Browsing Category

Baby

Kraambezoek | Do’s en don’ts

Posted on 14 mei 2021

kraambezoek baby newborn visite cadeau do en don't tips bezoek kinderen bevalling geboorte jongen meisje tip hulp

Oh wat leuk! Een baby geboren in je familie of kennissen- en vriendenkring. Dat betekent zwijmelen bij het zien van de kleine hummel en losgaan in de winkels voor het perfecte kraamcadeau. Maar wist je dat er eigenlijk ongeschreven regels zijn voor het kraambezoek? En dat er echt een flinke lijst met do’s en dont’s is voor de gasten? Dus voordat je bedenkt dat je spontaan wel even op de koffie kunt gaan met je dure boxpakje, ingepakt en wel: Lees dit eerst even door.

Geduld alsjeblieft!

Natuurlijk ben je reuze benieuwd naar dat nieuwe mensje en kun je niet wachten tot je hem of haar mag bewonderen, maar heb geduld. Ga niet meteen aan de telefoon hangen voor een afspraak en ga al helemaal niet spontaan langs ‘omdat je gewoon écht niet langer kunt wachten’. Er komt vast een geboortekaartje door de bus. Lees die even goed, want vaak geven ouders door wat ze wel en niet willen. Qua tijd bijvoorbeeld. Schikt voor jou juist ‘s avonds laat? Helaas pindakaas: voor nieuwbakken ouders is dit over het algemeen juist helemaal geen fijne tijd. Kijk dus naar de bezoektijden die de ouders doorgeven en houd je er ook aan.

Lekker lang hangen

Nee. Niet doen. Het is hartstikke leuk dat je op bezoek komt en de baby wordt met alle liefde van alle kanten geshowd, maar houd je echt aan een kort bezoek. Geen uren blijven hangen. Een uur is echt het maximale. De ouders zijn moe door de bevalling en het slaapgebrek ‘s nachts. Leuk dat je langskomt, maar pak gewoon na zo’n drie kwartier je biezen weer.

Helpen? Ja graag!

Je zult de nieuwe ouders er zomaar om horen vragen, maar hulp is altijd welkom. Of het nu hulp is in huis (met opruimen, schoonmaken en wasjes draaien) of oppassen, boodschappen doen en koken: je hulp zal zeker gewaardeerd worden. Helemaal zodra de kraamhulp weg is, kan het voor de vader en moeder voelen alsof ze in een diep gat zijn gegooid. Opeens alles zelf doen. Dus biedt als kraambezoek aan om de oudere kinderen een middagje mee te nemen naar het park of maak een paar porties avondeten om in te vriezen, zodat er niet elke dag gekookt hoeft te worden. Super fijn!

Cadeaus voor iedereen

bij kraamcadeaus denken we al gauw aan allerlei leuks voor de baby, maar vergeten we de rest van het gezin. Denk maar eens aan hoe heerlijk het voor de moeder zal zijn om een relax pakketje te ontvangen om even alleen te ontspannen en genieten. Of een etentje voor papa en mama samen, inclusief oppas voor de kinderen (dat doe jij dan natuurlijk). Voor de oudere kinderen is het krijgen van een broertje of zusje ook een spannende tijd. Alles verandert en opeens staat de baby in het middelpunt. Een cadeautje voor de kinderen is dan ook fijn. Dan hebben zij iets nieuws om mee te spelen en is er ook aandacht voor hen!

Tips

Neem geen kleine kinderen mee op kraambezoek
Snotterig of een koortslip? Kom dan niet en verzet je afspraak
Pak de baby niet zomaar uit het bedje, maar vraag of je de baby mag vasthouden. Is het antwoord nee? Respecteer dan deze keuze!
Ongevraagde adviezen kun je maar beter voor je houden
Begin niet over het gewicht of het buikje van de moeder
Horrorverhalen vertellen over je eigen bevalling als je op kraambezoek bent? Niet doen!
Luister geduldig en geïnteresseerd naar de verhalen van de moeder zelf
Was je handen voordat je de baby vasthoudt (als dat dus mag!)
Kom op tijd
Zet geen foto’s of geboorteaankondigingen online, zonder toestemming van de ouders
Zet je telefoon uit tijdens het bezoek: je kunt best wel even zonder, toch?
Roken of drinken voor het bezoek? Niet doen!
Lever geen commentaar op de naam van de baby
Deze baby is de liefste, mooiste en schattigste baby die je ooit hebt gezien. Punt uit.

