja, dat is zo. Vaak zijn kinderen de eerste keer overweldigd door alle nieuwe dingen die ze horen en zien. En het is maar afwachten of het de volgende keer weer goed gaat. Maar ik ben trots en blij. Nu hij meegaat, is er weer een nieuwe fase aangebroken in ons gezin. Een rustigere zondagochtend thuis, met alleen Thamar. Een stukje groter worden van Luc. En Rosemarijn is niet langer het enige kind die meegaat. Zij is ook gegroeid door deze ontwikkeling. 

Trotse jongen

Ik was niet de enige die trots was die dag. Eigenlijk waren we dat allemaal. Als ouders en grote zus waren we trots op Luc. Om hoe goed hij het deed in de kerk. Maar Luc was zelf ook beretrots en rende het huis in, zodra de deur open was, om papa te vertellen: “Tuuk goed daan in kegguk, papa!”

Het blijft spannend hoor, zo’n kleine meenemen. Maar als ik zelf rustig blijf, blijft het kind dat meestal ook wel.

Hoe ging het bij jullie, toen je kind(eren) voor het eerst mee naar de kerk mochten?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Geloof Persoonlijk

Huisgodsdienst | Hoe doe je dat met kleine kinderen?

huisgodsdienst met kleine kinderen tips voorlezen bijbel bijbelverhaal kerk school knutselen

Huisgodsdienst. Best een dingetje, vinden wij. Het wordt genoemd in de kerk en natuurlijk is het belangrijk. Leren over God is niet iets wat kinderen alleen op zondag doen of op school. De taak ligt grotendeels echt bij de ouders. Maar hoe doe je dat nu en hoe houd je het vol? Op welke manier doe je het en waar haal je inspiratie vandaan?

Bij ons thuis merk ik dat het echt wel lastig is om een fijne manier te vinden, die bij de kinderen past. Bij álle kinderen. Want er is natuurlijk best wat leeftijdsverschil. Dus hoe doe je dat nu? Met welke middelen? Omdat wij zelf ook steeds weer met die vraag zaten, ben ik op zoek gegaan naar manieren die fijn (kunnen) zijn voor kinderen en ook middelen die je kunt gebruiken. Gratis!

Klein beginnen

Je hoeft helemaal geen grote stappen te zetten om te beginnen met huisgodsdienst. Het klinkt groot, maar het hoeft helemaal niet groot te zijn. Begin klein. En als het in je systeem zit (dit duurt een paar weken tot maanden), kun je er altijd iets bijvoegen. Je kunt bijvoorbeeld beginnen met vragen aan je schoolgaande kinderen, waar het Bijbelverhaal over ging, op school. Doe dat tijdens de avondmaaltijd en je hebt meteen een moment waarop de kinderen lekker hun verhaal kwijt kunnen. Dit is een klein begin waar wij ook mee willen beginnen. Je kunt zo samen doorpraten over het Bijbelverhaal en bedenken wat nu eigenlijk de les is in het verhaal.

Lezen hoe wij een kind voorbereiden om mee te gaan naar de kerk? Dat doe je hier!

Voorlezen

Een hele simpele en misschien ook wel vanzelfsprekend in je gezin: voorlezen. Er zijn genoeg boeken over verhalen uit de Bijbel. Denk aan de boekjes van Laura Zwoferink. Maar ook in kerkbladen en in De Wachter Sions staan vaak stukken voor de kinderen. Je kunt er bijvoorbeeld een wekelijks momentje van maken, om die te lezen. Wij kochten onlangs het boek: ‘Een olifant in het zwembad’ van Marjanne Hendriksen. Dit verhaal gaat over een gezin die voor zendingswerk naar Afrika verhuist en alle hoofdstukken weergeven een stukje christelijke karaktervorming. Denk aan: dienstbaarheid, geduld, vriendelijkheid, eerlijkheid, moed, zelfbeheersing en nog veel meer eigenschappen die horen bij een christen.

Verwerken door knutselen

Er zijn online ook veel materialen beschikbaar, zodat je na het lezen van een verhaal uit de Bijbel, samen kunt verwerken wat net gelezen is. Zo heeft Bijbels Opvoeden heel veel knutselmaterialen voor thema’s zoals Pasen, Kerst, biddag en dankdag. Maar ze hebben nog veel meer waar je veel aan kunt hebben. Bijbelroosters, interessante artikelen, boeken, ideeën voor kijktafels, en manieren om samen met de kinderen de catechismus door te nemen.
Je kunt dus samen na het lezen gaan knutselen, terwijl je erover doorpraat of vragen stelt.

Wat een verantwoordelijkheid is het. Wij merken het steeds weer. En hoe vaak het er toch weer bij in schiet. Hoe moeilijk het is om voor ieder kind wat te doen, zodat ze allemaal betrokken zijn.

Hoe doen jullie dat?

Volg je The Stout Journal al op Social Media?