20 weken echo: stress, tranen en een boel emotie
Ik kijk er elke keer weer naar uit: ons kleine kindje zien op de echo. En een twintig weken echo is ook wel een belangrijke en speciale echo. Daar wordt echt beetje bij beetje gekeken hoe het met je kindje is, of alles gezond is en goed werkt. Ik had Rosemarijn er al op voorbereid wat we allemaal gingen doen vandaag. Eerst aankleden, samen ontbijten en dan de sloophamer terug brengen bij de ‘winkel’, want die hadden we afgelopen zaterdag gehuurd om de oude badkamer te slopen (dat wordt dus de babykamer). Daarna even thuis spelen en wat fruit eten en dan naar het ziekenhuis om naar het broertje te kijken. Daar zou papa ons opwachten en zouden we samen naar de echo afspraak gaan. Rosemarijn in de buggy met een lolly om haar rustig te houden: hop, daar gingen we. Roos had er ontzettend veel zin in. Papa zien, broertje zien; ze keek er naar uit!
Daar is papa!
Toen we aankwamen bij het ziekenhuis en de auto hadden geparkeerd, was Augustijn nog niet gearriveerd. We wachtten geduldig en toen hij ook eindelijk aankwam, liepen we richting de ingang van het ziekenhuis. “Oh ja,” zei Augustijn, “Ik las op de brief dat je geen kinderen mee mag nemen.”
“Lekker dan,” Reageerde ik. “Ik heb geen oppas voor Roos kunnen regelen, dus ze gaat gewoon mee.” De brief over de twintig weken echo hadden we in december al gekregen, dus ik kon me er al lang niks meer van herinneren.
Aangekomen bij de balie van het IRIS centrum, gaf ik mijn ticket en werd mijn afspraak bevestigd. Echter begon de vrouw meteen over de aanwezigheid van Rosemarijn. “Ik zie dat je een kindje bij je hebt,” begon ze, “Die mag helaas niet mee naar binnen. Het is een medische scho, daarvoor moet er wel enige rust zijn om te concentreren en kinderen houden het geen half uur vol.”
Ik schoot vol, maar wilde dat niet laten merken, dus slikte ik de tranen weg. “Ja sorry,” antwoordde ik, “Ik heb geen oppas kunnen regelen en ik kan mijn kind moeilijk alleen thuis laten.”
“Dat begrijp ik, maar dan zal je man ook niet mee naar binnen mogen.”
Dat was het dan. Daar konden we het mee doen. Ik had natuurlijk beter moeten lezen en we hadden iets moeten regelen, maar ja…te laat.
Wat nu?
Omdat de echo’s een beetje uitliepen, moesten we nog even een half uur wachten. We liepen een stukje het ziekenhuis door, waar we in de gang op een bankje gingen zitten. Daar kwamen de tranen. Het was voor mij geen optie om alleen die echo te doen. Het is een belangrijk iets. Stel er is slecht nieuws, dan wil ik dat mijn man erbij is om dat samen te horen en te verwerken. Ik wil samen naar ons kindje kijken en samen verwonderd zijn. Augustijn besloot zijn moeder te bellen, in de hoop dat ze gauw in de auto kon stappen om even bij Roos in het ziekenhuis te blijven, tijdens de echo. Zij nam helaas niet op. Toen herinnerde ik me dat mijn moeder dienst had, in het gebouw náást het ziekenhuis. Ik belde haar op en huilend vroeg ik of we Roos even mochten brengen. Gelukkig was dat geen probleem. Opgefokt, vermoeid en emotioneel vertelde ik Augustijn het plan en begonnen we aan de wandel.
He-le-maal op
Ook al was het werk van mijn moeder pal naast het ziekenhuis, je moet toch even een stuk lopen. Het hele ziekenhuis weer door, naar buiten, om het gebouw heen, over de parkeerplaats en dan nog een eindje naar het gebouw waar mijn moeder aan het werk was. Toen we ook nog eens verkeerd liepen en nog om moesten lopen ook, was ik helemaal klaar met alles. Mijn rug en bekken lieten het afweten en ik had een flinke steek in mijn zij. Hoera voor mijn conditie tijdens een zwangerschap! Eindelijk aangekomen, konden we Roos daar achterlaten (die ging met oma lekker een broodje eten) en liepen we weer terug naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis gekomen pakte Augustijn een rolstoel (ja, lach maar) voor mij en sjeesden we terug naar het IRIS centrum voor de afspraak. Net op tijd. En de echo was ontzettend fijn. Alles is goed met ons manneke. Lange beentjes, flinke kuiten en verder een gemiddeld kindje. Niks geks, alles helemaal gezond.
Na de echo haalden we Rosemarijn op, reed ik naar huis en ging Augustijn weer terug naar zijn werk. Thuis legde ik Roos op bed en ging ik zelf rusten op de bank. Tjonge…Ik had niet gedacht dat vandaag zoveel emotie zou geven!