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Sandra | Van je eerste naar je tweede en derde kind

Posted on 18 november 2020

Er zit veel verschil in het krijgen van je eerste, tweede of derde kindje. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst moeder werd! Alles was nieuw en ik dacht dat ik het wel even allemaal zou fixen! Onze zoon is een hele lieve jongen en brengt veel vreugde in ons leven! We genieten enorm van het ouderschap! Na bijna drie jaar word onze tweede zoon geboren…

Tweede kind

Ik weet nog goed dat hij precies kwam in de periode dat onze oudste zoon juist heel slecht ging slapen ’s avonds. We haalden letterlijk alles uit de kast om er voor te zorgen dat hij zonder huilbuien zou gaan slapen. Het heeft heel wat uurtjes zittend op de trap gekost. Soms met baby in de armen. En ja gelukkig is dat een FASE! De eerste maanden waren met nummer twee erbij in ons gezin best heftig. Een driejarige peuter en een baby die bijna heel de dag aan de borst hangt. Ik vond het intensief. Je probeert dingen anders te doen dan bij nummer één, omdat je als ouder ook nog steeds van ervaring leert! Zo pakten we het slapen ’s avonds anders aan en dat voorkwam dat we weer uren boven aan de trap moesten zitten. We merkten dat we voor nummer twee vanaf het begin al strikter waren in het aangeven van grenzen, we wisten als we dit niet doen gaat het ons alleen maar meer energie kosten. Los van dat ze van karakter verschillen was nummer twee een makkelijke jongen. Gaat goed slapen en eet ook bijna alles wat los en vast zit.

Niet meer per se volgens het boekje

Maar na vier jaar komt er een lief klein meisje bij in ons gezin. Wij wisten dat we als ouders samen heel veel dingen anders zouden doen! Niet in één keer het huis vol visite maar rustig als gezin aan elkaar wennen. Vooral rekening houden met het ritme van de jongens en de baby. Door het vaderschapsverlof hadden we ook vijf weken de tijd om als ouders aan nummer drie te wennen. Waar ik bij nummer één en twee ook probeerde veel volgens het ‘boekje’ te doen, wisten we, dat we het nu als ouders doen zoals wij het fijn vinden! De kraamverzorgster hoefde niet veel te doen, ik ging gelijk voeden op verzoek en manlief zorgde ervoor dat alles draaiend bleef!

Door corona hadden we bijna geen bezoek en eigenlijk was dat ook niet heel erg! We genoten van de rust in ons gezin! We merkten dat het eigenlijk vanaf dag één lekker gaat! Waar we bij de overgang van één naar twee kinderen veel stress en spanning hadden… was dit er nu helemaal niet! Nummer drie hobbelt mee in het gezin en we merken bijna geen impact van een derde kindje. We zijn natuurlijk benieuwd hoe het allemaal verder ontwikkeld als ze groter is! Maar voor nu is het enorm genieten zijn we zo blij en dankbaar dat zij er is!

Ik denk ook dat het steeds makkelijker wordt. Je krijgt als ouder toch meer ervaring hè? Je zelfvertrouwen verschilt ook zo bij je eerste, tweede of derde kindje.
En wat denk je van je eigen gevoel? Ik zou echt de tip aan iedereen willen geven…. Of je nu één, twee, drie, vier of nog meer kids hebt…… Volg je gevóél en doe vooral gelijk waarbij je je als ouders fijn bij voelt! Laat je niet gek maken door anderen/boekjes en ongevraagde adviezen! En bovenal geniet van je gezin!!

Volg je The Stout Journal en Sandra al op Instagram?

Baby Saturday Stories Zwangerschap

Petra | Een heftige periode vol pijn

Posted on 17 oktober 2020

Pijn overal pijn… Ik weet niet hoe ik zitten of liggen moet. Het is een zaterdag in maart, mijn man Bas is vrij. De pijn wordt alleen maar erger en komt vanuit mijn onderrug. Wij besluiten de verloskundige te bellen. Op dat moment ben ik 28 weken zwanger van ons eerste kindje.
“Weet je zeker dat het geen weeën zijn?” vraagt de verloskundige.
“Nee, het zijn geen weeën dat weet ik zeker.” antwoord ik. De verloskundige is er al snel ze was in de buurt. Op het moment dat ze binnen komt lig ik te kronkelen van de pijn op de bank. “O meid,” zegt de verloskundige, “ik weet denk ik al wat het is. Ik denk dat je nierstuwing hebt.”

