Het was dinsdag. In de avond stond dopen gepland. Die morgen was ons meisje snotterig en had iets verhoging. Toch maar overleggen om het dopen uit te stellen. Die nacht werden we wakker van het gehoest. We waren blij dat we het dopen hadden uitgesteld, want anders zouden we alleen maar getwijfeld hebben of het gekomen was van het uitstapje.
Woensdag werd ze zieker en zieker, verhoging bleef, maar niet echt koorts.
Donderdag werden de hoestbuien steeds heftiger en hadden we het idee dat ze benauwd was.
Toch maar naar de huisarts.
“Nee hoor, geen reden tot paniek,” aldus de huisarts.
Ze was nog alert en als ze zo bleef was het een fikse verkoudheid die haar lichaam zelf moest verwerken.
“Ja, maar wanneer is het dan wel alarm?”
De dokter antwoordde: “Als ze minder dan de helft drinkt dan normaal en als de koorts boven de 38 is.”
Zie je nu wel! Mijn moederinstinct had gelijk!
Het werd vrijdag. Wat een nacht… De ene hoestbui na de andere. We zaten iedere keer rechtop in bed om haar omhoog te houden om te hoesten. Om vijf uur ‘s morgens had ze voor de laatste keer gedronken. Het werd 10 uur en mevrouwtje wilde niet drinken, alleen maar slapen.
Het werd middag. Om vier uur ‘s middags dronk ze 20 ml en lag te pruttelen en te snotteren in de wagen.
Papa bleef thuis van het werk en ging met onze oudste vissen en zou aan de dijk blijven eten.
Om half zeven in de avond had mama het niet meer. Dan maar een overbezorgde moeder, maar ik ga nu de HAP bellen! Haar temperatuur was 38.4 Zie je wel! Ik mocht, ja, móést direct komen.
Op de HAP werden we direct doorverwezen naar de SEH.
En daar lag ons kleine naar adem happende meisje. In een overbelichte steriele ruimte met piepende computers. Als een kaarsje dat heel langzaam aan het doven was. Ze werd aan de monitor gelegd en het werd wachten op de kinderarts. Haar buikje was heel dik en haar borst ingetrokken van het happen naar adem. Haar oogjes keken heel flauw de ruimte in. Nog geen zes weken oud en zo ziek.
De kinderarts kwam. Hup! Zuurstof geven en direct opnemen. Bloed werd geprikt en urineonderzoek genomen.
Alles wees op het RS-VIRUS.
Een heftige en angstige week volgde
En toen begon onze week op de kinderafdeling.
Mama kolfde de borstvoeding om via de sonde toe te dienen. Ze lag in een speciaal verwarmd bedje, zodat alle energie kon gaan naar het vechten tegen de ziekmakers.
De koorts werd hoger en hoger en ons meisje zieker en zieker. De verpleegkundigen maakten zich zorgen, de arts kwam steeds kijken. De spanning was heel duidelijk voelbaar. De arts van de spoed kwam zelfs de volgende morgen en had zich die avond afgevraagd of ons meisje het wel zou redden.
Welke kant zou het muntje vallen? Zou ze het RS-virus overleven?
Zaterdagavond dachten we de piek te hebben bereikt, maar nog ging de koorts omhoog. Elke aanraking was haar teveel. De zuurstof stond op maximaal en nog had ze het ongelooflijk zwaar. Een spannende nacht volgde…
Zondagmorgen om kwart over negen was eindelijk de koorts iets gezakt. We durfden bijna niet te geloven dat ze haar top had bereikt.
Lees ook Petra’s verhaal: Een heftige periode vol pijn
RS-virus: Eindelijk stabiel
Maandag was ze eindelijk ‘stabiel’. Dáchten we. ‘s Avonds ging de koorts weer omhoog. Het bleef spannend.
Uiteindelijk was ze na twee dagen koortsvrij. Ze werd overgelegd naar een ledikantje en ze werd wat meer wakker en kon een kleine aanraking weer hebben. Ze huilde eindelijk weer! Mama mocht haar weer een keertje vasthouden. Heel kort maar, het was alweer teveel.
De volgende dagen zagen we ze langzaamaan opknappen. Ze wilde weer knuffeltijd en we probeerden de gekolfde melk af en toe met flesje te geven. Het gevoel van trots als ze weer zelf de kracht heeft om in tien minuten een flesje leeg te drinken!
Op woensdag ging mama eventjes naar huis om een poosje te slapen. Eindelijk… Ze keek heel helder uit haar oogjes en er kon zelfs een lachje af! Zes weken oud vandaag. En mama was kraamvrouw af. Ons kleine meisje werd beter. Zelfs mama had er vertrouwen in om haar mee naar huis te nemen en kon niet meer wachten om haar in te pakken en met gierende banden naar huis te racen.
Donderdagmorgen kwam de kinderarts en sprak het verlossende woord! Naar huis! YES!
“Ze zal nog wel paar weken veel slapen en de hoestbuien zullen nog even blijven” zeiden ze. Maar ze heeft het RS-virus overwonnen!
Maar dan… Hoe moeten we handelen als ze hoest? Wat als ze koorts krijgt? En als ze ineens niet meer ademt? Wat als ze niet drinkt?
Die onzekerheid.. Het lot van papa en mama zijn.
Volg je The Stout Journal al op Social Media?
No Comments