Bas pakt wat spullen in en ondertussen belt verloskundige met het ziekenhuis. De verloskundige had gelijk. Zelf had ik er nog nooit van gehoord. Door de groei van mijn baarmoeder werd de doorstroming in mijn urineweg belemmerd. Na het maken van een CTG kreeg ik medicatie tegen de pijn en er worden echo’s gemaakt van mijn nieren. De volgende dag mocht ik naar huis met medicatie tegen de pijn. De pijn in mijn nieren bleef de rest van de zwangerschap maar werd naar verloop minder omdat de groei van mijn baarmoeder de druk ging verdelen.

32 weken

Ik heb de hele dag al een beetje last van mijn stuitje. ’s Avonds krijgen wij visite en ik weet niet goed hoe ik op de bank moet gaan zitten want de pijn wordt steeds erger. De volgende dag toch maar naar de huisarts. Er zit een abces boven mijn stuit. De huisarts kan niet goed vinden waar hij de abces het beste open kan snijden en adviseert om maandag terug te komen. De volgende dag wordt de pijn alleen maar erger. Ik kan zelfs niet meer op het toilet zitten. Als mijn man uit zijn werk komt barst ik gelijk in huilen uit.
“Ik hou dit niet vol tot maandag en het kan echt niet zo!” zei ik. Het is op dat moment vrijdag en mijn man belt de huisartsenpost. We mogen komen. De tijd dat we in de wachtruimte moeten wachten blijf ik staan, want kan echt niet meer zitten. “Het is een flink abces,” zegt de arts.

Terug naar het ziekenhuis

Wij moeten de volgende dag terugkomen voor een operatie. Dus weer de auto in. Ik kan er bijna niet in komen en al liggend ga ik zo naar huis. Achteraf denk ik: ik had moeten vragen of ik mocht blijven tot de volgende dag, want dit was echt geen doen. De volgende dag blijkt na de operatie dat de abces inmiddels tien centimeter diep was. De wond moet van binnenuit dicht groeien en er zit een drain in. Die drain moet een week blijven zitten, Wij moeten deze thuis twee keer per dag spoelen. Mijn man doet dit voor mij, want ik kan er zelf niet bij.

Na een paar dagen liggen op de bank of op bed omdat ik niet zitten kan vanwege die wond en drain, zit ik er helemaal doorheen. Ik kan geen pijn meer verdragen. Mijn man belt zijn zus en die komt de volgende dag, zodat ik wat afleiding heb als hij aan het werk is. Nog twee dagen vol houden dan mag de drain er uit. Twee keer per dag verzorgt de thuiszorg vanaf die dag mijn open wond. Na drie weken is de wond zover genezen dat er geen gaasjes meer in hoeven en ik het iedere dag zelf even kan spoelen onder de douche.

42 weken

De bevalling wordt opgewekt. Na ruim elf uur gaat het niet goed met ons kindje. De baby moet er uit. Voor een keizersnede is het te laat. Er wordt een knip gezet en onze zoon wordt eruit getrokken met de vacuümpomp. Ik kan niets doen er is nog geen volledige ontsluiting en ik raak in paniek. “Probeer maar mee te persen!” roept de verloskundige. Al snel ligt ons lieve mooie zoontje op mijn buik. Wat is hij groot, is het eerste wat ik denk. Overweldigend. Wat ben je welkom lieve Lucas! En wat doe je het al snel goed!

Zo bang…

Een dag nadat de kraamverzorgster weg is voel ik me niet goed. Ik ga naar bed en val al snel in slaap. Eenmaal wakker kan ik geen licht aan mijn ogen verdragen en ril helemaal. Mijn temperatuur is op dat moment boven de 40 graden. Ik roep mijn man dat hij het ziekenhuis moet bellen omdat ik voel dat het niet goed gaat.
De arts komt en zegt: “Dit gaat niet goed. Ik bel de ambulance.”
Ik probeer in de wieg naast mij te kijken. Daar ligt ons mooie jongetje. En dan… dan word ik ineens heel bang… bang om te sterven, want ik voel dat het echt niet goed gaat. Ze komen mij halen met de ambulance en helpen mij de trap af want ik kan bijna niet meer lopen. Ik kan nog de deuren van de ambulance horen dichtslaan meer weet ik niet meer. Ook niet van de eerste twee dagen in het ziekenhuis. Het was ineens dinsdag. Ik krijg antibiotica, want het blijkt dat ik kraamvrouwenkoorts heb! Een paar dagen later mag ik naar huis. Wat zijn wij dankbaar! Het had zo anders af kunnen lopen. Gelukkig gaat het daarna steeds beter en kunnen wij gaan genieten van ons eerste kindje.
3 weken na de geboorte van Lucas worden we geconfronteerd met heftig nieuws: mijn opa is overleden. Wat worden we heen en weer geslingerd tussen blijheid en verdriet!

Een jaar na de geboorte van ons zoontje Lucas mocht ik weer zwanger raken. Wat waren wij blij, maar er kwam ook angst bij kijken. Wij hopen en bidden dat deze keer alles goed mag gaan.

Maart 2020

Na een goede zwangerschap en een voorspoedige bevalling wordt onze tweede zoon geboren. Wat zijn wij blij en dankbaar dat wij voor een tweede keer een gezonde zoon in onze armen mogen sluiten. Maar wat een spanningen in verband met het Corona virus. Wat moeten wij doen qua bezoek? De één maakt je nog banger dan de ander. In overleg met de kraamhulp besluiten wij van onze grote families alleen de ouders, opa en oma’s binnen te vragen en vragen of onze andere familieleden op raambezoek willen komen. Het voelt niet fijn. Het liefst nodig je iedereen binnen uit, maar wij zijn bang dat wij daar dan geen goed aan doen. Verschillende familieleden worden ziek en onze lieve opa sterft aan het Corona virus. Wat is alles dubbel en wat ligt vreugde en verdriet dicht bij elkaar.

Helaas ben ik overspannen geraakt en heb ik hulp met verwerken van alles wat zich de afgelopen twee jaar afspeelde in ons gezin. Nu is onze Jesse een half jaar oud en mogen wij zeggen dat wij steeds meer van ons gezin kunnen en mogen genieten!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Baby Persoonlijk

Mijn tweede bevalling: Wat een verschil met de eerste!

Posted on 22 juli 2020

Baby bevalling bad douche ziekenhuis PCOS zoon jongetje

De meesten van jullie wisten wel dat ik ingeleid zou worden dit keer, een geplande bevalling dus. Omdat ik voor de tweede keer zwangerschapsdiabetes had, wilde de gynaecoloog niet dat ik de volle veertig weken zou doorlopen. We zetten de datum (22 juni) vast om in te leiden, met in ons achterhoofd dat het uiteindelijk 23 of 24 juni kon worden, voordat de baby echt ter wereld zou komen. Sommigen moeten zelfs nog naar huis na het inleiden (een tablet of ballonnetje), maar omdat ik met diabetes kampte, moest ik in het ziekenhuis blijven. Ik leefde er ontzettend naar toe, helemaal omdat ik flink lichamelijke klachten had tijdens mijn zwangerschap, die meer en meer ondraaglijk werden. Ik genoot heel erg van mijn bolle buik en de bewegingen daar binnen, maar mijn rug en bekken gaven het op. Die wilden me niet langer van dienst zijn. Het was dan ook echt een opluchting toen de dag eindelijk aanbrak. Rosemarijn hadden we de avond van tevoren bij opa en oma gebracht, zodat wij vroeg in de ochtend naar het ziekenhuis konden gaan, de tassen ingepakt en wel.

Inleiden

Om acht uur reden wij de afdeling verloskunde op en werd ons een tweepersoonskamer toegewezen, waar ik gelukkig wel alleen lag. Er werden wat controles gedaan en iets na negen uur werd door de verloskundige gekeken hoe het zat met mijn baarmoedermond. Het bleek dat ik al één tot twee centimeter ontsluiting had (dat kan ook komen omdat het de tweede bevalling is, dan is alles wat soepeler dan bij de eerste). Het ballonnetje werd geplaatst, om de ontsluiting wat meer op gang te brengen. Ik kreeg daardoor lichte weeën, maar niks wat ik niet makkelijk kon opvangen en wegpuffen. Om één uur in de middag werd er weer gecontroleerd. Het ballonnetje was eruit gezakt, mijn ontsluiting was gevorderd tot vier centimeter. Daarom prikte de verloskundige mijn vliezen door en kon het echte werk beginnen.

Het breken van de vliezen was voor mij een heel heftig emotioneel moment. Opeens komt je lichaam als een razende op gang en dat voel je door je hele lichaam en hoofd.

Weeën

Direct na het breken van de vliezen begonnen ook de echte weeën. En net als bij Rosemarijn, waren dat bij mij rugweeën. Vervelend, want die zijn eigenlijk niet goed op te vangen. Omdat ik in mijn bevallingsplan had aangegeven dat ik in bad wilde bevallen, bedacht de verpleegkundige (wat een topper was zij! Ik heb zo ontzettend veel steun aan haar gehad!) dat het misschien lekker was om eerst even onder de douche de weeën op te vangen. Ik verhuisde van het bed naar de douche, waar ik zittend op mijn knieën de weeën wegpufte, met de warme waterstraal op mijn rug. Die warmte hielp een beetje tegen de pijn in de rug, maar mijn knieën hadden het minder goed. De harde vloer deed ze niet zoveel goeds. Op een gegeven moment kon ik bijna niet meer op mijn knieën blijven zitten, het voelde alsof ze in korte tijd flink versleten. Als ik nog langer had moeten blijven zitten, had ik na de bevalling nog in aanmerking kunnen komen voor een knieprothese volgens mij!

Eindelijk in bad

Na een lange tijd puffen met de verpleegkundige, werd het bad opgezet: eindelijk kon de bevalling waar ik van gedroomd had, beginnen. Tussen de snel op elkaar volgende weeën door werd ik in bad geholpen, waar ik (weer op mijn knieën, dat was toch de fijnste houding) weer door kon puffen. De ontsluiting bleef al een poosje op zes centimeter hangen. Toen ik in bad zat, moest er gewisseld worden van dienst. Gelukkig bleven de verpleegkundige en de verloskundige langer dan ze eigenlijk zouden moeten. De nieuwe dienst kwam er ook bij. In bad werden de weeën zo heftig, dat ik ze niet meer goed kon opvangen. Ik werd bang dat ik in paniek zou raken. Dat gebeurde bij Rosemarijns geboorte, toen ik door de weeënopwekkers één grote weeënstorm had. Daarom besloot ik een prik in mijn been te nemen, zodat ik wat meer zou ontspannen tussen de weeën door. Maar daarvoor zou ik wel uit bad moeten komen, want suffig worden in bad was niet de bedoeling. Dus hup, ik werd uit bad gehesen en op bed geholpen.

Lieve kleine Luc

Ik ging op mijn zij liggen, maar kreeg vreselijk pijn in mijn buik. Tegelijkertijd daalde de hartslag van de baby hard, dus moest ik snel in een andere houding op bed liggen. Ik besloot weer op mijn knieën te gaan zitten (alsof die nog niet beurs genoeg waren).De dagdienst nam afscheid en de avonddienst nam het over. Wat een fijne verloskundige ook! Zij heeft me echt door het laatste stukje heen geloodst. Op bed ging het allemaal opeens snel. De ontsluiting ging in heel korte tijd van zes naar tien centimeter: tijd om te persen. Ik veranderde van houding: ik ging op mijn rug liggen. Het begin van het persen ging niet zo soepel: de verpleegkundige en verloskundige praatten door elkaar, ik kon me niet concentreren op het persen daardoor en ook in combinatie met de rugweeën die ik niet kon opvangen. Bij perswee twee ging het gelukkig goed, steunden de verloskundige en verpleegkundige me heel fijn. Tussen het persen door viel ik in slaap. Soms was ik gewoon vijf minuten even helemaal weg. Wat was dat fijn! Even helemaal ontspannen, gewoon een beetje soezen en dan weer door. Binnen twintig minuten kwam onze zoon ter wereld.

Achteraf

De geboorte van Rosemarijn ging heel anders, veel sneller en was ook niet natuurlijk. Dat heeft me best wat heftige angsten gegeven daarna. Deze tweede bevalling was helemaal natuurlijk, zonder medicatie. En ook al duurde het langer (ruim acht uur in plaats van anderhalf uur), kijk ik er zoveel fijner op terug! De weeën kwamen dit keer echt vanuit mijn lichaam, waardoor ik veel meer rustig kon puffen. Ik had tijd tussendoor om op adem te komen…En mijn knieën? Die gingen na een paar dagen gelukkig minder pijn doen. Anders had ik een afspraak moeten maken bij Helios Klinieken!
Kortom: ook al beviel ik niet echt in bad, zoals ik wilde, toch was het een droombevalling vergeleken bij de eerste! En het mooiste? We mochten diezelfde avond (half twaalf) naar huis in plaats van nog drie weken in het ziekenhuis huizen met de baby!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Baby Mama Persoonlijk

De pasgeboren baby: Een roze wolk? De groeten!

Posted on 16 juli 2020

“Nou, geniet er maar van hoor, want ze zijn zo groot!” Iedereen om me heen roept het me toe, nadat ze een blik in de wagen hebben geworpen, naar de pasgeboren baby. Is dat niet wat we automatisch iedere kersverse moeder als tip geven? Genieten? Vooral veel genieten. Dat is wat je hoort te doen als moeder. Genieten van je baby. Alsof er geen donkere kanten aan het moederschap zitten. Alsof je soms niet hartgrondig wenst dat je kind al groot is, zodat je uit deze vreselijk vermoeiende en moeilijke fase bent. Maar ach nee, laten we genieten, want straks zijn ze groot. En je weet het hè, kleine kinderen; kleine zorgen, grote kinderen; grote zorgen. Genieten dus.

Duistere periode

Toen Rosemarijn geboren was en we in het diepe werden gegooid, met de handen in het haar zaten en een dag en nacht krijsende baby vasthielden, kon ik nog glimlachen naar de buitenwereld en beamen dat het absoluut genieten was. Eindelijk mama, eindelijk mijn wens uitgekomen. Ondertussen was ik dag en nacht doodsbang (letterlijk bang om dood te gaan), zat ik drie maanden elke dag huilend op de bank met een krijsende baby. Drie maanden duurde het voordat we eindelijk wisten waarom ze zoveel huilde. Ik durfde geen hulp te vragen en niet toe te geven dat het absoluut geen roze wolk was, waarop wij als gezinnetje vredig op lagen te zweven.
Nu ben ik drie weken geleden bevallen van ons tweede kindje en denk ik echt wel eens: Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Twee kinderen? Kan ik dat wel aan dan? Ik vraag me af of ik wel geschikt ben om moeder te zijn, om meer dan één kind groot te brengen. Misschien verpest ik ze allebei wel.

Hoe gaat het met je?

Nu durf ik aan mezelf toe te geven dat het absoluut geen rozengeur en maneschijn is allemaal. Ik besloot in de zwangerschap al dat ik hier open over wilde zijn naar iedereen die me zou vragen: “Hoe gaat het?” Beleefdheidsvraag of niet, ik antwoord nu naar waarheid. Men mag best weten dat je je soms ontzettend somber voelt, verdrietig, ongeschikt, een slechte moeder.
Ik heb deze weken als zwaar ervaren. Vooral omdat het niet niks is om een ritme te vinden en balans tussen twee kinderen. Allebei hebben ze aandacht en liefde nodig en dat is soms echt puzzelen. Met een pasgeboren baby ben je al gauw druk. Het hele riedeltje afwerken. Voeden, (in mijn geval ook nog na voeden), verschonen, boertje laten…en hup, over anderhalf uur mag je weer. Ondertussen staat de peuter te gillen, jammeren en weet ik even niks anders meer dan: “Ik heb rust nodig!” dus komt de tablet met Youtube Kids weer tevoorschijn. Dat heeft weer als gevolg dat ik me erg schuldig voel naar mijn oudste toe. En zo zakte ik steeds dieper weg in een neerwaartse spiraal.

Een poosje later…

Nu ben ik inmiddels wat verder en hebben we een ritme gevonden wat ons als gezin past, maar dat neemt niet weg dat het heel wat heeft gekost. Als moeder moet je weer opnieuw beginnen, want al heb je al een kind, toch is een tweede weer nieuw en brengt het nieuwe dingen met zich mee. Bij Rosemarijn was het voeden makkelijk: lekker de fles (ik kon geen borstvoeding geven omdat ik een slechte productie had en Roos had geen kracht om te drinken). Nu bij Luc doe ik hard mijn best om borstvoeding te geven, wat niet van harte gaat. Vandaar ook het bijvoeden. En dit alles in combinatie met het slaapgebrek door de korte nachten en het missen van je eigen middagdutjes (Nee, mijn kinderen slapen niet netjes allebei op dezelfde tijden, zodat ik ook kan slapen), is dat dus echt wel wat anders dan lekker op een roze wolk zweven. Tevens kwam hier nog wat heftigs bij, maar daar lees je binnenkort meer over op de blog!

Dus…een roze wolk? Laat me niet lachen! En genieten? Ja, maar vergeet niet dat er ook een donkere wolk boven je hoofd kan hangen, die het geheel zo somber kan maken, dat genieten bijna niet voorkomt. Helaas is dat de realiteit voor veel moeders!

Volg je The Stout Journal al op Social Media?

Baby Persoonlijk Zwangerschap

Ons tweede kindje: team pink or blue?

Posted on 31 januari 2020

Bij Rosemarijn wilden we absoluut niet weten of we een zoontje of dochtertje zouden krijgen. We wilden een verrassing bij de geboorte. Dat liep niet helemaal zo, want een aantal dagen voordat ik beviel, versprak de gynaecoloog zich. “Als ze straks geboren wordt….Of hij, natuurlijk!” Zei ze. Nou,dat was wel duidelijk. En toch, heel apart, was ik zo ontzettend verrast en verwonderd dat ik een klein meisje in de handen van de gynaecoloog zag. Een dochter! Ik heb een dochter! Ik was helemaal in de wolken. De laatste kinderen die in de families geboren werden, waren jongens, dus vond ik het dubbel leuk dat we een meisje hadden.

En nu, ruim twee jaar later, besloten we dat we het erg leuk zouden vinden om juist wel van tevoren te weten of we team pink of blue zouden zijn. Gewoon omdat ik reuze nieuwsgierig ben natuurlijk, maar ook omdat we wilden weten of het anders zou voelen tijdens de zwangerschap, als we al wisten wat we verwachtten. Al weken hebben we geprobeerd om de gynaecologen zover te krijgen om even te spieken, maar geen van allen wilde daar aan meewerken. Te bang dat het toch verkeerd gezien zou worden waarschijnlijk. Dus toen we gisteren voor het eerst naar de verloskundige gingen, dacht ik dat zij het met dit termijn wel wilde doen. En wat denk je?

De verloskundige was nieuw en had haar echo diploma nog niet. Dus zei ze van tevoren al dat ze het niet durfde te zeggen, zenuwachtig werd en geen definitief antwoord op mijn vraag kon geven. Toch nam ze, heel lief, flink de tijd om de baby van alle kanten te bekijken. De kleine pruts was erg beweeglijk, maar hield toch de beentjes stijf tegen elkaar. En ondertussen een handje tegen de mond, alsof we werden uitgelachen om de moeite die we deden om het geslacht te zien. Na veel draaien, proberen en turen, hebben we het opgegeven. We konden echt niks zien. Erg jammer, want we hoopten toch echt wat te zien!

Teleurgesteld en tegelijkertijd vastberaden besloten we een echo te plannen bij een echobureau, want wachten tot de 20 weken echo, over ruim twee weken, was geen optie meer. We móésten het weten! Vanmorgen maakten we ons al vroeg klaar en haastten we ons naar het echobureau. Vol spanning en verwachting: nu ging het toch echt gebeuren! Op zijn gemak bekeek de echoscopist de baby van alle kanten. Hij maakte een mooie foto van het profiel van de kleine, waarop het neusje heel duidelijk te zien was en keek naar het hartje, de maag en de blaas. Dat zag er fantastisch uit. De maag en de blaas waren al gevuld, wat dus een goed teken is! En toen eindelijk liet de kleine zien of we in juli roze of blauwe muisjes op de beschuitjes moeten strooien.
Ik vroeg het jullie al een paar keer op Instagram en de antwoorden verschilden flink. Maar nu weten we het echt:

Onze Rosemarijn krijgt een broertje! Een beweeglijk, draaierig en druk broertje. We zijn ontzettend verliefd en dankbaar dat het zo goed gaat met onze kleine man! We hadden in de afgelopen maanden hier en daar een voorgevoel, maar raakten toch in de war. Gisteren dacht ik nog: Een meisje hoor, we krijgen nog een klein tutje in huis. Maar wat een verrassing: een zoontje!

Wilden jullie van tevoren weten of je een zoon of dochter zou krijgen?

Older Posts

Newer Posts